To opowiadanie jest o dziewczynie która w bardzo młodym wieku straciła rodziców, zostali zamordowani na jej oczach a biedna dziewczynka nic nie mogła zrobić. Dziewczyna ma już siedemnaście lat ale nadal ma koszmary jak jej rodzice zostają zamordowani. Nie ufa innym ludziom, nie licząc jej przyszywanej siostry i matki. Czasami ma wrażenie że matka (zastępcza) coś przed nią ukrywa... nie rozumie też dlaczego nie chce żeby inni się dowiedzieli że Alya nie jest jej prawdziwą siostrą. Później razem ze swoją przyszywaną siostrą i matką muszą się przeprowadzić z Londynu do Paryża ale matka nie chce powiedzieć dlaczego. Co takiego ukrywa jej matka. Czy dowie się dlaczego jej rodzice zginęli? Co się stanie gdy pozna przystojnego bad boya? Czy mu zaufa? ________________________________________________________________________ Chcecie się dowiedzieć więcej? Zapraszam do czytania. Ale ostrzegam że może być parę błędów bo od ponad 6 lat mieszkam w niemczech i zapomniałam trochę polskiej gramatyki. To jest również moje pierwsze opowiadanie więc proszę o wyrozumiałość 🤍🖤🤍 UWAGA!!! ⚠️⚠️⚠️ Opowiadanie może zawierać wulgaryzmy i sceny 18+ 🔞 ------------------------------------ Okładka wykonana przez: @plaggi_girl

LUKA: - Mari ja.. - nie chcę jej stracić - Ja... ja- wskazała palcem na drzwi, wyglądała zarazem na zawiedzioną i na komletnie skołowaną. Wyszła prawie biegiem z mojego pokoju. Pobiegłem za nią, a złapałem ją dopiero na ulicy. - Marinette, proszę posłuchaj mnie - pociągnąłem ją do siebie - Nie mam czego, puść mnie proszę - Mari, ale ty też pocałowałaś - Tak - przerwała mi - ale po pierwsze ja to zrobiłam tylko dla roli i to było kompletnie nie szczere, a po drugie nie zamierzałam z nim uprawiać seksu, a gdybym wam nie przeszkdziła to byś już pewnie zakładał prezerwatywę. - To nie tak - próbowałem się wytłumaczyć - tak?- znowu mi przerwała - a nie zamierzałeś tego zrobbić - przeszywała mnie wzrokiem, a ja nie byłem w stanie powiedzieć ani jednego słowa.- Tak właśnie myślałam. Nie wierzę, że ci napisałam tą cholerną piosenkę - Czekaj, jaką piosenkę? - tak, wysłałam ci ją jakieś 15 minut temu i nawet to odczytałeś, a teraz wybacz ale nie mam zamiaru dalej z tobą rozmawiać, a i z nami koniec. AAA zapraszam do czytania:)))) narzie to mój ulubiony fragmęt, penie jak napisze tego więcej to to zmienię, ale jak narazie to robi robote:) Love you guysss<3

Jak podnieść swoją samoocenę niskiej wartości gównem, czyli talksy z BnHA xD

Wakacje się właśnie skończyły.To miał być wspaniały początek dla naszej Marinette,jednak jej szczęście omija ją szerokim łukiem i spotyka kłopoty już pierwszego dnia.

[POPRAWIONE] Fanfiction na podstawie serialu: Miraculum: Biedronka i Czarny kot Marinette dostaje wiadomość od nieznajomego. Mimo wątpliwości zaczyna prowadzić z nim ciekawe konwersacje. Czy pozna tożsamość "przyjaciela" ? Czy ich znajomość nie zajdzie za daleko? To się jeszcze okaże. Najwyższe osiągnięcia: (Przed zakończeniem) #834 w kategorii Fanfiction (Po zakończeniu) #371 w kategorii Fanfiction

Historia troszkę inna niż zwykle. Adrien i Marinette, niegdyś przyjaciele, teraz wrogowie utrudniający sobie życie. Jedno wydarzenie zmienia ich nastawienie do siebie. Czy w świecie kłamstw i niesprawiedliwości mają szansę na szczerą miłość? I i II część. WYSTĘPUJĄ WULGARYZMY I SCENY 18+ Okładka - Karolina Hemmings aka mój osobisty agent aka @mrs-carolinaaa 20.04.2018 - 290 miejsce w Fanfiction 22.04.2018 - 302 miejsce w Fanfiction

Opowieść zaczyna się w pamiętnym dniu, w którym Adrien uciekał przed tłumem fanów, a towarzyszyła mu Marinette w... piżamie. Ostrzeżenie przed spoilerami z sezonu 2. W trakcie czytania zalecana jest bieżąca opieka kardiologiczna...

Biedronka I Czarny Kot zostali trafieni pociskiem zapomnienia. Nie pamiętają kim są, jakie mają supemoce, ani też kim są dla siebie... Muszą odzyskać tę wiedzę, ale zanim im się to uda, napotkają trochę komplikacji. Czujcie się ostrzeżeni przed mnóstwem spoilerów z odcinka „Oblivio"!

Rozmowy bohaterów "Miraculum. Biedronka i Czarny Kot" :) "lamardy: nie wiem. Po prostu mi się podoba, Mel ;) melnsa: nie! Będziesz mnie teraz nazywała jak kobietę z reklamy Actimel'a!?" "melnsa: nie wierzysz mi? Tak na serio, tylko gdy piszę z tobą robię z siebie idiotę, bo wiem, że to lubisz" "melnsa: nie trzymaj mnie w niepewności! lamardy: Czasami niepewność jest potrzebna, bo inaczej bylibyśmy znudzeni..." <okładkę zrobiłam sama :P>

Opowieść o Ladybug i ChatNoir. Wszystko jest opisane oczami Chat'a. Czy ja coś jeszcze czuję? Nic już nie czuję. Zero. Moje jedyne światło w tunelu dało mi kopa w dupę, zaśmiało się i uciekło. Co źle zrobiłem? Nie naprawię tego. Już za późno...