"Verdiğim acıyı silebilmek için her bir saç telini öpmek istiyorum," dedi. Önce nefes almayı bıraktım. "Ama bazen öpünce de geçmez," dedi. Buz kestim. ... BU HİKAYEDEKİ OLAYLAR TAMAMEN HAYAL ÜRÜNÜDÜR VE GERÇEK KİŞİ VE KURUMLARLA BİR İLGİSİ BULUNMAMAKTADIR! Yayınlanma Tarihi: 21 Mayıs 2017 Maça Kızı 8, üç kısımdan oluşan bir seridir; hepsi bu kitap altında toplanacaktır.

Bir anlık hevesle tatile çıkmaya karar veren güzellerimiz, Mina'nın salaklığı yüzünden dolandırılmış ve adaya düşmüşlerdi. Adada onlardan başka birileri daha vardı ama onlar ne Mina'nın salaklığıyla, ne de doğa üstü olaylarla haber alarak oraya gitmişlerdi. Onların amacı başkaydı. Hedefleri başka... *** Lise yıllarında sevgilisi sandığı çocuk tarafından bekareti alınan, daha sonra okulda lakabı sürtük olan ve bu lakaptan kurtulmak yerine kabullenerek, aşka olan tüm kapılarını kapatan dobra, umursamaz, garip fikirli, dişi kanarya, salak görünen zeki bir kızıl. Dövmeli kızıl; Mina Koçyiğit. Kilolu olmamasına rağmen kilosu hakkında kötü yönde bir yorum duyduğunda devreleri yanan, yemek yemeden duramayan, yaptığı iğrenç esprilerle tanınan, gri saçlı dişi ayı; Tuğçe Kozan. Aşık olmak isteyen ama sonunun Mina gibi olmasından korkan ufaklık, mavi gözlü, içinde azgın Hayriye taşıyan, her olayın altında bokluk arayan, çabuk güvenen, şirin ve güzel bir kumral; Buse Uygun. Hayatını kendi yönetme taraftarı olduğu için kalbini hiç dinlemeden mantığıyla hareket ederek, kendi seçtiği erkeğe aşık olan, onunla sevgili olmayıp o gittikten sonra acı çekeceği ve aşk acısının ne demek olduğunu öğreneceği için sevinen, masum ve güzel, Buse'nin üvey kardeşi, Sarı kız; Ceren Uygun. Erkeklerimizden en aşık olanının kurduğu plan ile yolları kesişen bu çiftlerimiz adadan sonra mecburi bir şekilde -Buse ve Tarık ikilisi sayesinde- aynı evde, Mina'nın evinde kalırlar. Yaşanan maceralar, kurulan dostluklar , kırılan tabular ve yeni başlayan aşklar... Spastiklerin hikayesini okumaya hazır mısınız? ***Bu hikaye, 3 kişi tarafından yazılıyordur***

"Benden uzak dur... lütfen!" dedim ağlamaklı sesimle. Dudaklarındaki acı gülümsemem içimi burktu. Ama ondan korktuğum fikrini değiştirmiyordu. "Senden uzak durmak mı? Denemedim mi zannediyorsun?" dedi sert bir sesle. Gözlerinde acı vardı, bunu görebiliyordum. İlk defa duygu duvarlarını indirmişti. "Aşığım sana! Sana deli gibi aşığım" dedi bağırarak. "Seni her yerde görüyorum, kafamdan atamadığım tek şey sensin" Duyduklarım gerçek değildi, kafamı iki yana salladım, "İstemiyorum seni!" dedim ve birkaç adım geriledim. Duygu duvarı tekrar oluştu, en son gördüğüm şey kırgınlıktı. Soğuk ifadesi geri dönmüştü. Arkama bakmadan boş sokakta koşmaya başladım, nereye gittiğim hakkında bir fikrim yoktu. "Benden kaçamazsın!" dedi eğlenen sesiyle. Sesi boş sokakta yankılanırken koşmamı durdurdum ve hızlı bir şekilde nefes almaya çalıştım. Nefesimi düzenlediğimde doğruldum. Arkama hafifçe döndüm, yavaşça bana doğru geliyordu, yanındaki lamba bozuktu, ışık hafifçe titriyordu. Durdu, ayaklarını iki yana açtı ve ellerini cebine soktu. Yüzündeki yara izi daha belirgindi. Gözlerini kıstığını gördüm, "Kendini yorma, hangi deliğe saklanırsan saklan seni bulurum" bacaklarım kendiliğinden hareket etmeye başladı. Koştum, yorulmuştum ama yine de koştum. Dar bir sokağa girdim, önüme bakmasaydım duvara çarpacaktım. "Lanet-" diye mırıldandım. Sokak bomboştu. Duvara yapıştım, beni bulmaması için dua ediyordum. Ayak seslerini duyabiliyordum, buraya doğru geliyordu. Sokağın sonunu göremiyordum ama hızla oraya yürüdüm. Çıkmaz sokaktı. Arkamı dönecekken elleri belimi buldu. Vücudum kaskatı kesildi, sıcak nefesi kulağıma değiyordu. Yavaşça fısıldadı, "Ne kadar uğraşırsan uğraş, benden kaçamazsın! Gölgeden kaçamazsın"

Bir umut ışığı yok mu? Peki ya hayat..? Bir anlığına Ölüp tekrar dirilen bir grup insanla karşı karşıya olduğunuzu düşünün! Korkulu rüyanız... Sizi yemek için her an tetikteler ve siz onları öldürmek için tek çaresiniz... Dünya'ya yayılmaya devam eden bir virüs... Sonumuz mu olucak, yoksa tekrar yeni bir başlangıcımız mı?