Donuk gözlerini ucunda durduğu uçurumdan çekti. Bakışları beni bulduğunda gözlerindeki acı ifadenin ne kadar can yaktığını hissedebiliyordum. "Ve ben o gün..." durakladı. Kelimeler boğazına diziliyor, nefes almasını engelliyordu. "Ben o gün annemin tavanda sallanan cesedini izledim... "

"Anne ve babamı hiç tanımadım. En başından beri evlatlık verildiğim bir ailem olduğunu biliyordum. Çok güzel geçirdiğim bir çocukluğum oldu. Ama hep bir şeyler eksik, hep bir şeyler yarım... Annemi ve babamı bilmediğim halde, yaşıtlarım okulda resimler çizerken ben onlara aklımca mektuplar yazıyordum. İnsan görmeden sevebilir mi? Tanımadan özleyebilir mi? Peki bu içimdeki burukluk niye baba? Biraz da kızgınlık... Şimdi neredesiniz anne?" ******* 18 yaşına giren bir gencin, hayatını ve kendini bulma hikayesi... Affetmeyi hiç bu kadar derinden hissettiniz mi?