🖤 Normal değiliz. Yetinemiyoruz. Belkide bilmiyoruz. Ama öğretemezmiyiz birbirimize bilmediklerimizi? Uzun süre tanıyamadım seni. Hep yanımdaydın tüm yakışıklılığın, tüm kıskançlıkların,tüm korumacılığınla... Tüm benliğinle. Ama bana bedenen ne kadar yakınsan, ruhen o kadar uzaktın... Üşüdüm, hem de çok. Sen varken ayazdı, üşürdüm. Sen yokken soğuktu, donardım be sevgilim... Sana, her gece bana seni ilk gördüğüm gün verdiğin oyuncak Tilkiyle uyuduğumu söyleyemeyecek kadar cesaretsiz. Ama bana her ' git' dediğinde yanına tekrar geri dönecek kadar yüzsüzüm. ... "En güzel rüyamsın... İşte bu yüzden gitmeliyim. Bu rüyada olmadı be güzelim. Bir dahakine." " Ama ben seninle olanı kabullenmeyi sevdim." ...

''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."