Annesinin tekrar evlenmesi üzerine üvey babasıyla anlaşamayan Mira Bars kendini bir anda beş yıldır görüşmediği babasının yanında İstanbul'da bulur. Mira, kardeşi ve babası yüzünden zor zamanlar geçirirken bir de hayatına aniden giriş yapan bir adam ile her şey alt üst olur. Ve birden tehlikenin, aşkın, yeni arkadaşlıkların, entrikaların ve sırlarla dolu bir hayatın içinde nefes alıp vermeye başlar. 🥂 Bu hikaye yanlışların içinde kaybolan doğruların hikayesidir. Kapak Tasarımı: @veyl02

Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

"Sana bir sır vermemi ister misin?" Diye fısıldadı. Sesinde yasaklanan bütün günahların ağırlığı vardı. Gözleri ruhumu görüyor gibiydi. Oysa o nokta da büyük bir boşluk vardı. Başımı salladığımda tek kaşını kaldırdı. "Ama bu sır seninle mezara kadar gidecek, değil mi?" "Elbette." Gölgelerin içinden çıktı ve tam karşıma dikildi. Dudağının kenarında şeytani bir kıvrım vardı. Ölülerin boynundaki ilmekler tebessümüne asılmıştı. "Yaklaş, prenses." Dediğinde elimi tutup kalbine yasladı. Avucumun altında atan kalbi benimkiyle aynı hızdaydı. "Sana bir hikaye anlatacağım." Anlattığı şey, isyandı. Düşen meleklerin cennetten kovulmasına neden olan günah kadar ağırdı ve kesilen kanatlarım ile düşmeye başladığımda beni tutmak için oradaydı. Pençesinde, yuvamı buldum. Sırrıyla ise evimden oldum. ♟️ "İnsanın ruhu, onun yazgısıdır." / Heredot

"Çocukluğumuz tohumumuzdur," diye fısıldadı Sırtlan'ın kül olan kalbi. "Tohumumuza kim su verdiyse o şekilde büyür ve yetişiriz." EMARE serisinin, birinci kitabı Sarmaşık, ikinci kitabı Pusula ve son kitabı Maske bu başlık altında toplanacaktır.

Maça Kızı 8 serisinin devam bölümlerini içermektedir.

Bir metro istasyonu, 14 rehin. Sınırlı yemek, Sınırlı su. Tuzak ve ölümler. Hayatta kalmak için neler yapardınız? Peki onlar ne yaptı? Bu oyununun sadece bir kazananı olacak, Ve herkes bir bir ölecek. Benimle bu oyunu oynar mısınız?

Derler ki, gökkuşağının yedi ayrı rengi olurmuş. Bu renklerden her birine tek başına olduklarında öylesine bakılıp geçilse de o renkler bir araya geldiklerinde dünyanın en güzel mucizesini gerçekleştirirlermiş. İşte o vakit yeryüzündeki hiç kimse gözlerini o mucizeden, o gökkuşağından ayıramazmış... Renklerden biri ruhlara dokunmayı bilen, kelimelerinde mucizeler gizleyen Nisan'ın rengiymiş... Adına mavi demişler... Diğeri her bakışında bir gizem, her adımında bir tılsım gizleyen Melih'in rengiymiş... Adına lacivert demişler... Bir diğeri savurduğu saçında, tıkırdattığı topuklarında havası gizli Peri'nin rengiymiş... Adına mor demişler... Bir de sözlerinde şifa, tertemiz yüreğinde mahcup bir huzur gizli Osman'ın rengi varmış... Adına yeşil demişler... Tabii suskunluğunda bilgelik, hırçınlığında neşe gizli kafası karışık Gülçiçek'in rengi de varmış... Adına sarı demişler... Bir de ruhunu çapkın bir kazanovanın ele geçirdiğine inanılan aşk adamı Ferit'in rengi varmış... Adına kırmızı demişler... Bu altı renk dağları, tepeleri, dereleri, ovaları aşıp bir araya gelseler de bir tek turuncuları eksik kalmış... O yüzden de şimdi size sesleniyorlar... Siz bu hikâyenin turuncusu olur musunuz?

"Geceyle yarışır cinsten siyah gözleri vardı. O siyah gözlerde kaç kez kendimi gördüm. Kaç kez sevgiden öldüm..." 25.05.2021🥀

Yetişkin okurlar için uygundur! Bir Mahalle Hikâyesi... Çok daha fazlası... ✨ "Bak bana," diye fısıldadı. Dudaklarının arasından çıkan sıcak nefesi benimkilere dokundu. "Bir kere bana eskisi gibi baksan..." yalvarır gibi çıkan sesinin tonuyla tüm iradem dağıldı. "Bırak lütfen," derken gözlerimi kapattım. Elinin birini kaldırıp parmaklarını usulca yanağımda gezdirdi ve çeneme doğru indi. "Adımı söylemiyorsun artık," dedi dişlerini sıkarak. "Fark etmem mi sanıyordun?" Soru soruyordu ama benim buna verecek bir cevabım yoktu. "Senin dudaklarından dökülmesini istediğim öyle çok kelime var ki..." Eğilip anlını anlıma yasladı. Bu kadar yakınken tek nefesi paylaşıyor gibiydik. Onun aldığı soluk, benim dudaklarımda kayboluyordu. Benim sıklaşan nefeslerim ise sanki onu canlandırıyor gibiydi.

Ayın on dördüncü gecesinde, doğduğu obada, sırf herkesten farklı olduğu için lanetlenen ve ölmeyi hak ettiği düşünülen bir bebekle başlamıştı her şey. "Obada küçük bir kız doğduğunu söylediler, Annesiyle atası o kız için öldü dediler. Çünkü iblis sandılar, Gece yarısı nehirde boğmayı istediler. Ateş böcekleri her şeyi duydular, Dilden dile ağıt yaktılar. Bunu öğrenen kelebekler toplanıp bir günlük ömürlerini verdiler, Aynı gece de öldüler, Yaşasın diye bebekler."