Her şey bir kurşunun değil de, bir çift kara gözün kurbanı olmakla başladı. Bedenimde ki değil, ruhumdaki ölü tohumların yeşermesiyle attı nabzım. Ve o günden sonra üzerimdeki çiğ toprağı atıp yaşamaya başladım. "Çünkü burası Veda Caddesi," dedi kara gözlerini, gözlerimin içine mıhlayarak. "Çünkü burada her veda bir merhabayla başlar."

Gelecekten geçmişe, edebiyattan savaşa, nikotin arzusundan kan arzusuna uzanan bir yolculuk. Ve aşk... Onun yolculuğu ise hiçlikten sadakate doğru.

4N1K serisinin ikinci kitabıdır.

~Paranormal bir kızın hikayesi~

Yüzünü unutmaya mı başlıyordum? O masum yüzü? Bana 10 yıl önce "Unutmam." diyen küçük çocuk şimdi gözümün önünde silik bir hayalet gibiydi. Hani beni unutmayacaktı, beni bulacaktı? Neredesin şimdi? Hala bıraktığın yerde değilim ama bıraktığın gibiyim. Öylesine çocuk öylesine seni seven... *Tüm hakları saklıdır.*

Yüzüme sıçrayan cam parçalarının açtığı kesiklerden,kanlar akıyordu. Artık buna daha fazla katlanamazdım. Hızla evden çıktım ve o beni durdurmaya dahi çalışmadı. Dışarı çıktığımda gecenin karanlığı etrafımı sardı. Yağmur hızlanıyordu ve benim gidecek hiçbir yerim yoktu. Gözyaşlarım,yağmur ve kana karışırken yolun kenarında yürümeye devam ettim.Ne yapacağımı bilmeden sadece yürüyordum... Issız yol,karşıdan gelen bir arabanın farları ile aydınlandı. Bana yaklaşınca durdu. İçinden o çıktı. Bana doğru geldi ve elini yüzümde gezdirdi. - Bunu sana kim yaptı? Adeta kükrüyordu. Cevap veremedim. Sadece ağlamaya devam ettim. Söyleyemezdim. - Her kimse onun beynini uçuracağım! Bunları söyledikten sonra beklemediğim bir şey yaptı;bana kemiklerimi kırarcasına sarıldı. ☆Kapak Tasarım: Elçin Yolcu (@kolpaciyazar)

🌸26/09/2023 TAMAMLANDI 💦 Elimi üzerinde gezdirmemle resmen çığlık atıp beni yerden kaldırması ve yatağa fırlatması bir oldu. Üstümdeki tişörtü ve atleti çıkartıp kenara attım ki yanıma gelip beni belimden kavradı. " Ketherine, sen nesin böyle " dedi fısıldar gibi. " Senin olan " diye fısıldadım. Gülümsedi ve gene beni mahvetti. Pantolonumu çıkartıp bir kenara attı. Daha sonra südyenimi ve daha sonra ilk çamaşırımı. Karşısında çırılçıplak duruyordum ve o da beni izliyordu ve işin garip tarafı ben utanmıyorum. " Ketherine, durmamı istersen şu an söylemenin tam sırası " dedi ama gözleri yalvarıyordu. " Niklaus" dedim, gözlerini yumdu ve derin bir nefes aldı. İnip kalkan göğüs ile artık iyice delirme seviyesine ulaşmıştım. " Artık durma " diye hırladım. Gözlerini açıp bana dikti.

Gözlerini gözlerime dikip konuşmaya başladı."Yapabiliriz ,başarabilliriz". Dedi onaylamazcasına başımı salladım sesimin titrek çıkmamasına özen göstererek"Hayır".Dedim dudakalarını aralayıp konuşmaya başladı."Neden bu kadar büyütüyorsun ki ? Eğer inanaırsak başarabiliriz , bunu yapabiliriz". Dedi sadece bu cümlesi beni sinirlendirmeye yetmişti."Farkında değil misin? O illeti 2 gün kullanmayınca bir canavara dönşüyorsun.Ve şimdi karşıma geçmiş başarabiliriz diyorsun.Anlamıyorsun biz bağımlıyız BAĞIMLI...