Almira yaralıydı. Yaraları ruhundaydı. Yaraları bedenindeydi. İnsanlara güvenmiyordu. Sertti, duygusuzdu, umursamazdı, Geçmişinde yaşadıkları onu bu hale getirmişti. Almira geçmişinden kurtulamamıştı. Geçmişi sanki bir girdaptı. Sonra hayatına bir adam girdi ve her şey daha karmaşık hale geldi. Almira gün geçtikçe farkında olmasa da hayatına giren insanlar sayesinde iyileşmeye başlamıştı. Ta ki o geceye kadar... Cihangir en yakın arkadaşının ihanetine uğramıştı. Bu ihanet yüzünden yurtdışına çıktı ve kendini iyileştirmeye çalıştı. Şirketlerinin 50.yıl kutlaması ve kendisinin başa geçmesi bir davetle kutlanacaktı. Davete katılmak için Türkiye'ye geri dönmek zorunda kaldı. Davette gördüğü kıza aşık olacağı aklının ucundan bile geçmemişti. Mutlulardı. Cihangir ve Almira mutluydu. Ama şunu unutmuşlardı her güzel şeyin bir sonu vardır. Peki bu sonu Almira mı getirdi yoksa Cihangir mi?

Zalim bir babadan kalan lanetli bir isim. Dışlanmış bir adam... Aynı zamanda yapabileceği tek işi yapıyor. O bir ödül avcısı. Yeni işi Doğu Prensinin tek varisini öldüren adamı yakalamak. Elinden bu zamana kadar hiç kimse kurtulamadı. Doğu Prensliği'nin tek varisiyle zoraki bir evlilik yapmak zorunda kalmıştı genç kadın. Nefret ettiği kocasını erkek kardeşi öldürdüğünde kurtulduğunu sanmıştı. Oysa şimdi daha zalim bir adam kardeşinin peşine düşmüştü. Onu Celladın oğlunun elinden nasıl kurtaracaktı? Avını yakalamak için dul prensesin peşine takıldı. Nereden bilebilirdi ki genç kadının Kayıp topraklara kaçacağını? Dudaklarında avını pençesine düşürmüş bir kurdun gülümsemesi vardı. Kayıp topraklar ona aitti. Hiç kimse ondan izinsiz adım atamazdı. Genç kadın kendi ayaklarıyla tuzağa girmişti. Tıpkı küçük çaresiz bir kuş gibi... Tamara Kayıp Topraklara kaçtığı ilk anda avcısının eline düşmüştü. Erkek kardeşinden önce kendisini bu acımasız adamdan kurtarmak zorundaydı.