"Biliyor musun okuduğum kitaplarda kız hep mavi olurdu. Çocuk siyah. Çocuk karanlık, kız aydınlık. Oysa ben..." Dedi dolu gözlerini genç adama çevirirken. "O okuduğun kitapta ki puştlar aydınlığı aradıkları için buldular o kızları." Derin bir nefes alıp önüne döndü genç adam. "Ben aydınlığı istemedim ki. Ben aydınlıktan hep korktum. Ben seninle karanlıkta sessizce oturmak istedim. Ben, karanlıkta bana sarılmanı istedim." ~~~~~~~~~~ "Cadı" diye duyduğum ses ile yorgun vücudumu karanlığıma çevirdim. Siyah pantolonu, siyah asker botları,siyah kazağı ve siyah deri ceketi. Karanlığın içinde ışığa dair tek iz sigarasının ucundaki kıvılcımdı. Kehribar gözlerine çıkardım kızarmış, yorgun,halsiz, karanlıktan yorulmuş gözlerimi. Öylece duruyordu. Her şeyin başladığı yerdeydik. Uçurumun kenarı. Karanlığın en sessiz hali. Gözlerimi kapatırken ufak bir yaş süzüldü hayatıma inat mavi olan gözlerimden. Titrek ve tükenmiş sesim ile usulca fısıldadım karanlığa. "İyiki doğdun Adamım." ~~~~~~~~

"Işıklar sana evinin yolunu gösterecek..." 3391 Kilometre ile başlayan seri Sıfır Kilometre ile devam ediyor! Kilometrelerce öteden birbirini tanımak, sevmek hatta aşık olmak kolaydı... Peki tüm bunlar yan yanayken de kolay olacak mıydı?

''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."