Ah kesinlikle ölmeliydim. Ancak yapmam gereken onca şey varken ölemezdim !. Regl ağrılarım yüzünden hastaneye gitmem ve yoğun bakıma alınmamla birlikte gerizekalı hemşirenin dalgınlığına gelip kazada yaralanan bir adamın kanını yüzüme bakarken dudağıma deydirmesi yaralanan adamında kanında HIV virüsü olması kesinlikle büyük bir şanssızlıktı. Virüs bir kaç sene sonra kendini göstermişti. AIDS hastası olmam kesinlikle onların suçuydu. Hayatımı resmen boka batırıp çıkarmamışlardı !. Neyseki ailem yanımdaydı. Mezarda olmaları yanımda olmayacakları anlamına gelmez. Ne olursa olsun benimle olduklarını biliyorum. Birde şöyle bir şanssızlığım var. Hiç bir erkeğe aşık olamamam. HEMŞİRELERİN CANI CEHENNEME. Nerde olduğunu unutan bir kız, yolunu bulmasına yardım eden ancak şart isteyen bir çocuk... Şartlar artıp sürekli birlikte olurlarsa ? Peki ya hastalık ? (@Tüm Hakları Saklıdır.)

Umut etmek; hepimizin yaptığı bu değil miydi? Önümüzdeki engelleri aşmak için destek aldığımız, düştüğümüzde tekrar kalkmamızı ve yürümeye devam etmemizi sağlayan o kutsal histi umut. Karanlıkta yolumuzu aydınlatan bir araç, pes etmek üzereyken yavaşça kulağımıza bir daha denememizi fısıldayan inanç dolu bir ses. Bir de aşk var tabii... Şayet biri bana gelip şu hayatta yaşanması gereken en önemli şey ne diye sorsaydı, ona iki kelime söylerdim: Âşık ol. Aşk, belki en zor ve en acı duyguydu fakat âşık insana acı bile çekici gelirdi; acı ondan geldikten sonra. Yüzünü de güldürse, kalbini de parçalasa severdin. Onu sevmeyi severdin. Sana verdiği heyecanı, mutluluğu, hatta hüznü severdin... Ve bir gün umut ile aşkın yolları kesişti. Umutlarına tutunarak yaşayan bir kızın kalbiyle birlikte umutları da paramparça oldu. Aşk yeri geldi onun umutlarını öldürdü, yeri geldi onu yeniden umutlarıyla beraber hayata döndürdü.

"Sana isim takmayı çok istediğimden değil,isminin hakkını veremiyorsun." Adımın anlamını bildiğini anladığımda göz bebeklerim büyüyerek ona bakıyordum. "Birinin bu hayatta 'parıldayan ışığı 'olmak için fazla baş belasısın." Bana iğrenir gibi bakıyordu. "Belkide çoktan birinin hayatında 'parıldayan ışığımdır'. Dudaklarının kenarı alayla yukarı kıvrıldı. "Bunu başarabilmek için fazla bücürsün"

Hayat iki kirpik arasında acılı bir mesafe. Bazıları bu yolun sonunda çeker acıyı, bazıları doğarken, bazıları hiç çekmez, bazıları onunla yaşar... Eylül kurtulamadı vedanın olduğu bir dünyada acılı sonlardan. Korkusuz yürür bazıları bu yollarda; koşulsuz, şartsız. Yağız koştu her kötü sonun peşinden onu da içindeki fırtınaya çekerken... Bir ölüm şarkısı fısıldanır bazı kulaklara, ölüm değildir bu, bundan sonraki hayatını yansıtır sana. "Hayatına hiç girmemeliydim. Ben uzaktan yakıştım senin yanına. Yaklaşırsam ikimiz de yanardık. Ben kül oldum ama hala seni yakmaya devam ediyorum. Kimsenin söndürmesine de izin vermiyorum, ben de söndürmüyorum. Tam buz tutacağım dediğin anda daha da harlanıyor ateşim, sönmek bilmeyen ateşini daha da alevlendiriyorum. Peki sönmüş bir kül alevli bir yangının başlangıcı olur mu? Özür dilerim güzelim, ben senin başlangıcın oldum..." Tüm hakları Epsilon Yayınları'na devredilmiştir. İsim, konu ve kapak çalınma durumunda yasal işlem başlatılacaktır. Kaynak gösterilerek tanıtım için yapılacak kısa alıntılar dışında yayıncının yazılı izni olmaksızın hiçbir yolla çoğaltılamaz.