Birden bana doğru yürümesiyle başımı başka yöne çevirdim. Yanıma geliyor olmazdı değil mi? Saçmaladığımı düşünüyordum. Hayal görmeye başlamıştım iyice. Koskoca adamın bana gelecek hali yoktu ya. Kafamı öne eğip gitmesini bekledim. Derken ayakkabıları tam önümde durdu. Şaşkınlıkla ve çekingence başımı kaldırdım. Boyu benden uzundu, göğsüne anca gelirdim. Oldukça heybetli bir adamdı. Onunla ilk kez bu kadar yakındık. Heyecandan ellerim titremeye başlamıştı yine. Bakamadım yüzüne, kaçırdım gözlerimi. Çok, çok güzel bir adamdı be! "Benimle gel." Şaşkınlıkla suratına baktım. Bana diyordu. Hızla kızlara döndüm. Onaylar gibi baş sallamalarıyla gerçekten de bana dediğini anladım. Gitmek için onay ister gibi baktım. Sonuçta onlar benim dostumdu ve yalnız bırakamazdım. "Sen git canım. Biz seni kapıda bekliyoruz." Onlar kapıya giderken ben olduğum yerde kalmıştım. Ateş önden yürürken ben de tereddütle peşinden ilerledim. Biraz korkuyordum. Ama onun bana bir şey yapmayacağını da biliyordum. Onun o güzel kalbini görmüştüm. Acaba öğrenmiş miydi ona karşı hislerimi? Üst kata çıktık. Sessiz sakindi, kimse yoktu burada. Bir odaya girdi ve kapısını girmem için açık bıraktı. Korkak adımlarla ilerleyip ardımdan kapıyı kapattım. Masaya yaslanmış, kollarını göğsünde bağlamıştı. Ne kadar çekici göründüğünden haberi var mıydı acaba? Derince içimi çektim. İnsan asla sahip olamayacağı bir şeyi bu kadar ister miydi? Ben istiyordum. Ona büyülenmiş bir şekilde bakarken sordu: "Artık anlatacak mısın?" İşte şimdi bitmiştim. Aylardır içimde sakladığım sevdam belki de bugün gün yüzüne çıkacaktı.

Koca sema, diz çöktü gözlerine. Ay bembeyaz parlak tenin yanında soluk kaldı, yıldızlar gökyüzü kadar karanlık olan saçlara meydan okudu. Bulutlar ağladı, yağmur selam verdi kanlı ellere. Kalplere sis çöktü, güller boyun büktü üzerinden çıkmayan kan kokusuna. Ve dinledi toprak sözlerini. "Saçların kadar uzun ve güzel olsun ömrün Küçük Yalancı." Dedi adam, ama kesti kadının saçlarını kendi elleriyle, kıydı sevdiğinin ömrüne. "Hiçbir yere gitmeyeceğim sevgilim..." Dedi kadın, ama tutmadı sözünü, kıydı sevdiğinin aşkına. Sevdiği kadınları bir bir kaybeden acımasız katil, Akın Korel. Sevgiden yoksun kurak bir kalp ve o kalpte açan beyaz bir papatya. Kendi döktüğü göz yaşlarıyla büyüdü, getirdi baharı. Kimse fark etmedi onu. Güllere ulaşılmak isteyenlerce ezildi, yine döktü göz yaşlarını. Adam fark etti solan papatyayı, aldı ellerine. Ama öldü beyaz papatya. Muhteşem bir koku sardı etrafı. Ölü bir çiçek hiç böyle güzel kokar mıydı? Yaşadığını sandı, sevindi adam. Ama bilmiyordu papatyaların ölünce koktuğunu. Öğrendiğinde ise artık çok geçti...