"Aklım almıyor," diye söylendi kendi kendine, beni aniden kavradığı elimden yeniden kendine çekti ve dudaklarını saçlarıma bastırdı. "Ben sana böyle his-," duraksadı. "İnsanlar nasıl seni yaralayabiliyorlar?" Konuşma engelli bir kız ve onun için işaret dili öğrenen bir adamın hikâyesi...

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

0552.....: Merhaba Hüma: Kimsiniz? 0552.....: Biraz düşün bakalım belki bulursun. Hüma: Nerden bileyim ben kim olduğunuzu söylemezseniz engelleyeceğim yoksa. 0552.....: Dur! Dur! Dur! Engelleme lütfen. 0552.....: Kim olduğumu söyleyemem ama ipucu veririm. Hüma: Benimle oyun mu oynuyorsunuz? 0552.....: Hayır, asla böyle düşünme ben artık dayanamadığım için sana yazmak istedim. Hüma: Kimsiniz neye dayanamıyorsunuz? 0552.....: Hüma, ben sana aşığım...

Babası ve annesini daha 4 yaşında trafik kazasın da kaybetmiş ve ömrünün geri kalanını amcasının ailesiyle geçirmişti. Kendisine talip olan 40 yaşında ki bir adamla ve amcasıgilin bu konuyu düşünmesiyle bir korku sarmıştı bedenini ama son anda başka bir talibi çıkmıştı. Köyün en yakışıklı ve dürüst örnek delikanlısı olan Çağan matematik öğretmeniydi ve Ankara'da yaşıyordu. Onun da aklında evlilik yokken annesinin ona bu kızı överek anlatmasıyla ve yetim olup , 40 yaşında ki dul bir adama verileceğini duyunca içine bir sıkıntı düşmüştü. Daha 20 yaşında genç bir kızdı ve okumasına izin verilmemiş, bunca zaman kendi evi olarak bir yeri görememişti. O an vicdanını ve içinde ki sesi dinledi ve o kızla evlenmeyi kabul edip, nikah işlemlerini halletti. Peki sonrasın da ne yapacaklardı? O kıza bunca sene yaramadığı aile sıcaklığını hissetirebilecek miydi? ••• Watpadde konu, kurgu ve isim açısından ilk kitaptır, tamamen şahsıma ait❗

Aslında ben hayatımda en çok sevilmek değil sevmek istemiştim. Çok sevmek istemiştim. Böyle dolu dolu kocaman. Her sabah işkence gibi gelen okul sabahlarımın bir gün çekilebilir hatta halatla çekilir hale gelebileceği uçsuz bucaksız hayalimin uçurumundan bile geçmezdi. Allah'ın sevdiği kuluymuşum ki hem çok sevmiştim hemde çok ama çok sevilmişti. Söylediğinden değildi bu dediklerim. Hissettiğimdendi. O adam bana beni kocaman sevdiğini hissettirmişti. Bütün hayallerini , umutlarını , kırıklıklarını yıldız yapıp gözlerime koymuştu benim. Deniz gibi bakan kahve rengi gözlerine bende umutlarımı , hayallerimi ve kırıklıklarımı bırakmıştım. Nerede buluşuyordu adam ve kadın o zaman diye sordu bana. Ufuk'da bileşecektik biz. Yıldızlarım onun denizine düşeceklerdi. Ben onda boğulacaktım o bana karışacaktı. 'Denizi yıldızlarına talip güzelim. Düşecekler mi denize?' ------ ''Kadın kitap gibi sevmişti ama adam kitap okumayı sevmezdi'' dedim Meriç'e bakarak. Yine lanet olası gözlerim dolmuştu. Kafasını salladı acıyla gözlerime bakarken. İkimizden canı acıyordu. ''Adam okumayı değil yaşamayı seçerdi çünkü. Kadını okumak değil yaşamak isterdi...'' ------