Önüme sunulan teklif gayet açıktı; "Kızımın yerine geç, birkaç ay boyunca prensesler gibi yaşa. Kızım gibi yaşa. " Ve ben, beni kardeşi sanan bir adama aşık olduğumda bu oyunu oynamak sandığım kadar kolay olmayacak. Ben Şafak Demir, yarından itibaren Lâl Sarrafoğlu olarak yaşayacağım.

“Birincisi-” “Harika, bir de maddelemiş.” gözlerimi devirdim. Beni önemsemeden, devam etti. “Birincisi, kimse bilmeyecek.” “Hah, ben de insanlara piçin tekiyle düzüştüğümü anlatmak için ölüyordum.” Sen bilirsin, der gibi omuz silkti. “İkincisi, duygusal hiçbir şey istemiyorum,” yüzünü buruşturmuştu. “Onlar olmayacak, tamam mı? El ele tutuşmam, asla dudaktan öpüşmem. Şu ağlama şeyleri beni her zaman hasta eder, bu arada.” şüpheyle yüzüme baktı. “Bir de bana aşık olmazsan, sevinirim.”