Gözlerini usulca kapattı genç kadın . Damlaların geçtiği yerleri her zerresinde hissederken, elinin tersiyle gözyaşlarının yolculuğuna son verdi. Ama nafileydi bu çabası. Bir yenisiyle tekrarlandı gözyaşı yolculuğunun. Yüreğinde hissettiği bu acının nedenini bile bilmezken, bu kadar içten olmasına anlam veremiyordu. Az önce ki yaşanan olay film şeridi gibi gecerken kahvelerinden , yüreğinde ince bir sızı belirdi. Bu kadar acımasına dayanamıyordu. Bu kadar acımamalıydı oysaki . Kağıt üzerinde olan bir evlilikten doğan bir beraberlikti bu. Sadece dildeydi ona " eşim " demesi. Kendini odasına kapattığından beri sağ elinde hapsettiği ve asla özgür bırakmak istemediği kırışmış kağıdı yavaşça azad etti. Düzelmeye başlayan kağıdın bir köşesinde " geri dönme" yazısını görünce dudakları tekrar titremeye başlamıştı. Eline hapsetmeye devam ettiği kağıda, usulca akan gözyaşları eşlik etti. Buğulu gözlerle odasına baktı genç kadın evine. Elbette bu halde gelmeyi hiç hayal etmemişti.Yavaşça yerinden doğrulmuştu genç kadın. Pencereye doğru gidecekken kapısı aralanmış ve asla görmeyi beklemediğ i kahvelerin sahibini karşısında görünce iyice afallamıştı. Müthiş derecede yorgun düşmüş bedeni, kendini bile kaldıramaz hale gelmişti. Bedeni yere yığıllamaya yeltenmişti ki , Genç adam bunu farkeder farketmez engel olmuştu. Sinirle gelmiş olmasına rağmen şuan hissettiği tek şey merhametti. Koyu kahvelerine hayran oldugu kadının bu halde görmek yüreğini parçalamıştı. Neden bu hale geldiğini bilmeden, beline sardığı ellerini fazla gevşetmeden az önce ki yerine geri oturttu. Genç kadının gözleri kan çanağına dönerken , adamında ondan aşağı kalır yanı yoktu. Karısının neden bu hale geldigini deli gibi merak etmesine rağmen ikisinin de dudakları bir türlü aralanmaya cesaret edemiyordu...

Bir kadın, kaşları Zülfikar, cemali ay... Bir adam ruhu cehennem kalbi kanrevan... Oldukça sıradan bir şekilde yaşamına devam eden iş adamı Azat Demirbüken'in yaşamı, İran'a olan iş seyhati ile baştan sona değişmekle kalmayacaktı. Atış talim sahasında gördüğü kara gözlü Ashraf onun hem kutsanması hem de felaketi olacaktı. Zira kader ipine çoktan aşk düğümü atılmış, yağlı urgan misali ruhuna dolanmıştı. 'Ona aşık olduğumu asla kelimelerle anlatamazdım. Susardık çoğu zaman . Konuşursak ezilirdi sözcükler aşkımızın haşmetli gücünde... Koyardı başını omzuma , dokunurdum dudaklarına. İçerdim kana kana aşkı ... Gözlerimiz buluştuğunda hissederdim ruhunun titrediğini... Kadıköy sahilinde otururduk yere , önümüzdeki koca denizin kokusunu değil de onun kokusu dolardı ciğerlerime...' 'Onu çok sevdim ben..' dedi, kadın. Avuçlarında tuttuğu gül yaprakları gibi ölü ve ruhsuz şekilde çökerken gece üstüne. 'O, asla benim olamayacak, olmayacak bir melodi gibiydi. En büyük korkum onu kaybetmek iken aslında ona asla sahip olamadığımın farkına dahi varamadım. Ben ona bakmaya kıyamazken o her gece kendini yeniden ve yeniden öldürürdü. Ve ben bunun farkına varmadım...' dedi, adam. Rakı masasına İstanbulun günahları misali çöken sessizliği parçalarken. 'Aşk gelir ve gider. Olay onun gitmesinden öte senden ne aldığıdır.' Geçmişin pençelerinde esir düşmüş Ashraf'a aşık olmaya başlayan Azat, geçmişin izlerini genç kızın ruhundan silebilecek mi? Her gece anıların acımasız ağırlığında ezilen Ashraf geçmişi unutabilecek mi? Kaderle oynanan bu kumarda galip kim olacak? Gelecek mi yoksa geçmiş mi? Zarlar atıldı ve oyun başladı..

Adam, kadının gecesi aydınlansın diye yaktı kendini. 'Gülüşünü bölen iç çekiş, ağlarken boğazında düğümlenen hıçkırık olayım. Ve olsun son nefesinde bile sayıkladığın tek ad benimkisi. Beni unutma. Unutama... Bu benim sana bedduamdır.' Rüzgar üç yıl önce ki Ashrafı kaybettiği günden beri, asla eskisi gibi olamamıştı. Yakmıştı, yandığı kadar. Kanatmıştı kanadığı kadar. Bir Ademin kırık lakin lanetli kalbiyle göklere ve yerlere savaş açmıştı adam. 'Cennet seni bana borçlu. Belki bir sokağın sonunda, belki kırık bir kaldırımın uğursuz, çatlak taşında karşılaşacağız. Belki bir kitapçının son rafında belki de bir uçurumun tam kenarında... Ama karşılaşacağız.İşte o vakit asla seni bırakmayacağım.' Ve adam haklı çıktı... 'Bırak dua etmek Azizlere kalsın. Biz küfür edelim. Bu kadere ve kedere küfür edelim.'