Muhteşem, yalnız ve mutlu hayatına çoktan alışmışken, ciddi yaşlarına yaklaşmanın getirdiği sessiz bir çan çalmaya başlamıştı. O sırada, sürprizlere fazlasıyla meraklı yumurtalıkları, onun hayatının en ciddi kararına doğru geri sayımı başlatıverdi. Aday yoktu, Bay Doğru hala ortalarda görünmüyordu ama içten içe "eskilerden next olur mu?" diyerek bir yola koyuldu. Ancak o yola daha adım atamadan karşı komşu Jilet Bey, listeye sızdı bile... Hem de Muhteşem daha adını bile yazamadan ona çekildi, çakılmadan da edemedi! Harun ise çoktan duvara toslamış, kalbini sıkı sıkı kilitlemiş ve yalnızca biricik kızıyla kariyerine odaklanmıştı. Ta ki karşı komşusunun çekim alanına girene kadar... Muhteşem'in netliği, enerjisi ve biraz da çatlaklığı, Harun'u yanlış sularda yüzmeye zorladı. Hesap dışı başlayan bu yakınlık, zamanla içinden çıkılamaz bir duygusal denkleme dönüştü. Yeni bir aşka yer açmak istemeyen Harun ve aşkı mantıkla yönetmeye çalışan Muhteşem, kendilerini beklenmedik bir hikâyenin tam ortasında buldu. Ama bu aşktı işte... Kaçsan da yakalanır, yakalandığında da kaçamazdın.Bay Doğru, Muhteşem'in çizdiği gelecek planını kökünden sarsarken, Harun'un gizli gerçekleri bu aşkın en büyük sınavı olacaktı. Zaman daralıyor, kalp mi kazanacak yoksa akıl mı?

Çetin bir hayatın içinde, dinmeyen arzuların hapsinde yaşayan mutsuz bir adam kendi çirkin ve tehlikeli dünyasından çok uzakta, yalnızca müzikle yaşayan masum, piyanist bir genç kadınla tanıştı... Duyulan ses Do Major'dü. "Soluksun bana," dedi kadına... Aldığı soluktu kadın. "Yüreğim yalnızca senin," dedi kadına... El değmemiş tek şeydi yüreği. Bu kez mutsuz aşkın ağıdı, Do Minor duyuldu. Adı kalbinde, müziği zihninde yankılandı. Ve bir gün; Kadın kayboldu... Ve müzik sustu. Hüzünlü bir ağıt gibi Fa Minor yankılandı. Babanın sanatı oğluna mirastır, derler. Oğluna bıraktığı tek miras acımasız ve çirkin bir dünya ile birlikte sessizlikti. Yıllar sonra o sessizliği yırtan yine bir genç kadın oldu ve o da müzikle geldi. Kimilerinin kader, kimilerinin ise tesadüf dediği olaylar bir biri ardına yaşanarak yıllarca gizli kalmış olan tüm gerçekleri ortaya çıkaracak, bu gerçekler kulaklarda farklı seslerde yankılanacaktı. Kimi Fa Minor, kimi Re Major, kimi ise Mibemol Major duyacaktı. Aşkın Çağrısı ise kaybolan notalarda saklıydı. Bu çağrıya kulak veren kim olacaktı? Hikaye müzikleri; https://open.spotify.com/playlist/7tDIcvCgzYNrFZPmJVyJFU?si=1GpPgvYuQgWzI7qoyXRvAQ

"Cehennem" diye tabir ettiği yerde 2 yıl boyunca tutsak kalan, ona yaşatılanlardan dolayı erkeklerden korkan bir kadın ve Güneş korkmasın diye ona dokunmayan, aralarındaki mesafeye sürekli dikkat eden, onu hayata geri döndürmeye çabalayan bir adamın hikayesi... "Sana geldim Güneş. Meçhule gelir gibi geldim sana. Bana yardım et çünkü ben, senin sessizliğinde sağır oldum." Gökyüzünden firar eden feryat, Alihan'ın sesini bastırırken Alihan kollarını iki yana açtı. "Köşe bucak yaşadığın hayatında sesini duymama izin ver." Not: Şiddet ve tetikleyici unsurlar içerir. Yetişkin okurlar için uygundur. Bu kurguda geçen kişiler, olaylar ve kurumlar tamamen hayal ürünüdür. Kapak tasarımı @bsudeee' a aittir. Güzel kapak için teşekkür ederimm.

Bir köprüde iki inatçı keçi. Biri Çamlıhemşin yaylalarının Laz kızı Narin, diğeri Çukurova'nın güzide Bey'i Ferman. 🌹 Narin, teyzekızının yapacağı doğum için hiç bilmediği Çukurova'ya gittiğinde bir anda kendini içinde bulduğu kavgada Çukurova'nın en saygıdeğer ailesinin biricik kızını kurtardığından bihaberdi.

Nilüfer için hayat hiç kolay değildi. Otuz beş yıllık ömrü boyunca sadece Görkem'le olduğu on ay boyunca mutlu olabilmişti. Hepi topu on ay. Ne öncesinde yüzü gülmüştü, ne de sonrasında. Görkem için de durum aynıydı. Nilüfer'i tanıyana kadar mutluymuş rolü yaparak yaşadığını onunla anlamıştı. Çünkü Nilüfer hayatına girince gerçek mutluluğu tatmış, Nilüfer gittikten sonraysa bir daha rol bile yapamamıştı. Bu muhteşem on aydan sonra yaşanan yirmi yıllık mutsuzluk, beklenmedik bir günde bitecekti. Ya da yerini daha büyük bir mutsuzluğa bırakacaktı. Görkem ve Nilüfer seneler sonra tekrar karşılaşmışlardı. Ama çok büyük bir sorun vardı. Görkem'in yanında Nilüfer'in bu hayattaki en yakın arkadaşı vardı. *** "Bilmiyor, değil mi?" diye sordu. Nilüfer ilk anda onun ne demek istediğini anlamadı bile. "Hı?" Güçsüz bir sesle kafasını Görkem'e çevirmek gibi bir hata yaptı. Çok fazla yakınlardı. "Çisil... Bu kadar yakın olmanıza rağmen, beni, yani bizi bilmiyor. Hiç anlatmadın mı?" "Kısmen," dedi robotik bir hızla Nilüfer. "Kimseye detaylı hiçbir şey anlatmadım ben. Lisede bir erkek arkadaşım olduğunu biliyor ama fazla detay bilmiyor." Boğazı acıyarak yutkunurken önüne döndü. Görkem'se hafifçe başını sağa doğru eğmiş, hala onun yüzüne bakıyordu. Aslında Çisil Nilüfer'in Görkem'den sonra hiç erkek arkadaşı olmadığını bildiği için Görkem'in önemine vakıftı. Sadece Görkem'i bu kadar önemli kılan süreci detaylarıyla bilmiyordu. "Ha ama!" diye ekledi aceleyle Nilüfer. Bakışları Çisil'in üstündeydi. Hala çocuklarla konuşuyordu. "Adının Naci olduğunu biliyor. Defterlerimin arasında doğum günümde hediyeye yazdığın notu görmüştü. Hatırlıyor mu bilmiyorum ama... görmüştü." "Hala duruyor yani? Atmadın." "Ne? Neyi? Notu mu?... Tabii ki atmadım! Hiçbir şeyi atmadım."

Pınar sakin olmaya çalışarak "Merhaba," diye fısıldadı. Bundan daha fazla muhabbet etmek istemiyordu lakin bunun kaçınılmaz olduğunu da biliyordu. "Merhaba." Selçuk'un yüzünde şaşkın bir gülümseme ağır ağır peyda oldu. Sanki yüzünden hızlı hızlı hisler ve ifadeler geçiyormuş gibi yüzü dalgalanıyordu. Pınar'a doğru bir adım yaklaşmak istedi ama hemen durdu. "Ne zaman geldin?" Selçuk'un gözleri Pınar'ın hatırladığından da güzeldi. Ya da belki de daha güzeldi artık. Yaş almak yaramış olmalıydı. Bu yüzün her bir zerresine bakarken nasıl kalbinin aşkla çarptığını dün gibi hatırlıyordu. Hala aynı güzel yüzdü işte! Daha sakallı, bir iki ufak çizgisi vardı ama onlar da ona ayrı bir hava katmıştı. Deniz yeşili gözlerinin etrafındaki çizgiler mesela... olgunluk katmıştı. Siyah, sık sakallarına rağmen onların arasında görünen gamzelerinin etrafındaki çizgiler... nasıl da güzellerdi. Muntazam bir yüzü vardı. "Dün," derken sesi çatallaştı Pınar'ın. Hemen genzini temizledi. Bunu yaparken de gözünü kaçırma fırsatını değerlendirdi. "Sen ne zaman geldin? Burada olmadığını sanıyordum?" dedi bunu ümit eder gibi. Sesindeki bu temenniyi saklayamadı. Selçuk da fark etmişti o ses tonunu. Yine de aklına gelen ilk şeyi hemen uzaklaştırdı. Kendini tek parça halinde tutmaya gayret etti. "Ben ne zaman gittim ki?"

Mor Bulutlar'dan tanıdığımız Akın ve Hale çiftinin kızları Kayra'nın hikayesidir. Bu hikayeyi okumak için Mor Bulutlar'ı okumuş olmanız gerekmez.

Sen hiç bir kitap karakterine âşık oldun mu? O, oldu. Asıl tuhaf olan ise... Kitap karakteri de ona âşık olmuştu. "O gece bir kitapla tanıştım. Kaderime giden yolda bana rehber olacak bir kitapla." (DÜZENLENİYOR.) © Tüm Hakları Saklıdır! ©

O ise bana elini uzatmadan önce dikkatle yüzümü süzdü. Bir an her şeyi görebilecek sandım. Dudaklarımın kıyısında ve gözbebeklerimde sakladığım bütün sırlara tek bir bakışla vakıf olacak, birilerine beni buradan apar topar götürmeleri için talimat verecek, soyunduğum bu macera daha başlamadan sonlanacak zannettim. Korkum içimde kaskatı kesildi. Ama zannettiğim gibi olmadı. Yüzümdeki bakışların sahibi dudaklarında küçük bir tebessümle bana elini uzattı. "Ben de Destan," dedi. "Destan Zorbey." Elimi avucuna bıraktığım anda söndüremeyeceğim bir yangına adım adım ilerlediğimi biliyordum. İçimde çaresiz bir kadın çığlıklar atarak bana kaçmamı söylese de ben durdum, gülümsedim ve belki de bir katile neşeyle "Memnun oldum," dedim.

"Salonumda baygın bir kadın yatıyor." Mevcut durumu özetlemek için en doğru yol bu muydu, bilmiyordum. Ama dağınıklıktan nefret eden, buna rağmen en ufak bir stres anında hızla dağılan zihnimin içinde olan biteni özetleyen en mantıklı kelime grubu buydu. Salonumda baygın bir kadın yatıyordu. Ne yazık ki. Mirza birkaç saniye sessiz kaldı. Ardından "Lütfen bana kadını senin bayıltmadığını söyle," dedi. Gergin bir şekilde gülerek "Elbette ben bayıltmadım," diye karşılık verdim. "Yolda buldum." Karşı tarafta yine bir sessizlik oldu, sonra bu sessizliği müteakiben bir oflama işittim. Mirza sorunumdan hoşlanmamış gibi görünüyordu. "Yolda bulduğun kadınları öylece alıp evine götüremezsin Utku Demir," dedi bana tane tane. "Annen seni küçükken nasıl kandırdı bilmiyorum ama her kadının hayalindeki süper kahraman sen değilsin." * Kitap tek başına okunabilir ama seri sıralamasını takip etmek isteyenler için sıralama şu şekildedir; -Lacivert -Mor Bulutlar -Kumarbaz Kırmızı -Nar Çiçeği