Hayat... Kandırırdı. Yaşıyorduk, evet. Ama neyin içinde? Bu dünya benim miydi? Yoksa birinin kurduğu programlı bir hayatın içinde miydim? Doğrular... Kime göre doğruydu? Gerçekler, kime göre sırdı? Ben, Liya Demiray. Yaşadığım sandığım hayatta uyuyordum. Rüyalarım ve kabuslarım bittiğinde, uyandım. Gerçek bir hayatın tam ortasında açtım gözlerimi. Emeklemeye vaktim yoktu. Yürüdüm. Bomboş yollarda, bomboş halimle. Ben, Liya Demiray. On sekiz yaşında yeniden doğmuş, henüz dört yıllık anılar biriktirmiş bir kız. Gerisi yoktu, geçmiş yoktu. Her şeyin üzerine bir kilit çekmiştim. Onlar, Kilidi Kaybolmuş Anılardı. Kanıyordu, yakıyordu ama... Dermanı, çaresi yoktu. Hayatta kimi insan soğuk, kimisi sıcak olurdu. İnsanlar ise neden sorusunu burada kullanmazlardı. Yargılamak akıllarına gelen ilk şey olurken, bir sebebi olacağını düşünmeyi zor görüyorlardı. Oysa ben, içim yanarken soğukluğumda kurtarıyordum kendimi. Ama anlamıyorlardı. Bir kişiye kadar... Nedenleri ortaya koyan, o adama kadar.

Dümdüz, simsiyah bir yol. Sonu görünmüyor, hatta bir adım sonrası dahi yok. Zifiri karanlık, her şey belirsiz... Ne yapmalıydı bu durumda? Bu yola birinin ışık tutmasını mı bekleyecekti? Asla. Başkasının ışığına muhtaç olmaktansa, kendi ışığını oluşturmalıydı insan. Korkuyla derin bir nefes aldı ama kararlıydı, bir şekilde ilerleyip o ışığı bulmalıydı. Her şeyden habersiz, bir adım attı ve o karanlık yol, hafifçe aydınlandı. Zifiri karanlığı delen o ışığı görmek istedi, gözleri acıyordu ama arkasına döndü. Gördüğü karşısında ise hayrete düştü, duraksadı. Biraz önce korkarak attığı o adım, şimdi parlıyordu ve ona yardım ediyordu. Heyecanla tekrar önüne döndü ve bir adım daha attı. Ardında kalan ışık arttı. Birkaç adım daha attı, artık karanlığın büyük bir yoğunluğu gitmişti ama bir kısmı hiç gitmiyordu. Sabit kaldı. Ne yapacağını düşünürken ardından gelen ışık, kendiliğinden arttı. Merakla arkasını döndü, ailesi vardı. Gururla bakıyorlardı ona. Gülümsedi, önüne döndü. Bir adım daha attığında yanında çocukluk arkadaşının belirmesiyle irkildi. Arkadaşı, elini uzattı ve ellerini birleştirdi. Ve ışık daha da arttı. Artık koşma vakti gelmişti. Ben, Esila Arel. Adımlarımı atmış, ışığımı bulmuştum. Ailemin desteğiyle tamamlanıp, daha da ilerlemiştim. Ve şimdi, arkadaşım ile hayallerime koşuyordum. Sevdiğim, Sevildiğim, Üzüldüğüm, Güldüğüm, Ağladığım... Hayallerim... Hayallerimiz... Bize çok yakındı oysaki. Bir adımla başlıyordu hepsi. Üniversite için yola çıkarken, bir adım atmıştık. Başka bir hayalimiz olan tren yolculuğuna giderken, bir adımla yola çıkmıştık. Sevdiğim adama gideceğim zaman, tek bir adımla başlayacaktım o yola. Tuttuğum takımın maçına giderken, bir adımla yanacaktı ışıklar. Her daim, benimle...