I w dzień, i w nocy, widmem duktów podążając, od morza, ku morzu kroczę w szept wiatru wsłuchany. O strachu rzecze, jako że lud milczy i nie parzy w oczy, by nie budzić nienazwanego.

Śmierć Gàrana - fragment poematu utraconego królestwa Gdy zapadł zmrok nad morzem drzew na północ od Moùrnaki. Gdy na polany w é-Tarnel wkroczyły hufce katów. Gdy krzyk ostatni rozdarł pierś Gàrana àevan Lorin. Gdy pod niebiosa dotarł płacz tysięcy jego braci. Nadeszła noc, skończył się dzień a razem z nim czas Mirów. ... Dziś ten kraj duchów domem jest. Ludzi nie ma tu wcale. Tylko samotny gród wśród drzew pamięta wielką Mirów rzeź, co była przed wiekami. Wciąż stoi tam i sączy krew, przelaną mieczem zdrady i rządny zemsty szczerzy kły, strzegąc tajemnic zapomnianych.