Arkadaşlar düşman okullar 3 yazmıştım o bunun devamı iyi okumalar :-) 😊☺😀

!!!Watty's 2016 - Gizli Cevherler Ödülü!!!! " Tiyatronu oynadın. Şimdi eserinden memnun bir şekilde odana gidebilirsin sanırım." Öfkeli haline inat gayet sakin ve kibardı adam. Az önceki sinir boşalmasının da bunda bir etkisi olabilirdi tabi. İçinden bir ses, " Al şu kızın sarı saçlarını dola eline duvara sürte sürte pekmezini çıkart olmayan beyninin!" diye kışkırtsa bile o sesin cazibesine kapılmamaya gayret etti. " Gidemem ki.." diye cevap verdi Defne. Korkusundan dizlerinin bağı çözülmüştü kızın. Adamın tok sesi hala böğründe yankılanıyordu sanki. " Niye gidemiyor muşsun? Bitmedi mi? Devamı mı var planının?" diye sordu Murat merak ve endişe ile. Başına daha ne tür çoraplar örecekti bu alık kız acaba? " Yatağa işedim sanırım. Yani işememiş de olabilirim. Pek emin olamıyorum şuan." Genç kız alkolün etkisindeki aptal yüz hali ile gülmekle ağlamak arası bir tablo sergiliyordu. Sarhoştu, korkmuştu ve şuan dünyada olanlardan da bihaberdi pek de yerinde olmayan algıları. Portakal kokusunu bastıracak kadar keskin bir koku yayılıyordu genç kızdan. Kafasının güzel olduğu her halinden belli oluyordu. " Hay Allah'ım ya çattık belaya!" diye söylenerek konuk odasının lavabosuna yöneldi adam. " Sen ne yapacaksın şimdi?" diye kafasını uzatarak şaşkınca sordu genç kız. Adamdan iyice ürkmüştü. " Abdest alacağım. Müsaaden var mı?" Murat sinirle çemkirince geri pusan genç kız " Ne namazı ki bu saatte?" diye mırıldandı söylenir gibi. " Yatağıma kadın girdi diye şükür namazı kılacağım! Tövbe Allah'ım aklıma mukayyet ol katil olmadan kurtulayım şu memleketten!" diye çıkıştı adam. " Tamam ya ne diye bağırıyorsun ki ben nerden bileyim öyle bir namaz olduğunu ama." Üste çıkmaya çalışarak sesini yükseltti genç kız, çoktan lavaboya girm

#fantasy #1 09.05.2018 Fantastik #2 20.12.2017 Şimdi, kitabın kapağını kaldırıyorum. "Anne, bunun gerçek olduğuna inanmıyorsun değil mi?" Gülümsüyorum. "Gerçek hayat, bu kitabın bir cümlesini bile yansıtmıyor. Okul, böyle şeylere izin vermiyor." "Gerçekten hikayeyi duymak istemiyor musun?" Üzgünce yüzüme bakıyor. "Derin Soykan. O gerçekse neden dünyaya bir ders vermiyor? Etraf çok tehlikeli." "Belki, çok uzak bir yerde sesini duymuştur. Belki, yarın yatağının üstünde bir ok ve yay bulursun." Bu onu gülümsetiyor. "Belki kurtadamlar bu dolunayda benim için savaşırlar." "Vampirler senin için bir şişe kan bile saklayabilirler." "Avcılar, bir gün benim ismimi de duvarlarına yazacaklar ve..." "Hey, devamında ne olacağını bilmiyorsun." "Peki, sen onun hikayesini nereden biliyorsun?" Oğlumun merakla bakan gözlerine baktım. "Çünkü, Tanrı korkuyla kaplıyken, Derin'in nasıl gülümsediğini, o zaman var olan her canlı hissetti. Kalplerinin en karanlık yerlerinde." "Yani, tüm bunlar gerçek mi? "Neden okuyup sen karar vermiyorsun?" Sayfayı çevirdim ve bir insanı daha bu büyülü gerçekliğe sürükledim. Bitirdiğinde o da anlayacaktı ki, bu hikaye tamamen gerçek. Ve o hala dışarıda. Dünyası için dolunayda koşuyor, savaşıyor ve hükmediyor.

"Benden uzak dur... lütfen!" dedim ağlamaklı sesimle. Dudaklarındaki acı gülümsemem içimi burktu. Ama ondan korktuğum fikrini değiştirmiyordu. "Senden uzak durmak mı? Denemedim mi zannediyorsun?" dedi sert bir sesle. Gözlerinde acı vardı, bunu görebiliyordum. İlk defa duygu duvarlarını indirmişti. "Aşığım sana! Sana deli gibi aşığım" dedi bağırarak. "Seni her yerde görüyorum, kafamdan atamadığım tek şey sensin" Duyduklarım gerçek değildi, kafamı iki yana salladım, "İstemiyorum seni!" dedim ve birkaç adım geriledim. Duygu duvarı tekrar oluştu, en son gördüğüm şey kırgınlıktı. Soğuk ifadesi geri dönmüştü. Arkama bakmadan boş sokakta koşmaya başladım, nereye gittiğim hakkında bir fikrim yoktu. "Benden kaçamazsın!" dedi eğlenen sesiyle. Sesi boş sokakta yankılanırken koşmamı durdurdum ve hızlı bir şekilde nefes almaya çalıştım. Nefesimi düzenlediğimde doğruldum. Arkama hafifçe döndüm, yavaşça bana doğru geliyordu, yanındaki lamba bozuktu, ışık hafifçe titriyordu. Durdu, ayaklarını iki yana açtı ve ellerini cebine soktu. Yüzündeki yara izi daha belirgindi. Gözlerini kıstığını gördüm, "Kendini yorma, hangi deliğe saklanırsan saklan seni bulurum" bacaklarım kendiliğinden hareket etmeye başladı. Koştum, yorulmuştum ama yine de koştum. Dar bir sokağa girdim, önüme bakmasaydım duvara çarpacaktım. "Lanet-" diye mırıldandım. Sokak bomboştu. Duvara yapıştım, beni bulmaması için dua ediyordum. Ayak seslerini duyabiliyordum, buraya doğru geliyordu. Sokağın sonunu göremiyordum ama hızla oraya yürüdüm. Çıkmaz sokaktı. Arkamı dönecekken elleri belimi buldu. Vücudum kaskatı kesildi, sıcak nefesi kulağıma değiyordu. Yavaşça fısıldadı, "Ne kadar uğraşırsan uğraş, benden kaçamazsın! Gölgeden kaçamazsın"

19 yaşındaki gencin vampir olduktan sonraki hayatı ve bir dizi olaylar zinciri... Büyük bir keyif ve heycan dolu dakikalarla okuyacağınıza inanıyorum

Ben Ezel. Sizce de hayatın her bir köşesinde başka bir renk yok mu? Her insan bir umudu simgelemez mi? Her bir umut başka bir renktir ve ben renkleri seviyorum... Bir insanın ömrü boyunca hayatında birçok umut yer edinir; birçok farklı renk... Peki ya ben hayatımın üzerinde bir renkten ziyade bir gölgenin dolaştığını nerden bilebilirdim. Benim rengim maviydi... Bu deniz kadar uçsuz bucaksız, ne kadar hırçınsa bir o kadarda durgun. Her insan kalbinde bir renk taşırdı. Kimileri sarı kadar neşeli, kimileri yeşil kadar sakin, kimileri ise siyah gibi asi... Benim hayatım ve umutlarım doğum günümde iyi dileklerimle üflediğim mumla beraber söndü ve bir daha geri gelmeyecekler bunu biliyorum. Hayatımın üzerinde bir gölgeyle yaşadığımı bilemezdim... Ve belki de ilk defa siyah bir gölge bir umudu yutmadan kurtarabilirdi... Bu benim hikâyem... Bu bir mavinin siyahla can buluşu... O bir gölge.

"Bir gün seni çözeceğim," diye fısıldadım ellerimdeki umutsuz ancak kuvvetli duyguyla. "Bir gün senin aslında kim olduğunu öğreneceğim," diye fısıldadım onun gizemindeki kafese ilmik atarak. Dudaklarının yavaşça yanağıma doğru kaydığını, ardındansa kulağıma doğru işlenen nefesini hissettiğimde, belki de onu sadece zor bir süreçte çözebileceğimi hissediyordum ancak onu zamanla çözmekle kalmayıp, gözlerindeki inine de ineceğimi sadece hissetmiyor; biliyordum. "Bir gün," dedi rüzgârlı bir tonla. "Beni çöz ama beni sadece tenindeki o kokuya dola." Sesinde hafif bir yağış vardı; o yağış benim ellerime akıyor, dudaklarıma doluyordu. "Çünkü o zaman geçmişimdeki seni, geleceğimdeki varlığınla buluşturacaksın, ve işte o an; eğer beni kokunla sarmalamazsan çözmeye çalıştığın sisler, anlamaya çalıştığın kuyu ise ikimizinde yaşamı değil, ölümü olur." Kuyu yağış doluydu, bedenler ise yara. Olan oldu, yangın yerine tutsak olan Deniz kuşu; adamın ellerinde yeniden özgürlüğe uçtu. |08.03.2019✘selenophileJ| |Düzenleme aşamasındadır.|

Karanlığın içinde karanlık... Gecenin içinde gölge... Beni bitiren korku..! Karanlığın sonunda aydınlık... Güneşin ardında yine gölge... Ve hala beni bitiren korku..!

Her an bir gizem. Bir insanın hayatı bukadar çabuk değişir mi? Hikayeyi okuyunca anlayacaksınız. Lily için yeni ve çok sıradışı bir hayat başlıyacak. Hergün sürükleyici maceraları olacak. Birini sevmeyi ve onu korumak için kendi canını vermeyi öğrenecek. Peki bu herkesi koruyacabileceği anlamınamı geliyor? Sevgi onun için bir güç haline geliyor. Bir Vampire aşık oluyor. Neler oluyor hep birlikte görelim.