İnsan ne dilediğine dikkat etmeli, zira kalbinden geçen iyi ya da kötü hiçbir dilek gerçekleşmeden peşini bırakmaz, derler. Ben, ölüm diledim. Bir ölümle başladı her şey. Bir başka ölüm onu izledi. Ve bir diğeri...

Bileğimdeki eli, tüy hafifliğinde iç gıdıklayıcı bir şekilde kotuma dokunduğunda beklemediğim temasıyla kirpiklerim titreşti. "Bunu hallederiz." Uzun parmakları, yukarı tırmanıp kazağımı buldu. Triko kumaş uzun, biçimli parmakları altında buruştu. "Bunu da." Özgür Aren'in yanında olduğum her an, varlıkları yerini hiç yadırgamaz şekilde kendini gösteren soru işaretleri gürültülüydü. Teselli mi ediyordu? Bana güven vermeye mi çalışıyordu? Eli, işkence eden ilerleyişini bel oyuntumda kesti. Tutuşu kazaktan geçip tenimi gıdıklıyordu. Vermekte zorlanacağımı bildiğim titrek bir nefes daha aldım. "Neyi hallederken zorlanırız, biliyor musun?" Hala aynada göz gözeyken başımı hafifçe kaldırdım. "Neyi?" "Bakışlarını." O an anladım: Ne teselli ediyordu, ne de güven vermeye çalışıyordu. Sadece doğruları söylüyordu. Aynadaki göz temasımızı keserek arkama döndüm. Eli hala belimdeydi ve bu mesafede alnım çene hizasındaydı. Aklımda beliren ilk soruyu öylece soruverdim: "Beni bakışlarıma kadar değiştirecek misin?" Yüzü ifadesiz, soğukla renklenmiş dudakları düz bir çizgi halindeydi. "Seninle işim bittiğinde," dedi yavaşça. "aynı kalan tek yanın olmayacak."

"Çığlıklarını duymayan birine ihtiyaç duyuyorsun." dedim fısıldayarak. "Benim hayatımda var olmuş olman bile fazlasıyla tebessüme neden. Kırk kez kırılırım da sana, yine en çok seninle sağlamlaşırım."

"İnfazcı değil!" Genç kızın dudaklarından dökülen kelimelerin ardından öksürükler boğazına dizilmişti. Kanı iki dudağının kenarından boğazına doğru ıslak bir yol çizdi. Kalbine saplanmış bıçağın sahibi karşısında duruyordu. O ne kadar kabul etmese de Mavera Uras bir infazcıydı. Kırmızı ejderha dövmesine tırnaklarını geçiren genç kıza baktı. Zorlukla yutkundu. "Söyle! Neyim ben söyle!" "İnfaz Meleği... Sen benim infaz meleğimsin Mavera."

Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

"Verdiğim acıyı silebilmek için her bir saç telini öpmek istiyorum," dedi. Önce nefes almayı bıraktım. "Ama bazen öpünce de geçmez," dedi. Buz kestim. ... BU HİKAYEDEKİ OLAYLAR TAMAMEN HAYAL ÜRÜNÜDÜR VE GERÇEK KİŞİ VE KURUMLARLA BİR İLGİSİ BULUNMAMAKTADIR! Yayınlanma Tarihi: 21 Mayıs 2017 Maça Kızı 8, üç kısımdan oluşan bir seridir; hepsi bu kitap altında toplanacaktır.

Bölümler düzenlenmiş hâliyle yeniden paylaşılıyor. (Final dahil bütün bölümler eklenecektir.)

"Eğer peşinden gelirsem geri dönemeyeceğimi söylemiştin bana," dediğinde sesi titriyordu. "O gün seni dinlemeliydim."

Her insan bir yalancıdır. Her insan bir yabancı... Bize öğretileni yapar, bir yalanı yaşarız hayat boyu. Vakti geldiğinde ise yalan hayatlarımıza yabancılaşırız. İsteyerek ya da zorunda kalarak... Biz zorunda bırakıldık ve her şey o gün başladı. Hayatlarımıza yalan o gün bulaştı. Ya da biz öyle sanıyorduk. Biz kim miyiz? Bizler yabancıyız. Belki biraz da yalancı...