Ellerimde şifa bulmak isteyen cellat, sevdiğim adamın canına susamıştı. Ateş, alevlenmese de korları hala avuçlarımı yakıyordu. İçten içe yana kızıl haleleri dışarıdan izlemek, avucumu yakmasına izin vermek benim hatamdı. Korateş, 𝘣𝘦𝘯𝘪𝘮 hatamdı.

Yüzümdeki kar maskesinden dolayı görmeyeceğini bilsem de tek kaşımı kaldırdım. "Niye beni kaybetmek istemiyormuşsun? Yoksa elinde şantaj yapıp kullanabileceğin kimse kalmadı mı?" Cümlemi bitirir bitirmez kafamı araba camından çıkarıp arkamızdaki polis arabasına bir el daha ateş ettim. "Ne kadar dramatiksin. Ama aynı zamanda ironik." Mermilerimin bitmesiyle tekrar arabanın içine girdim. Torpido gözünü açıp içinden mermileri aldım. Hızlıca şarjörü değiştirirken laf yetiştirmeyi de ihmal etmiyordum. "İroni yapmayı severim. Sen de sorulardan kaçmayı seversin galiba? Sorduğum soruya cevap vermediğin ilk an değil bu." Şarjörü yenilediğimde tekrar kafamı çıkarıp ateş etmeye devam ettim. "Seni kaybetmek istemiyorum." Direksiyonu aniden sağa kırmasıyla dengemi kaybedip geri koltuğa yapıştım. Sinirle kafamı ona çevirdim. Yüzündeki kar maskesine rağmen içinde bulunduğumuz şu durumdan fazlasıyla eğlendiğini hissedebiliyordum. "Çünkü iyi bir müzik bulmak hiç de kolay değil dedektif." | Kitapta şarkı sözlerine yer verilmiştir! |

Bedenim tir tir titremeye başlamıştı. Gözlerim dolmuş neredeyse ağlayacaktım. Etrafta yeni yeni fark ettiğim geçmişe ait şeyler vardı. Tabelalar, arabalar, insanların üzerindeki kıyafetler bile... Kaza yaparken duyduğum gibi bir korna sesi duydum, acı bir fren sesi. Bu sefer gerçekten öleceğimi düşündüm. Ta ki belimden tutulup çekilene kadar. Kalbim daha önce hiç deneyimlemediğim kadar hızla atıyordu. O kadar hızlıydı ki göğüs kafesimde bir delik açacağını düşündüm. Avuç içlerimin arasında az önce beni ölmekten kurtaran adamın gömleği vardı. Gözlerim kapalı, başım ise göğsüne yaslıydı. Burnuma dolan sigaraya karışmış çam kokusu beni sakinleştirirken adrenalinin etkilerinin yavaş yavaş bedenimi terk ettiğini fark ettim. İnsanların bağırtılarını duydum. Sanırım az önce beni neredeyse ezmekte olan adama bağırıyorlardı. Göğsüne yaslandığım adamın sesi de onlara karıştı. Başımı kaldırarak ona baktım. Göz göze geldiğimizde zamanın durduğunu hissettim. Hayatını ve gerçeklerini araştırmak için aylarımı harcadığım adamın kollarındaydım. Kenan Mollaoğlu'nun kollarındaydım! * Araştırmacı gazeteci olan Liya Meryem Başer, üzerinde çalıştığı makalesini teslim etmesi için yirmi dört saatten az bir süresi vardı. Ancak aklına oturmayan ufak bir nokta, onu o makaleyi yayınlamaktan alıkoydu. Ofisinden ayrıldığı o fırtınalı gecede bir kaza yaparak geçmişe gittiğinde ise onu bekleyen kaderinden tamamen habersizdi. +18 içerik mevcut

"Devrim biraz sert biridir." Dedi ve iç çekti. "Şu hasta olduğu dönemlerde bu daha da arttı..." diye devam edince araya girdim. "Bana karşı gayet kibar." Dediğimde kafa salladı. "O benim kardeşim her zaman onun isteklerini..." dediği anda elimi masaya vurdum. "Beni istedi ve sen ona getirdin!" Diye sinirle ona doğru bağırdım. "Onu reddetmeye en uzak olduğum zamanı buldun ve beni ona getirdin." ~ Benim hiç pembe bir şeyim olmadı, en azından adımda geçsin diye Begonvil'i seçtim. Tüm Begonvillere ithafen...

Yüce İmparatorluğun gölgesinde, soylu bir dükün yüz karası kızı olarak büyümüştüm. İyi bir insan olmanın, adil davranmanın, kin gütmemenin bir erdem olduğunu düşünerek yaşamım boyunca sabırla teskin etmiştim kendimi. Ta ki kendi nişan törenimde intihar etmeye karar verene kadar...

Mahi, savcı sandığı babasının aslında kafes dövüşlerinin en iyi organizatörü olduğunu öğrendiğinde on dokuzdu. Her şeyi bırakıp başka bir hayata başladıkları sırada babası tekrar karşısına çıktığında artık yirmi üç olmuştu. Bu gelgitli döngüden çıkmaya çalıştığında duyduğu tek ses "Kutsal! Kutsal! Kutsal!" nidalarıyla sallana devasa, kanlı dövüş ringiydi. Kutsal, Mahi'yi bilmediği sulara getirip babasının karşısına dikmiş ve en güçlü duruşlarıyla ona karşı beraber bir savaş açmışlardı. Fakat Mahi'nin bilmediği büyük bir sır vardı... Zehirleniyordu...

"Çok yakınımdasın kedicik. Dikkat et, ısırabilirim." "O halde sana yeni bir bilgi daha çıngıraklı." Öfkesi birden çekilmişti. "Bir Aslanın dişleri de çok keskindir. Dikkat et. Ben sadece ısırmam, parçalarım." "Vay be!" dedim hiç oralı olmadan. "Nasıl korktum fark ettin mi? Titriyorum yine." Sessiz kaldı ama hala belimde duran eli sıkılaştı. Birden tüylerimi diken diken edecek bir şey yaptı. Dişleri boynuma sürttü. İnce derisini çekip örseledi. "Ödeşelim ister misin..." dedi, nefesi boynumu yalayıp geçti ve Lian ekledi. "...çıngıraklı?" --- Assra Marian Sallister... Bir Ak Yılan prensesiydi ama ummadığı bir ihanetle kendini bir Aslan prensin pençeleri altında buldu. Şimdi ya o Aslanı öldürecekti ya da... Hayır, başka bir seçenek yoktu. Onu öldürecekti! *Ejder Ateşi Serisi 1. Kitap: Yılan Yuvası (Tamamlandı) 2. Kitap: ... 3. Kitap: ... 4. Kitap: ...

〄〄〄〄 Derler ki; Kırılmış her şey artık bir parça eksiktir. Tabak kullanılamaz, kalpte sızısı hatırlanacak bir iz kalır. Fakat istiridye işte o kabuklarıyla bile çok güzelken kabukları kırıldığında bir hazine ortaya çıkartır. Çirkin ördek yavrusunun bir gün asil kuğuya dönüşmesinin hikayesi mi? Hayır, kuğu asaletinin zaten farkında. Kabuğu kırık bir istiridyenin hikayesi, kabuğuna tutunan kırık bir istiridyenin hikayesi. Aslında 'O'nun deyimiyle: Tüm hasta parçalarından kurtulmuş ilkbaharın en güzel gül'ünün hikayesi. İlkbaharın ilk gülünün hikayesi, ilkbaharın hırçın ilk gülünün hikayesi. Aslında sevgiyle kışın içinde karların altında açan bir gülün efsanesi. 〄〄〄〄 İstiridye gibi olman umuduyla: Kırıldığın an eksilmek yerine içindeki mücevheri ortaya dökmekten ibaret.

Kahve kahveye karıştı. Birinin yoğunluğu diğerini arttırdı. Ardından içine sarı girdi, renk açıldı. Siyah girdi, koyulaştı. Başka renkler girdi, renk karmaşıklaştı. Kahveden uzak oldu, kahveye benzemedi. Hiç kahveye ait olmadı. Bir olmadı, çokluk oldu. Biz olmadı, onlar oldu. İki kişi olmadı, çok kişi oldu. Ve bu hikaye çok kişi arasında geçen bir aşk oldu. İki kişi arasında geçen aşkı çoğu kişi reddetti. Kadın bu reddedilmeyi kabullendi. Adamı umursamadı, unuttu. İki kişi istemedi, çok kişi istedi. İki kişi olamadı, çok kişi oldu ve gün geçtikçe bu çokluk bir bir arttı. Adam bu çokluğun azalacağını renklerin gideceğini düşünürken kendi düşüncesi tarafından avlandı. Av oldu. Yanıldı. İnatla tutuldu. Her gün fazlası eklendi kadına. Kadın tatmin oldu. Bir olay oldu, bir kişi girdi kadının hayatına. Kadını mutlu etti. Başka bir olay yaşandı, başka biri geçti kadının yaşamından. Kadına günü birlik bir an yaşattı. Yüzler değişti, bedenler farklılaştı, ruhlar farklı ruhlara büründü ve her biri de kadına farklı bir haz verdi. Onu farklı bir şekilde delirtti, farklı bir şekilde şekillendirdi, farklı anlara şahit olmasını sağladı. Her bir beden, her bir ruh farklı bir ihtirasla öptü kadını. Evet, belki hiçbiri adamınki gibi olmadı ama zaten adamı isteyen de olmadı.

Küçük bir köyde geçen sıcacık dönem hikayesidir.