Çocukluğumu tam anlamıyla birlikte geçirmiş olduğum çocuğa, zamanın ve ergenliğin bana verdiği yetkiye saplantılı bir şekilde aşık olmuştum. Zamanla unutacağım bir aşk değildi benimkisi,her zerreme kadar onu hissediyordum. Küçükken erkeklerden kendimi korumam için dövüş hareketleri öğreten çocuk, şimdi karşıma geçmiş...
İnsan kendi sonunu kendisi getirebilirmiydi? Nefes nefese kalmış bir şekilde diz kapağının üzerine oturmuş alnıma tutulmuş olan silahı umursamadan sadece onu düşünüyordum. Belki de buradan çıkamayacaktım. Çıkıp çıkmamam umrumda değildi zaten. Sadece o umrumdaydı devam edecekmiydi bensiz Verdiği sözü yerine getirecek m...