Aklını fütursuzca istila eden düşünceler onu çıldırmanın eşiğine getirmişti. Kalbi, her geçen gün bastırmaya çalıştığı özlemin daha da artarak karşısına çıkması sonucu acıyla kasılıyordu. Dile kolay beş yıldır sevdiği adam yoktu. Yurt dışına bir iş için gitmişti ancak hala geri dönmemişti. En kötüsü ise ondan hiçbir şekilde haber alamamasıydı. Yaşıyor muydu? Bunu dahi bilmiyordu. Zaten en kötüsü de sonunu göremediğin bir tünelde onun ışığını beklemek değil miydi? Bir şekilde hayata tutunuyordu. Küçük kızı için mücadele etmeliydi. Sadece ümit ediyordu. Yaşamasını ve onlara hayatı daha da yaşanılır kılmasını istiyordu. Sonra okuduğu kitapta yaşanmışlık kokan satırlar kalbini az da olsa huzurla tanıştırmıştı. "En uzun süren sevdalar, yarım kalanlardır!" (Cemal Süreya) Gerçekten de öyle miydi? En azından böyle olmasını umut ediyordu. Bu onların yarım kalan aşklarının hikayesi. Bu Tarık ve Ayla'nın hırsa bürünmüş ruhlar yüzünden yarım kalan birlikteliklerinin hikayesi. İki aşığın kavuşup kavuşamayacağı ise tamamen zamanın gösterebileceği bir şeydi. Peki kavuştuklarında huzura erebilecekler miydi? Yoksa geçmişin tozlu raflarından çıkan gizemler hayatı onlara zindan mı edecekti? Olaylar çözüme kavuştuğunda meydan kime kalacaktı? Adaletle çarpan yüreklere mi, vicdanları hırsla körelmiş varlıklara mı? Bu soruların cevaplarını öğrenebilmek için tek yapmamız gereken sabırla beklemekti. Sadece beklemek... • Başlangıç Tarihi: 10 Ağustos 2020 • Bitiş Tarihi: 14 Aralık 2020

Arien Krallığının sınır topraklarında binlerce kişi toplanmıştı. Bu insanların amacı yok olmaktan kaçmaktı. Çünkü yeni kurulan Kızıl Birliği ölüm gibi onların üstüne çökmüştü. Gökyüzü tamamen karanlık bulutlarla kaplıydı ve sayısız şimşek çakıyordu. Şimşekler adeta fırtına kopacağının habercisiydi. Binlerce insan son hızlarıyla Arien topraklarını terk ettikten sonra bir gün onların olanı geri almak için ant içmişti. İnsanların önünde son olarak dar bir geçit vardı. Burayı geçmek zorundalardı. Ancak geçidin önünde Kızıl bir pelerin takan yüzünde maske olan bir adam duruyordu. Siyah Maske adamın sadece yeşil gözlerini gösteriyordu. Adam sağ elini havaya kaldırdı ve parmaklarındaki 4 yüzük göz alıcı şekilde parlamaya başladı. Adamın arkasında 4 figür belirdi. Bu kişilerin kıyafetleri Kızıllı adamdan çok farklıydı. "Seni pislik, biz Kara Loncayız önümüzden çekil! Siz beşiniz bize rakip...rakip olamazsınız." Kızıl Pelerinli adam elini salladı ve binlerce kişilik topluluğun etrafı yüzlerce Kızıl kıyafetli ve maskeli insan tarafından çevrildi. Adam derin bir nefes aldığında ortamdaki gerilim artmıştı. ************************************************************************************** Kara Lonca tüm krallıkların ortak kabusuydu. Onlar tüm dünyayı tehdit eden en büyük güçlerden biriydi. Güçlü krallıkları parçalıyorlar, yok olmak üzere olan krallıkları ise güçlendiriyorlardı. Destan ise böyle bir dünyaya gözlerini açtığında. Kaderinde Kara Lonca ile karşılaşmak yazılmıştı. Peki ya Destan'ın kaderi sadece bu muydu? Olağanüstü büyülü yaratıkların,inanılmaz yeteneklere sahip uzmanların olduğu bu dünyaya bir göz atmalısınız. Bir çocuğun taş ocağından başlayan yetişim yolunda sizlerde kendinize bir rol belirleyin bırakın hayal dünyanız sizi güçlü yetişimcilerin arasına als

Dünya Bordem, kendisini kalpsiz ve ruhsuz zanneden ana karakterimiz. Peki ya hayatına aksiyon ve yeni insanlar katılırsa ne olur? Onu cehenneme elini tutarak götürecek birisine vicdanen değer verip bağlanırsa? Hayatına gizemler ve her türlü pislik girecek. ki birisine değer vermekten bu kadar korkan Dünya için maceramızı okuyalım. "Dünya'nın sonu yaklaşıyor..." --- İlk başlarda klasik bir lise hikayesi gibi görünecek fakat hikayemizin çok az bir kısmı okulda geçmektedir. Gerisini lütfen sabırla okuyalım. --- -Korku hikayesi değildir. -Kitabımızda; Dram, aşk, aksiyon ve macera bulunmakta... İYİ OKUMALAR...

"Aslında biliyor musun Ege çok merak ettiğim bir şey var " "Sen ve senin hiç bitmeyen merakın deniz kızı,söyle bakalım yine neyi merak ediyorsun?" Sonunda cesaretimi toplamıştım ona soru sorulmasını ve meraklı insanları hiç sevmeyen adama merakıma yenik düşüp onu soru yağmuruna tutacaktım. Eee Ege bey ne yapalım yani bende böyleyim işte ya denizimde boğulacaksın ya da sorularımda. "İşte söylemek istediğim de bu Ege ,bana neden Deniz kızı diyorsun ki yani tamam ismim Deniz olabilir belki ondandır ama ismimden pek de memnun değilim ?" " Ege Denizindeki deniz kızı efsanesini hiç duydun mu ? hayır der gibi başımı sağa sola salladım ve o da merakımı gidermek için anlatmaya başladı hemen. "Ölümlü bir çobana aşık olan Atargatis ,Asur kraliçesi Semiramis'in annesi ve ölümsüz bir tanrıçaymış. Fakat aşık olduğu genç çoban ölmüş ve o da balığa dönüşmek için bir denize atlamış. Ama deniz, onun mükemmel vücudunu ve doğasını gizlememiş, bunun yerine ona bir balık kuyruğu ve suda nefes alabilme yetisi vermiş.Balık olmak isterken bir deniz kızına dönüştürmüş onu Ege Denizi. Yani Deniz kızım, sen bana yaralarınla gelsen de ben o yaraları sarar, mucizemi senden sakınmayıp denizimde hayat bulman için çırpınırım ve eğer dalgalarım sana zarar verirse o zevk duyduğum rüzgardan esirgerim kendimi.Sen benim içimde yaşamanı istediğim deniz kızımsın." Bunları söylerken bana öyle derin ve öyle şefkatli bakıyordu ki o an bir uçurumda hissettim kendimi o uçurumdan atıp, denizde kaybolmak istedim.Bu sefer sorularım değildi beni boğan,düşüncelerimdi. Ya o deniz Ege değil de ben olursam ve annemi denizimde boğup gökyüzünde kaybettiğim gibi rüzgardan duyduğum hazdan vazgeçemeyip ya onu da dalgalarım da kaybedersem...