Betül yetenekli bir aşçıdır. Çevresinin ısrarıyla evlenmek için evlilik görüşmeleri yapmaya başlar. Bu görüşmeleri yaparken ev sahibinin oğlu Yüzbaşı Fırat'a ilgi duymaya başlar. *atıfet:karşılık beklemeden duyulan sevgi (Tamamlandı) ©Tüm Hakları Saklıdır.

Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

"Karımı artık yanımda, odamda ve yatağımda görmek istiyorum!" diye bağırınca donup kaldım. Ne söylediğinin farkında mıydı? Bir başkasının kimliğiyle evlenmek mümkün müydü? Gerçekten nikâhta bile sahtekârlık yapılabilir miydi? Başına gelene kadar Bige Saka bunun mümkün olduğunu sanmıyordu. İlk görüşte aşktı onunkisi, bu yüzden âşık olması ve duygularına yenik düşüp evlenmesi çok hızlı olmuştu. Evlendiği gün sevgilisinin bir dolandırıcı olduğunu öğrenmişti. Üstelik zaten evliydi ve başka bir adamın adını, soyadını, kimliğini hatta gerçeğinden ayırt edilemeyecek imzasını kullanarak Bige'yi evlendiklerine inandırmaya çalışmıştı. Son ana kadar Bige bu gerçeği görememişti. Peki, nikâh cüzdanında adı geçen gerçek Karun Kalender kimdi? Evlendiğinden haberi var mıydı? Böyle bir durumda nikâh geçersiz sayılırdı değil mi? "Ne demek nikâh geçerli?" Şaşkına dönmüş bir halde avukata bakıyordum. Benden haberi bile olmayan bir adamın karısı olduğumu mu savunuyordu? "Üzgünüm Bige Hanım," dediğinde olağan bir şeyden bahseder gibi sakindi. "Nikâh memuruna kadar her şey gerçek. Eski sevgiliniz Serhat Bey ile o masaya oturduğunuzu doğrulayacak hiç görgü tanığınız yok. Bu nikâhın başka bir adamın kimliğini kullanarak kıyıldığına dair hiçbir kanıtınız yok. Böyle bir durumda yapılacak en mantıklı şey Karun Bey'i bulmak ve ona olanları anlatıp boşanma evraklarını imzalatmak." Bu adam ne dediğinin farkında mı? Bahsi geçen adamın benden haberi bile yoktu. Karşısına geçip ona ne diyeceğim? Senin ruhun bile duymadan evlendik hadi şimdi de boşanalım mı? Bu koskoca bir saçmalıktı!

"Arkanı dönme, daha değil." Sinirlerim iyice gerilirken gözlerimin kapalı olması elimi kolumu daha da bağlıyordu. "Bir insansın, değil mi?" diye sordum aklıma gelen ihtimalle. "Yani, sesin ve tenin insan gibi ama yüzün başka bir şeye mi benziyor?" Kapalı gözlerim sanki irileşti. "Korkunç mu?" Güldü. Yemin ederim kulaklarım, okyanustaki hırçın dalgalarda hissettiğim huzur kadar dingin bir gülme sesini işitti. Tüm tüylerim diken diken olurken farkında olmadan benim de dudaklarım iki yana kıvrıldı. "Ait olduğun yere geldiğinde hepimizi göreceksin." ~~~~~~~~~~~ Senelerce karada yaşayan Elis, okyanustan duyduğu sesler ve gördüğü rüyalar sonucunda ait olmadığı bir yerde yaşadığını anladığında her şey için çok geç olacaktı. Suyun kilometrelerce altında onu savaşın eşiğinde bir ülke beklerken muhafızları ve düşmanları çoktan karşı karşıya kalmıştı. Bir deniz kızı ne kadar boğulabilirdi? Okyanusta yaşayan son iki Zifiri, hem birbirlerini koruyup hem de hakları olan taht'ı alabilir miydi? Okyanus ülkesinin kanlı taht'ı kırılgan mührün sesi ile ilk çatlaklarını vermeye çoktan başlamıştı.

••Tamamlandı. Seri üç kitapla final yapmıştır ve basılmıştır. ❝İnsan bir kutu kibrite benzer. Varolur, yanar ve söner.❞ Bu hayatta nasıl bir kibrit olacağına sen karar vereceksin. Yanacak mısın? Yakacak mısın? Yoksa öylece duracak mısın? Ben, benimle yanmanı, gerimizde kalan her şeyi yakmanı istiyorum. Çünkü uzun bir süredir yanlış kişilerle, yalnız hayattasın. Ait olduğun yere dönme vakti. Bil ki; seni almaya geliyorum, Balkan kızı. BİR KİBRİTLE YOK OLMAK

Tek tutkusu dans etmek olan dansçı bir kız... Sokak lambalarının ışığının kesildiği bir gecede, tenha bir sokakta yürürken o gecenin hayatına yıkım getireceğinden habersizdi. Attığı her adım, kanlı elleriyle kaderinin ağlarını örecek adama götürüyordu. "Centilmen bir adam kolları arasındaki kızı mutlaka evine bırakır. Gecenin bir vakti yalnız başına sokaklarda dolaşırsa kötü adamlarla karşılaşabilir." Zifiri karanlık geceden tenine kazınan bıçak izi, en masum yarası olacaktı. Gizemli bir yabancının kin bulaşmış elleri, ona asıl ihaneti bahşedecekti. "Ne istersen yaparım, yeter ki beni onlara verme." İhanet, en büyük korkusuyla birleşecek, çaresizliğin dibinde nefesini kesecekti. "Ben sana en derin korkumu anlatırken sen korkumun ta kendisi miydin?" Gerçek, hiç bu kadar acıtmamıştı ve bir daha hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı. Yayımlanma Tarihi: 19.05.2022 Bu kurguda geçen kişiler, olaylar ve kurumlar tamamen hayal ürünüdür. Mafya ve polisiye kurgusudur. Not: Yetişkin içerik, şiddet ve tetikleyici unsurlar içerir. Yetişkin okurlar için uygundur. Kapak tasarımı @pluviaenoct1s aittir✨

Düşmüş Melekler Serisi İkinci Kitap 🔥 Lara Altun, kiralık bir askerdir. Para söz konusu olduğunda her işi layıkıyla yerine getirmeyi amaçlar. Kendine ait ilkeleri olsa da asıl derdi hayalindeki meblağa ulaşmak ve her şeyden uzak yeni bir hayata başlamaktır. Bu yüzden bir gece telefonunu çaldıran adamın verdiği iş teklifini düşünmeden kabul eder. Alacağı milyonlar ile hayallerine kavuşacağını bilmesi, çıkacağı karanlık yolun tehlikesini umursamamasına neden olur. Ve böylelikle Lara aniden Rusya'nın şeytanı olarak bilinen Dimitri Volkov'un ellerine düşer. Yapması gereken Dimitri'nin hayatına ve işine sızıp bir casus olmak, attığı her adımı iş verenine haber etmektir. Beklemediği şey ise adamı her gördüğünde deli gibi atmaya başlayan kalbidir. "Cehennemime düşen güzel melek, kanatlarını kırıp sonra ellerim ile onaracağım. Sadece bedenini değil, ruhunu ve kalbini de esir alacağım." ~ Dark Romance ~ Mafia / Bratva ~ (+18)

Büyük gemide emin adımlarla ilerledim. Topuklu ayakkabılarımın beni sarsmasına rağmen düşmemeyi başardım. Alyansımı aceleyle cebime koydum. Kimsenin beni görmediğine emin olduktan sonra oraya girdim. Arkası dönüktü. Boğazımı temizlediğinde bakışları bana döndü. Kaşları çatıldı. "Sen kimsin?" "Bana olan borcunu ödeme zamanın geldi Kaptan!" Dedim. KARADENİZ'İN HIRÇIN DALGALARINDAN DOĞAN BİR ALABORA HİKAYESİ... *TÜM HAKLARI SAKLIDIR! *ÇALINMASI DURUMUNDA AVUKATIMLA HEMEN YASAL İŞLEMLERİ BAŞLATACAĞIZ!

Ellerimi ve gözlerimi bağlamışlardı. Nerede olduğum hakkında hiçbir fikrim yoktu. Hiçbir ses yoktu. Ülkeme gelir gelmez tam arabama binecektim ki bir el arkamdan boynuma sarılmıştı. Kendime geldiğimde gözlerim kapalı bir hâlde öylece oturduğumu anlamıştım. Neredeyse bir gündür aç ve susuzdum. Bana kim neden bunu yapmıştı bilmiyordum. Kim benden böylesine nefret ediyordu? Ben kimseyle düşman değildim. Kim neden beni kaçırıp aç bırakmak isterdi ki? Midemin yanmasına içimden bir küfür ettim. Belki de beni öldüreceklerdi... Korku bir gündür bedenimde geziniyordu. Hiç iyi değildim. Bir ses bile duyamamak beni delirtmek üzereydi. Ta ki duyduğum adım seslerine kadar... Güçsüz hissetsem de elimden geldiği kadar çırpınmaya çalıştım. "Kimsiniz?" Diye bağırdım. "Hey, cevap ver!" Ayak sesleri çok yakınımda durdu. Aniden gözlerime bağladıkları kumaşı sertçe çekti ve yere attı. Siyah ayakkabıları görüş alanıma girdi. Hızla başımı kaldırıp yüzüne baktım. Gözlerimi kıstım, ben bu adamı tanımıyordum ki... "Neden buradayım? Siz kimsiniz?" Korkuyla titriyordum... Esmer adam yüzüme doğru eğildi. "Ben Zorbey Akıncı!" Nefretle kulağıma fısıldamasıyla tüylerim ürperdi. "Cehennemine hoş geldin Bige Maral!" -- *Tüm hakları saklıdır! *Kitabımın, karakterlerimin ve kurgumun çalınması durumunda avukatımla yasal işlemleri başlatacağız.

"Gitmek mi istiyorsun?" diye sordu. "Evet," dedim. "Gözlerime bak," dedi. Baktım. Ve saatler sonra bakışlarında ilk kez, ufacık bir ihtimalle cebelleşen şüpheyi gördüm. "Ben sana her şeyimsin dedim. Ama sen hiçbir şeyimmişsin." Artık yapabilecek hiçbir şey kalmamıştı. Yolun sonu burasıydı ve o ne yaparsa yapsın, gidişime engel olamayacaktı. Saatler içinde çökmüştü güzel yüzü. Bomboştu karanlık gözleri. Bana öyle bir bakıyordu ki, sanki bıçağı kalbine saplamışım da geri çekmek bilmemişim gibi. "Bu bir son değil," dedi sadece benim duyabileceğim bir sesle. "Gideceksin ve ne yazık ki ben seni bırakmayacağım. Daha önce de söylediğim gibi, istersen dünyanın öbür ucuna git, yine de bulurum seni. Ama eğer seni bulduğumda, bir şeylere mecbur kalmadığını anlarsam, ikimize de geçmiş olsun. Eğer ki gerçekten benden intikam almışsan..." Gözlerine uzun uzun bakmak, dakikalarca nefes tutmakla eş değerdi. "Dua et ki Allah seni karşıma çıkarmasın."