"Sen benim için bir hiçsin." Bu söz kulaklarımdan hiç çıkmıyor, sanki her saniye kafamın içindeki ses daha şiddetli bir şekilde yankılanıyor. Bu sözler yıllar önce sevdiğim çocuğun bana söylediği sözler. Sanki yıllar geçmemiş gibi hala aynı ton ve aynı cümle ile beynimin içinde bağırıyor.O söylediği son sözleriydi. O günden sonra bir daha görüşmemek üzere vedalaştık. Daha doğrusu o sözlerini söyleyip çekip gitti. Ben ise arkasından onun gölgesi ile son kez sarılıp vedalaştım. Asıl sorun bu saatten sonra ne yapıcaktım. Ben onunlayken hayata tutunmuştum. Onun ile yaşamın anlamını kavramıştım fakat artık o yoktu ve ben gün geçtikte ölüyordum. Ta ki karşıma o çıkana dek... "Yüz binlerce insan arasında sadece sen..." dedi. Hiç beklemediğim bir anda hiç beklemediğim bir söz ile beni yerle bir etmişti. Yapamıyordum, olmuyordu. Son yaşadıklarımdan sonra böyle bir şeyi tekrar yaşamak istemiyordum. O kuyuya bir kere düşmüştüm ve çıkması ne kadar imkansız görünse de çıkmıştım. Ama tekrar girme gibi bir isteğim yoktu. Ben o kuyudan çıkabilmek için kendimi, hayatımı, yaşama şeklimi değiştirmiştim. Olmamalıydı, İzin veremem tekrardan. ... Hikayemiz işte burada başlıyor. Aşka olan inancını yıllarca sevdiği birinden karşılık alamayan bir kızın karşısına ayaklarını yerden kesecek olan biri çıkar ve onu aşka inandırmaya çalışır.

3 kız, saf ve masum. Güneş: 20 yaşında. Üniversiteye gidiyor. Annesi ve babasıyla yaşıyor. Sidal: 22 yaşında. Tıp öğrencisi. Hayata pozitif bakan saf ve masum biri. Ailesini trafik kazasında kaybetmiş, hayatın acı gerçekleriyle küçük yaşta karşılaşmış bir kız. Eslem: 23 yaşında. İşinde oldukça başarılı bir mimar. Zeki, inatçı. Ailesinden ayrı yaşıyor. 3 erkek arkadaş, sert ve acımasız. Araf: 24 yaşında acımasız bir mafya. Ailesini bir trafik kazasında kaybetti. Ailesinden ona sadece küçük kardeşi Aras kaldı. Acımasız, sert ve duygusuz. Rüzgar: 24 yaşında. Dışarıdan bakınca sert ve acımasız. Aslında iyi yürekli, naif bir mafya. Ailesiyle arası bozuk biri. Esat: 23 yaşında. Hayatı takmayan, yeri geldiğinde çapkın yeri geldiğinde acımasız bir mafya. Murat Bey'in tek varisi. ZAMANI DURDURAN MAFYALARIN AŞKINI OKUMAYA HAZIR MISINIZ?

''O gün, bana 'Sinemaya gidelim mi?' diye sordu. 3391 kilometre öteden, şehirlerce, denizlerce uzağımdan... Yanımdaki insanlar görmezken beni, o bana imkansız olduğunu bile bile 'Sinemaya gidelim mi?' dedi...'' Aylarca sesini duymadığınız, yüzünü görmediğiniz, dokunmadığınız, kokusunu bilmediğiniz, aynı sokaktan geçme ihtimalinizin dahi olmadığı, asla aynı fotoğrafın içinde bile bulunamayacağınız, sizden kilometrelerce denizlerce adalarca şehirlerce uzakta olan bir insana aşık olur muydunuz? Bunu, kendinize yapar mıydınız? Bu bir mesafe hikayesi! İki insanın, birbirlerini görmeden duymadan aylarca gece gündüz konuştukları ; birbirlerinin en yakını oldukları, ama birbirlerinden en uzakta oldukları, aralarındaki kilometrelere rağmen birbirlerine aşık oldukları bir mesafe hikayesi! Burası bizim gezegenimiz ve burada her şey anını bekler. Burası, bizim 3391 kilometrelik gezegenimiz... - ''Seni görmem için yanımda olmana gerek yok. Ben seni gözlerim kapalıyken de görebiliyorum. Zaten ben seni sadece gözlerim kapalıyken görebiliyorum...''

Koca sema, diz çöktü gözlerine. Ay bembeyaz parlak tenin yanında soluk kaldı, yıldızlar gökyüzü kadar karanlık olan saçlara meydan okudu. Bulutlar ağladı, yağmur selam verdi kanlı ellere. Kalplere sis çöktü, güller boyun büktü üzerinden çıkmayan kan kokusuna. Ve dinledi toprak sözlerini. "Saçların kadar uzun ve güzel olsun ömrün Küçük Yalancı." Dedi adam, ama kesti kadının saçlarını kendi elleriyle, kıydı sevdiğinin ömrüne. "Hiçbir yere gitmeyeceğim sevgilim..." Dedi kadın, ama tutmadı sözünü, kıydı sevdiğinin aşkına. Sevdiği kadınları bir bir kaybeden acımasız katil, Akın Korel. Sevgiden yoksun kurak bir kalp ve o kalpte açan beyaz bir papatya. Kendi döktüğü göz yaşlarıyla büyüdü, getirdi baharı. Kimse fark etmedi onu. Güllere ulaşılmak isteyenlerce ezildi, yine döktü göz yaşlarını. Adam fark etti solan papatyayı, aldı ellerine. Ama öldü beyaz papatya. Muhteşem bir koku sardı etrafı. Ölü bir çiçek hiç böyle güzel kokar mıydı? Yaşadığını sandı, sevindi adam. Ama bilmiyordu papatyaların ölünce koktuğunu. Öğrendiğinde ise artık çok geçti...

Üç kişi hayal edin. Üç birbirinden farklı karakter. O üçünün de kendine ait farklı fikirleri var ve sizin birinin yolundan gitmeniz gerekiyor. 1) "Bazı anlarda kalbinde olan kişinin, hayatında olamayacağını anlarsın." 2)"Gelmeyeceğini bile bile beklemek saflık değil, aşktır güzelim." 3)"Sevmediğim bir şeyi seviyor gibi yapabilirim. Zor olan; sevdiğim bir şeyi sevmiyormuş gibi yapmak." Sen o üç kişiden hangisi olursun? Yanıtını bulmak istiyorsan, İmkansız'a benimle ulaş... Bir çöldeyim ben. İhtiyacım olan sadece bir damla. Küçücük bir damla su... İçimdeki o sonsuz sussuzluğu gidermek için istediğim tek şey o damla. Hayatıma dönüş biletim belki de. Karanlığa mahkum olan ben yaşadığım o sonsuz çöl gecelerinden sonra hiç beklemediğim anda çölün ortasında bir kaktüs bulmuştum. Herkes bilir kaktüslerin dışı dikenler ile kaplıdır. Doğru yerden tutmazsanız elinizi parçalayabilecek niteliktedir ama ben o kaktüsü düzgün bir şekilde tutmuştum. İlk başta anlamak için küçük yaralar almıştım ama o yaralara değen bir sonuç ile karşılaşmıştım. İçini açtığım anda aylardır istediğim şeye kavuşmuştum. Ben hayata döndürecek o küçük damla suya. Kana kana içmek isteyeceğim o bir damlaya kavuşmuştum. O yıldızlı çöl gecesinde yolumu bulmamı sağlamıştı o damla. Hiç beklemediğim bir anda pusulam olmuştu. Mahkumiyetinin acılı olduğu o dipsiz yerden kurtarmıştı beni. Wattys 2015 kazananı Sevgili minnoş okuyucum, Bu benim ilk hikayem ve en başta hatalarım olabilir ama lütfen unutma ; her yeni bölümde kendime bir şeyler katıyorum ve limitlerimi zorluyorum :) İ

Geçmişindeki acıların külünden doğmuş zeki bir dolandırıcı; siyah kelebek. Yaşamadığı için ölmeyi bile beceremeyen hayata küskün bir kız; sudan korkan balık. Tanrının birbirlerinde çare bulmaları için bir araya getirdiği iki kişi. Peki ya bir gün ömrü olan bir kelebek yarına aşık olursa ne olacak? "Yürüyemiyorsan uçarsın dedi "Ölüme Fısıldayan Adam", ben de O'na uçtum..."

"Bu dünyada neyi en çok istersen o senin imtihanındır."

Kalabalıklar çoğu kez cinayet işler , fakat çoğu zamanda kahramanı olurlar. Bir inancın veya bir düşüncenin zaferi için kolayca canlarını fedaya kadar gidebilir, şan ve şeref için heyecana getirilirler. ... İnsanların gerçeklerden kaçması imkansız. ... Vücudum kan ter içindeydi. Ellerim titriyor ne yapıcağımı ne söyliyceğimi bilmiyordum. Kendime geldiğimde içimden konuşur gibi söylendim Feyzana "Şimdi ne olucak?" dedim. Feyzan'nın da benden bir farkı yoktu. Önümüzde kanlar içinde boylu boyunca uzanmış tahminimce 1.72 boylarında,siyah saçlı, ela gözlü bir adam vardı. Ne yapıcağımızı bilmez halde ikimizde adama bakıyorduk. Korkuyorduk. Bundan sonra ne olucağını bilmiyorduk. ... Hatalar ne kadar da önemli İnsanoğlu'nun hayatında. İnsanoğlu'nun yaptığı tek bir hata da her şeyin yok olması gibi tek bir hata da her şeyin eskisinden daha güzel olması gibi bir durum vardır. Ve biz de o durumlardan birinin içindeydik. Ama hangisi bizim için geçerli zamanla yaşayıp görücektik...