Tek başına bir anlam ifade etmeyen kelimeler... Bir araya geldiği zaman, bir şiir olup dilden dile dolaşır, yüreklere dokunur. Kimi zaman ise bir öykü olur. Kum saatinin kumları ahenkle dans ederken öykünün rengi değişir. Ama gönülde bıraktığı izler, geçmişten bu güne aynıdır. Zaman denilen şey ömrün kumlarını savururken tek tek, İnsan farkına varamaz. Eksildiğini sona gelene kadar anlayamaz. Kendinden neleri feda ettiğini bilemez. O anlamıştı, artık sona yaklaştığını biliyordu. Zaman içinde savrulan parçalarını toplamaktan vaz geçmiş, kendini yok oluşa teslim etmişti. Eskiden beri yakasını bırakmayan anıları onu bir bir terk ediyordu, fakat bunu henüz kendisi bile bilmiyordu. Şimdiye kadar unutmaya çalıştığı anıları ondan sökülüp alınıyordu. Bundan sonra onun içinde kalacak olan tek şey verdiği söz olacak. Başka hiç bir şeyi hatırlamayacak. Öyle bir sözü neden verdiğini bile bilmeden yaşayacaktı. Omzuna attığı heybesini ve yalnızlığınıda yanına alarak yine yola koyuldu. Yılların vurduğu darbeler belini bükmüş, yamru yumru sopayı ona dost etmişti. Artık ona eskisi kadar söylenmiyor sinirlenince fırlatıp atmıyordu. Ondan başka dayanacak dostu olmadığını biliyordu. Bu gün diğerlerinden farklıydı. Günlerden yine hüzündü...

Bir hikaye düşün, Sana anlatamadıklarımı anlattığım... Dertlerimi dinleyen, kırık kalemimin yazdığı bu satırları oku..! Biraz hüzün kaplarsa yüreğini... İyi değilsin anla..! İyi olmak içinde hiçbir şey yapma... Duyguların ne zaman değişirse; o zaman İYİ olacaksın demektir... Bir hikayenin baş kahramanı olmak kadar kolay değil hayat... Biraz kırık... Bi o kadar da SİYAH...

Yaşanmış ya da Yaşanacak aşkların, Göz yaşlarından ıslanacak sokaklarda bulacaksınız kendinizi...

Gecelerin gözyaşlarında.... Yollar götürüyor bizi uzaklara. uzaklar mı yakınlaşıyor? yakınlar mı uzaklaşıyor? gecelerin ıssızlığında... yollar hiç tükenmiyor, ve gecelerde... sonsuzluğa doğru yol alıyoruz, sessiz bir otobüsle, en yakınımıza ve gönlümüzün gurbetine yolun sonu; ya uzak cennet, ya uzak cehennem. yada tam tersi....

Herkes kadar benim de hüznün kıyısına vurmuş bir kalbim var. Neşesi kederine karışmış bir kalp. Dalamadığım uykularım, görmeyi arzulayıp, göremediğim rüyalarım var. Kitaplarımla kurulmuş bir hayatım ve suladığım pencere önü çiçeklerim var.

Gözlerindeki kararlı ve etkileyici bakışlar altında yoğun bir duygu çatışması yaşamamak elde değil. Keskin bir siyah ve tam anlamıyla beyazın içinde yüzen bu karanlık gözler insanın iç dünyasını adeta alıp başka yerlere götürüyor. Her saniye kırptığı kirpikleri, her defasında perde gibi ahenkli bir şekilde inip kalkıyor... Sonra yeniden o muhteşem parlaklık ve onun etkisi. Bir şey söylemesine gerek yok; çünkü hiç konuşmasa bile gözlerindeki o derin bakış ne söylemek istediğini adeta haykırıyor. Sonra hayal ve gerçek arasında kalan kaşlarına bakıp saatlerce o güzelliği seyredebilirim. Biraz daha geri çekilip gözlerinin tamamını gördüğümde ise rüyanın tam ortasında buluyorum kendimi. Bütün güzelliklerin onun gözlerine verildiğinden emin olabilirim. Sadece gözleri kütüphaneler dolusu yazı yazmamı sağlar. Gözlerine iyi bak dünyanın en güzel gözlü insanı... 24.10.2013 ona dair bir kaç heceden saygılarımla yenileri ve daha fazlası yakında dostlar.....