"Doğumunu kutladığın bebeğin annesi benim ve bebeğimi istiyorum . " Hazar sinirli bir gülüşle kadına baktı. "Acınızı anlıyorum ama o benim oğlum hanım efendi. DNA testiyle de onaylandı. Şimdi evimden gitmenizi istiyorum "

***"Karanlığın Defnesi" wattpad platformunda bu isim ile yayımlanan ilk kitaptır . Diğer aynı ismi taşıyan kitapların bu kitap ile herhangi bir ilgisi yoktur*** **** #romantizm de aylarca 1 numara olarak yer almıştır. *** Kerem Koçak...Otuzlu yaşlarda bir mafya babası... İçinde bulunduğu ve çıkamadığı bu acımasız hayatta, çocuklarını korumak adına savaş veren bir baba. Aynı zamanda abi..ve asla yuva kurmamaya ant içmiş bu adam, iliklerine kadar hissedeceği aşkı ile en olmadık zamanda karşılaştığında ne yapacaktı? Peki bu aşkın baş kahramanı Defne...Onu aniden bulan ve alev alev yakan bu aşkın çemberine girdiğinde, bulundukları karanlığı aydınlatabilecek miydi? (Gerçekleri bu kadar yansıtan bir mafya hikayesi daha okumadığınızın garantisini veriyorum) Hikaye noter onaylı koruma altındadır... ~İlk yazım tarihi Mayıs 2016~

Bizim durumumuzda yürek ne kadar isterse istesin,önümüze çıkan duvarlar bütün her şeyi yer ile bir etme gücüne sahipti. Biz... Karan ve Asya... İki farklı masalın,tek bir hikaye de birleşmeyi umut eden ve yükü fazlasıyla ağır karakterleriydik. *** Tüm Hakları Saklıdır! 02.03.2015

'SESSİZLİK' kitabının devamıdır... Olaylara ve insanların kalbine ilahi bakış açısıyla bakma şansımız yok. Bu durum mümkün olmadığı içinde asla mutlak adaleti sağlayamayız. Bir çok durumu ve olayı olduğu gibi aydınlatamayız. Altı yıl önce bir kaza gerçekleşti. Kaza ve sonrasında yaşanan olayların çoğuna Rana tarafından baktık. Onun duygularına, yaşadıklarına ortak olduk. Peki ya Mete? O neler yaşadı? Kaza sonrasında ne hissetti, ne durumdaydı ve onun hayatında neler değişti? Rana sessizlik içindeydi bunu biliyorduk ama Mete'nin attığı sessiz feryadların farkında bile değildik.

Her şey yolunda gidiyordu .Mükemmel bir evlilikleri vardı mutluydular... Ta ki atılan bir iftiraya kadar. Karısına inanmayan ve ona HAYATIMDAN DEFOL Git! diyen bir adam Hani derler ya Yalancının mumu yatsıya kadar yanarmış: Hah işte aynen öyle kadın gider belli bir zaman sonra her şey açığa çıkar peki bundan sonra neler olacak dersiniz işte 'BİR YALAN UĞRUNA' sorularınıza cevap...

"Eksiklerimiz kusurlarımız değildir." Ailem beni hep bunu söyleyerek büyütmüştü. Eksikleri olan insanları dışlamamayı, onları sevmeyi öğretmişlerdi. Ama neden bahsettikleri şey kendi başlarına gelince bana sahip çıkmamışlardı, yük olarak görmüşlerdi. Benim güzel bir hayatım vardı. Sevecen bir ailem vardı. Beni çok seven bir nişanlım. Gerçekleştireceğim hayallerim... Sonra bir gün bir kaza geçirdim. İlk başta seslerim, sonra nişanlım, sonra ailem sırayla terk etti. En sonunda kazaya sebep olan kişi ile kaldım. Sonra kalbim "Artık konuşma sırası bende" dediğinde bende sesizce onu dinlemeye başladım.

Herkesin bir derdi vardı bu Dünya da. Kimisinin karnı açtı , kimisinin pırlantası küçük. Kimisi yeni bir araba isterdi. Kimisi , çocuğuna bisiklet alacak parayı. Daha niceleri vardı Dünyada. Bazı insanlar çöpten çıkarırdı ekmeğini , bazıları bayat diye çöpe atardı. Kimisi , yanından geçen dilenciyi görmez , başka biri acıyan gözlerle bakardı. Ama hep bakarlardı. Belki vicdana gelir, birkaç kuruş atarlardı önlerine. Öyle ya ! O zaman vicdanları rahat ederdi. Onlar yardımını etmişlerdi. Tuana 'da onlardan sadece biriydi. Öylesine yanından geçilip giden , dilencilerden sadece biri. Sokak çocuğu derlerdi onun gibilerine. Oysa kimsenin aklına gelmezdi , sokaklar çocuk doğurmazdı ki . Işıl ışıl kafelerin önünden geçerken beresini daha fazla aşağı çekti Tuana. Kimsenin onu görmediğini bilse de bazen utanırdı üstündekilerden. Hele yanından geçip giden kızların kıyafetlerini gördükçe daha fazla nefret ederdi yaşadığı sokaklardan. On sekiz yaşında bir genç kız gibi değil de , bir erkek çocuğuna benzerdi çoğu zaman. Bu da işine yarardı çoğu gece sokaklarda. Üzerinde erkek montu , başında saçlarını kapatan beresi , kirli elleri , isten görünmeyen yüzüyle . Bilmediği ışıltılı dünyanın yanından geçip gitti. Geceye geçireceği sığınağına geldiğinde , kocaman bir küfür etti ağzına yakışmayan. Sokaklarda bunu da öğrenmişti genç kız.

"Korkuyor musun ?" diye sordu. Nehir başını kaldırmadan sadece kafasını salladı. Adamın kokusuna karışmış sert içki kokusu genzini yakmıştı. "Hım demek öyle " dedi fısıltıyla.." O zaman neden buradasın ? Buraya beni memnun etmek için geldiğini biliyorsundur herhalde " Nehir başını kaldırdı. Bebek mavisi gözleri adamın karalarıyla buluştu. "Zorla getirdi " dedi zor çıkan sesiyle. "O zaman ne yapacağız " dedi elinin birisini duvara yaslayıp. Nehir cevap vermedi. "Şöyle yapalım o zaman güzellik , ben seni o adam dan kurtarayım sende bana unutamayacağım bir gece yaşat ne dersin " Emir tuğra eğer sarhoş olmasaydı muhtemel bu sözleri söylemezdi. Bunda içkisine katılmış ilacın etkisi de büyüktü muhtemel. "Yani beni o adama vermeyecek misin " dedi umutla. "Hayır , seni o adama vermeyeceğim ama bu gece seni istiyorum karşılık ver " dedi acımasızca..

Tanıtım bölümüne göz atınız...

Güneş doğdu ve güneş battı. Fırtınalı bir gecede bir kız bebek daha gözlerini dünyaya açtı. Gözbebeklerindeki yabancılık, masumiyetle dans ediyordu, omuzları hafifti çünkü dünyanın ağırlığından habersizdi. O her güldüğünde başucunda kelebekler varmışçasına annesini büyülüyordu. Küçük ellerini açtığında cennetten bir koku yayılıyordu. Annesi ona gülümseyerek bakarken yaşamak için sebep buldu. Kalbi sevgiyle dolarken sesleri duymadı, sevginin sesinden başka yankı yoktu. Sırtında bir kesik hissetti, ardından onlarcasını. Yere yığılırken konuşamadı, nefes alamadı, anlamadı, düşünemedi, hareket edemedi. Tek gördüğü krem rengi erkek paltosu oldu. Son düşüncesi çok uzun zamandır görmediği oğlunu çok sevdiği oldu. Gözünden bir damla yaş aktı. Kadın son bıçak darbesiyle gözlerini dünyaya kapattı. Fırtına şiddetlendi, hiç durmayacakmış gibi. Bebek ağladı, hiç durmayacakmış gibi. Ve hayat çoktan zor bir seçim sundu.