- თავს ნუ მაჩვენებ! ნუ იქცევი ისე თითქოს გადარდებ! აქ რატომ მომიყვანე საერთოდ? მთელი არსებით გეზიზღები! ეს ორივემ კარგად ვიცით! - ვყვიროდი, რადგან საკმარისი ავიტანე ამ ხნის მანძილზე. - მეზიზღები! ვერ გიტან! ყველაფერი, როგორც იქცევი, დადიხარ, საუბრობ! სუნთქავ! გაბრაზებული კარებთან მივედი, მაგრამ გაღების საშუალება არ მომცა. წინ გადამეღობა. შევხედე.მიკვირდა, მისი საქციელი მთელი ამ დროის განმავლობაში. თვალებში მხოლოდ სიბრაზე და სიძულვილი უელავდა. იმდენად მომიახლოვდა, რომ მის სუნთქვასაც კი ვგრძნობდი კისერთან. ნელ-ნელა ჩემი სახე მისკენ მიიზიდა და ტუჩებზე ხარბად დამაცხრა.

. . . cr: @pufferfshh , @AnaDalakishvili9 //// . . . . . . 'უბრალოდ მინდა ვიცოდე, თუ რას აკეთებს და შეეხება თუ არა კიდევ ერთხელ ჩემს ოჯახს' ხანდახარ არ მინდა რომ მახსოვდეს რომ იგი ისევ არსებობს. დავიღალე ამის კეთებით, მაგრამ ვერ მოვისვენებ თუ აღარ მეცოდინება მისი ადგილსამყოფელი. არ უნდა გამექცეს. 'უბრალოდ თვალს ვადევნებ' მსურს მისი აზრების მოსმენა, იქნებ ხმამაღლა მაინც დაილაპარაკოს რამე, ან უცბად წამოსცდეს. ემეთი მეუბნება, რომ ამის კეთება ჩემზე დადებითად არ მოქმედებს, მაგრამ ვერ ვეშვები. თითქოს ამ ყველაფერზე დამოკიდებული ვიყო. ალკოდამოკიდებულები რომ ვეღარც გრძნობენ, თუ რას აკეთებენ არასწორს, და სასმელით იჭყიპებიან, ზუსტად ეგრე ვარ. გამონაკლისი კი იმაშია, რომ ვხვდები რასაც ვაკეთებ არასწორს, მაგრამ არ ვცდილობ არაფრის გაკეთებას ამის შესაწყვეტად. . . . .

ბედისწერას ვერ დააბრალებთ, რადგან ის აღარ არსებობს. უკვე აღარ! ......🦋