Ben hep sende saklıyım, hep peşinde gölgenim, Gözünün hizasında yanağındaki benim, Kimler ne derse desin, seni en çok sevenim, Sen her zaman gönlümde tahtı olan sultansın. Ümit Zeki Soyuduru

İçerde rahatsız edici fotolar görebilirsiniz +18

"Gitmek mi istiyorsun?" diye sordu. "Evet," dedim. "Gözlerime bak," dedi. Baktım. Ve saatler sonra bakışlarında ilk kez, ufacık bir ihtimalle cebelleşen şüpheyi gördüm. "Ben sana her şeyimsin dedim. Ama sen hiçbir şeyimmişsin." Artık yapabilecek hiçbir şey kalmamıştı. Yolun sonu burasıydı ve o ne yaparsa yapsın, gidişime engel olamayacaktı. Saatler içinde çökmüştü güzel yüzü. Bomboştu karanlık gözleri. Bana öyle bir bakıyordu ki, sanki bıçağı kalbine saplamışım da geri çekmek bilmemişim gibi. "Bu bir son değil," dedi sadece benim duyabileceğim bir sesle. "Gideceksin ve ne yazık ki ben seni bırakmayacağım. Daha önce de söylediğim gibi, istersen dünyanın öbür ucuna git, yine de bulurum seni. Ama eğer seni bulduğumda, bir şeylere mecbur kalmadığını anlarsam, ikimize de geçmiş olsun. Eğer ki gerçekten benden intikam almışsan..." Gözlerine uzun uzun bakmak, dakikalarca nefes tutmakla eş değerdi. "Dua et ki Allah seni karşıma çıkarmasın."

Buket Sağlam. Gençliğinin ilk adımlarında. Aşık olunası bir güzelliği var. Ailesi olduğu halde, aile acısı çeken bir kız. Etrafında canından çok sevdiği 4 dostu var. Ve birde hayatına anlam katan sevgilisi. Alper Aral. Takıntılı bir psikopat. Tehlikeli. İnsanlarla oynuyor. Ona karşı koyuyorsan ölmeyi göze almalısın. Kendini masallarda hissettiren bir aşk ve dostluklar. Onları gerçek hayata döndüren saplantılı bir psikopat. Buket, Alper'in kurallarıyla karşılaşınca ne yapacak dersiniz? Daha da kötüsü kaçmaya çalışırken oyunu arkadaşlarına sıçratırsa ne olacak? Buket için hayat bundan sonra diken üstünde bir maraton. İYİ KIZIN KÖTÜ ÇOCUĞA AŞIK OLDUĞU HİKAYE DEĞİLDİ BU, İYİ KIZIN KÖTÜ ÇOCUKLA MÜCADELE ETTİĞİ BİR SERÜVEN.

-Wattys 2020 Romantizm Kazananı- Adamın üzerimdeki baskısıyla köşeye sıkışmıştım. Ona dokunup üzerimden atmak istiyordum ama bunu yapamıyordum. Sanki felç geçirmiş gibi kalakalmıştım. Ne konuşabiliyordum ne de hareket edebiliyordum. Fakat artık bundan oldukça rahatsızdım. Sağ elimi belli etmeden arkama atıp belimdeki silaha dokundum. Onun varlığı niyeyse bana güç veriyordu. Adam sağ elini başımın üzerinden arabaya koyduğunda kaçabilecekmişim gibi geriye gittim. Daha fazla gidemiyordum. Yok olmuyordu. Böyle devam edemezdim. ''Size hiçbir şey vermek zorunda değilim!'' Adamın göğsüne ellerimi koyup tüm gücümle ittirdim. Yaptığıma direnmedi birkaç adım geriledi. Bana alan açılınca duruşumu dikleştirip ben de birkaç adım öne doğru attım. Bu sefer gerileme sırası ondaydı. ''Hem siz kim oluyorsunuz? Bana bu şekilde davranamazsınız!'' Sesim haddinden fazla çıkmıştı. Karşımdaki adamın şaşırdığını görebiliyordum. Benden bu denli bir çıkış beklemediği açıktı. Adamın sinirle kasılan yüz kaslarını gördüm bu sefer. Yine bir sinir dalgası benliğini ele geçirmişti. Ben de bundan nasibimi almıştım. Kollarıma yapışan mengene gibi eller öyle sert tutuyordu ki canım yanıyordu. Parmakları kollarımı morartırcasına sıkıyordu. Yüzü yüzüme yaklaşmış gözlerinden çıkan öfke ateşleri yüzümü yakıyordu. ''Kimliğini çıkaracaksın ve arabada ne var ne yok hepsini göstereceksin!'' Bu bendeki bardağı taşıran son damla olmuştu. Kimse bana emredemezdi. Hiç kimse! Kollarımı gevşettiği tutuşundan faydalanıp yarım adım geriye çıktım. Canım ya da bir başka şey şu an umurumda değildi. Belimdeki silahı çekip kalbine dayamamla onun da eş zamanlı aynı şeyi yapması bir olmuştu. Şimdi ikimizin silahı da birbirimizin kalbi üzerinde meydan okuyordu. Ya iki silah da patlayacaktı ya da birimizin öfkesi ateş olup yakıp yıkacaktı.

Gülümsedi; "Dua et bana!" dedi. Başımı eğdim... Benden dua istemese de onun için dua edecek kadar inandırmıştı beni hayatın ona yaptıklarına.Kapıdan çıkmak üzere iken seslendim; "Senin adın ne?" Döndü, "Adım her istasyon da değişiyor sen en iyisi bana yolcu de!" dedi ve gitti.

HANİ BENİM. SEVİNCİM ANNE

Ezi weka jubuy'te harım deve deri sıterk'a berennım Onun emaneti , bu kitabin sahibi siir atmayi kesti .sadece 4 bolum tek var . Eğer istek olursa belki de yazar geri gelir.

MAHİR ÇAYAN

Bizler Ahmet Kaya dinleye dinleye acılara tutunmayı öğrendik... Başkaldırıyorum. Öyle bir yerdeyim ki ○Bu kitabı yazarken çıkar amacı gütmedim. Fakat destek var eh var gibi okuyup destek olmayan çok yoldaşlar var . Artık burda bir yere ulaşmak istiyorum desteğiniz ile birlikte. Ve ki bence ahmet kaya'nın her bölümü okunduğunda insanın içi doluyor . Birşeyler söylemek istiyor . Haykırmak istiyor. Bunları destek olarak haykırabilirsiniz. Tek temennim Ahmet kaya'mın bizim için yaptıklarını unutmamak . Sevgilerle kalın 🌼🌼 .