Tek başımızaydık ama umudumuz vardı çünkü Allah bizi görüyordu belki açtık belki susuzluk ama vardı karnımızı imanla doyuran bir sahibimiz Her gün tek tek soğuk gözyaşlarıyla uyanırdık ama inanırdık rabbimize çünkü vardı o kalbimizdeki yeri yerleşmişti imanımızın her yerine bucak bucak,köşe köşe Hergün yeniden dua eder inanırdık yardım edeceğine, boncuk boncuk dökülen gözyaşlarına rağmen Vardı ona inancımız Kardeşlerim vardı ne zaman ölüpte cennete doyacaz diyen ben bakar gözlerine bir gün olacak derdim ama çünkü vardı bir sahibimiz çünkü vardı bizi duyan, hıçkıra hıçkıra ağlayıp uyuduğumuz vakitleri unutmuyoruz yani unutamayız o kursağımızda kalan günleri açken karnımızın üzerine uyuyamadığımız o mutlu ama bir türlü fark edilemediğimiz insanlara, düşündükçe ağlıyorum o insan olarak adlandırdığımız ama duyguları silinmiş cisimleri...