11-B grubuna eklendiniz. +9054: Alya gruptan çıkma. Önemli bir konu var. Siz : Özelden yaz. Gruptan ayrıldınız. +9054 yazıyor... +9054: Sen voleybol takımında bu sene kaptansın. O gruba yeni antrenörü aldık. O yüzden çıkma. Siz : Gerekli mi? +9054: Evet. +9054 kişisini engellediniz.

Doktor Annabelle Clarke, dönemin en ünlü ruh sağlığı merkezi Windsor Kliniği'ne kabul edildiğinde, sadece hastalarla başa çıkmak için değil, kendi içindeki karanlıkla savaşmak için de hazırlıktaydı. Kliniğin sessiz koridorlarından yükselen gizemli fısıltılar, onu içine çekeceği bir dünyanın kapısını aralıyordu. Akıl sağlığını korumak artık yeterli değildi; Annabelle, merkezin unuttuğu sırları ve gölgeleri keşfetmek zorundaydı. Aksi takdirde, bu klinikte gerçekten neler olduğunu öğrenemeden, kendi ruh sağlığını da kaybedecekti. 96 numaralı odada kalan hasta, isimsiz, tekinsiz. Yıllarca bir başına kaldığı odada dünyadan bihaberdi, ümitsiz vakaydı. Ya da sadece öyle düşünüldü. Annabelle, onu iyileştirmekte kararlıydı. Ancak bu, gerçekten istediği bir şey miydi? Wattys2018 Hikaye Ustaları Ödülü Kazananı 🏆

- Sen beni mi izliyordun? - Hemde tahmin edebileceğinden çok daha uzun zamandır. Birden ortadan kayboldu. Etrafıma bakındım. Hayır yoktu. Gittiğini umdum ama birden sağımda belirdi. Dudaklarını kulağıma yaklaştırdı. Nefesi kulağımı gıdıklıyordu. - Seni izliyorum. Yeniden kayboldu. Sanki benimle oyun oynuyordu. Pis saçma ve tüm duygularımı alt üst eden bir oyun. Sol tarafımda belirdi ve yine aynı şekilde yaklaştı. Korkudan kıpırdamayı bırak nefes almayı unutmuştum. - Seni dinliyorum. Yeniden kaybolmadan önce çarpık bir şekilde gülümsediğini gördüm. Arkamda belirdi. Bu kadar yakın olması beni bir adım geri atmama sebep oldu. Ben geriye adım attıkça o beni köşeye sıkıştırmak için daha büyük adımlar atıyordu. En son sırtım duvara değdiğinde başka bir kaçış yolu kalmadı. Ellerini iki yanıma koydu ve alnını alnıma yasladı. Gülümsedi. Nefesini suratıma üfledikten sonra zarif bir sesle fısıldadı. - Seni hissediyorum. Hiçbir şey söylemiyordum. Sadece susuyordum ve tüm bunların ne anlama geldiğini çözmeye çalışıyordum. Aaron , beni,izliyordu. Düşünmek bile tüylerimi ürpertiyrdu. Peki ne zama izliyordu. Dinlemekten kastı neydi. Hissediyordu. Evet şu anda onu bende hissediyorum.

Babasının zorla evdendirerek hayatını mahvetiği sıradan bir kızdım. Hemde bir kendini altı yaşında sanan kocaman bir adamla evlendiriliyordum. Kendi karanlığına farkında olmadan beni de çeken bu deliyi o kör kuyudan çıkarmak zor olacaktı. Zorla yapılan bir evliliğin iki kurbanıydık. Hangimiz hangimizi kurtaracaktı en ufak bir fikrim yoktu. Yine de asla bu adamın hayatımın merkezi olacağı gerçeğini önceden kestiremezdim...

-Yarım kalmış bir hikâyedir. Bunu bilip ona göre başlamanızı tavsiye ederim. "Belime dolanmış kolları hareket ettirmemeye çalışarak tek hareketle döndüm usulca. Kalbimin kanatları gösterişli bir şekilde çırpındı. Güzel yüzü tam karşımdaydı işte şimdi. Altı yıldır hiç bıkmadan izlediğim, bedensel olarak asla yaklaşmaya cesaret edemediğim.. En acısı da gözlerinin rengini bile bilemediğim adam şimdi yanımda alıyordu en derin nefeslerini. Gece mavileri yanımda kapanmıştı sakince. Oysa ki şimdi gözlerinin içinde dönen her tonu, ara sıra arasına serpiştirdiği siyahları en iyi ben biliyordum. Onun kirpiklerini bile tek tek sayacaktım ben hayatımdaki en büyük uğraş buymuş gibi."

1 kız ve 4 erkek aynı evde yaşamak zorunda kalırlarsa neler olur ? Küçüklükten beri kanka olan Hasan, Cihan, Ömer ve Sina. Ailesi terk ettiği için evsiz kalan Mısra. Eğleceli, komik ve romantik olan bu hikayeyi okumaya ne dersiniz ? **** Evet, Mısra'nın ailesi bizdik. Hayatımıza bodoslama daldı, izin istemeden, emrivaki yaparak. Önce evimizde yer edindi, hayatımızda yer edindi, sonra kalbimizde. Neşesiyle, enerjisiyle, sevgisiyle hep gülümsetti yüzümüzü. İyi ki izin istememişti hayatımıza girerken, iyi ki emrivaki yapmıştı. İyi ki buradaydı. O bizim iyi ki'lerimizin en başına geliyordu. Ve biz onun ailesi olmuştuk, o da bizim ailemiz olmuştu. **** "Bir tuhafım. Yokluğun beni darmaduman ediyor, varlığın kalbimi. Bu nasıl iş anlamadım." •••• "Ben de..." Dedi o da. "Ben de seni seviyorum ! O kapıyı açıp yüzünü ilk gördüğüm an ! Aşık oldum... Keşke sana aşık olmasaydım." "Keşke benim gibi bir korkağa aşık olmasaydın..." ••• 2 hikayeden oluşan bir seri. Bu hikayeyi çok seveceksiniz...

-16.09.13 başlangıç- Bir ilişki sona erdiğinde, tüm yaşananlar bir şerit halinde gözlerinin önünden geçer. Aynı kaleydoskop desenlerinde olduğu gibi. Her şey gözlerinin önüne gelir. Fakat bu, onun için geçerli değildi. Aslında bir yanım, daha ilk onu gördüğüm an tüm bu olacakları biliyordu. Ne söylediği bir şeyden anlamıştım bunu, ne de yaptığı bir şeyden. Sadece içimden gelen bir histi. Ve daha kötüsü ise, başka birine kendimi böyle kaptırırsam ne yapardım? Kaptırmamam mı gerekiyor, onu da bilmiyordum. Biliyordum ki, onun dünyası çok hızlı dönüyordu ve çok parlak yanıyordu. Ama düşünüyordum da, nasıl olur da şeytan gülümsediğinde, fazlasıyla meleğe benzeyen kişiye doğru seni çekebiliyordu? Belki de, beni ilk gördüğünde biliyordu. Sanırım iyice dengemi kaybettim. Ve düşünüyordum da, sanırım bu ilişkinin en kötü yanı onu kaybetmem değildi...Kendimi kaybetmemdi. Bilemiyorum, asıl kimliğimi kaybetmeden önce, kendimi tanıyor muydum? - bitiş 20.07.15 - Baştan Aşağı kategorisi 2015 Wattys kazananı. not: bu hikayeyi yazmaya başladığımda 13 yaşındaydım, bitirdiğimdeyse 15. Lütfen ilk yazılmış yerlerdeki mantık hatalarına, imla hatalarına aldırmayın. Son bölümler ilk bölümlerin kötülüğü kadar güzellik barındırıyor.

Başımı göğsünden çektiğimde parlayan gözleriyle karşılaştım. Birbirimize yavaşça yaklaşırken olduğumuz durumu düşündüm. Ağlamaktan gözlerim şişmişti. O da benim gibi ağlamıştı ve ikimiz de hem üzgün, hem de mutluyduk. Ama ne yazık ki üzgünlüğüm mutlu olmama engel oluyordu. O da yeşil gözleriyle bana bakarken yaklaşmaya devam ediyordu. Burnumuz birbirine değene kadar yaklaştık. Burnumuz birbirine değdiğinde ikimiz de, birbirimizden duymak istediğimiz cümleyi söyledik; "Seni seviyorum."

Asya Özer ; duygusal neyi istediğini bilen güzelliğiyle konuşturan bir kız Savaş Sarman; ukala,zeki hazır cevapcı ve sevdiğini sahiplenen yakışıklı bir genç Savaş Asya'nın kolundan tuttu Asya "Bırak Savaş yeter artık söyle bana ben senin için nerdeyim beni umursamazlığınndan vazgeç ben artık dayanamıyorum gücüm kalmadı Savaş "dedi Asya tam gidicekken. Savaş kolunu hızlıca çekip kendine döndürdü ve alnına öpücük kondurdu. "Asya Asyamm sen öyle bir yerdesinki gözle gözükmeyecek yumuşacık bir yerde" dedi Asya'nın elini kalbine koyarak. "İşte burdasın Asya 'KALBİMDESİN'"dedi