Rosanna Camborne, bir kitap yazarıdır ve aklındaki karakterleri kelimelere dökmeyi planladığı sırada işler bambaşka gelişir. İlkel bir zamana ve hayal gücündeki canlıların bile ötesinde bir dünyaya geldiğinde yazmayı planladığı kötü karakter artık tam da karşısındadır; Blake Nightingale. Rosanna tüm zorlukları aşıp, tekrar kendi dünyasına dönmeye çalışırken farkında olmadan kurgusunun baş karakteri çoktan olmuştur. "Soğuk beni sarıp varlığımı sonsuza kadar işkence etmek için dondururken aklımda tek bir şey vardı... Şeytan'ın cehennem ateşinde yaktığı koca bir yalandı."

Ben Sofi. Yeraltının prensesi, Hades'in kızıyım. Yani bir zamanlar öyleydim. Kimi kandırıyorum ki Hiç olmadım. Ben Sofi. Gökyüzünün prensesi, Zeus'un kızıyım. Yani öyle olmam gerekiyordu. Kimi kandırıyorum ki Hiç olamayacağım. Fantastik #1 Yunanmitolojisi #1 BU HİKAYEDE PERCY JACKSON DAN ETKİLENİLMİŞTİR.

Cennetteki ırmağı kirleten her kötülüğe... "Vicdan, varlığında tedirgin ederken yokluğunda ağır gelirdi. En savunmasız anınızda içinizde yükselip tüm bedeninizi ele geçirirdi. Çaresizce geçmişe dönüp vicdanınızı sızlatan anı yok etmek isteseniz de asla oradan ayrılmaz daha da acımasızlaşırdı. Her şeyin yoluna girdiğini düşündüğünüz o küçük anlarda bile bir şekilde ortaya çıkıp nefesinizi keserdi. Elinizden hiçbir şey gelmezken acının azalması için her şeyi göze alabileceğinizi bilirdiniz."

10/04/2015 #1 Fantastik Çok eski zamanlarda, başka bir dünyada ejderhalar, insanlar, elfler ve daha bir sürü esrarengiz canlıyla bir yolculuğa çıkmaya hazır mısınız? Karel, çocukluğunda karşılaştığı o oğlandan sonra ejderhalara merak sarmıştı. Ama tam da bunu bekliyor gibi var olan tek süvari Kral'a savaş açmıştı ve kendisinden yana olmayan herkesi ölümle tehdit ediyordu. Babası bir albay olan Karel'sa babasının rütbesinden dolayı her an öldürülebilirdi. Karel ve ailesinin tek umudu yeni bir süvarinin ortaya çıkıp Kral'a destek olmasıydı ancak ejderhalar yıllardır yumurtalarından çıkmıyorlardı. Oğlan çatıdan büyük bir ustalıkla yere atladıktan sonra zarif bir biçimde kızın yanına geri döndü. Kız hala hayranlıkla kendisine bakıyordu. Sonra küçük elini kaldırdı ve gökyüzünü işaret ederek "Oraya kadar zıplayabilir misin?" dedi. Oğlan uzun zamandır atmadığı kadar içten bir kahkaha attı. Oğlanın kahkahası kulağa o kadar güzel geliyordu ki, küçük kız büyülenmiş gibi sadece oğlana bakabiliyordu. Tüm hakları saklıdır ©

Birer birer silindi hafızaları ve karaltılar görmeye başladılar. Gündüzleri ayak uçlarının dibinde bitiyor, düşüncelerinde kol geziyorlardı. Gölge dediler o karaltılara. Oysa pek çok şey denebilirdi. Toz bulutu, karanlık, silüet yahut cisimcik... Kimliklerini unuttukları gölgelerin esiri oldular. Tek tek anılarında kaybolan karartıları sevmeye kalkıştılar. Yoksa unuttuklarını, kendi gölgeleri mi sandılar? Bu, mutsuzluğun varoluş ve kayboluş hikayesi. Ölümün kapılarını aralayıp, unuttuğunu sandıklarına esir olmanın resmi. Bu Alphard ve Alnilam'ın hikayesi. Capella ve Polaris'in... Bir yerlerde unutulan herkesin hikayesi.

Biz ne aydık nede güneş ancak onlara benzeyebilirdik ama asla onlar değildik . Ne güneş bizim kadar parlak nede gece bizim kadar suçlu . Ay sustururdu geceyi güneş ise bir köşede Beni böyle kabullen sevgilim takıntılı hırslı eğer üzersem seni bir gün mazur gör beni üzüyorsam sevgimdendir. Kaybolursan bir gün korkularından ışıklarım sana yol göstersin ne güneş ne ay onlar benim senin yoluna kurmuş olduğum ışıklardır Beni böyle kabullen sevgilim geçmişe saplantılı kalmış korkak eğer bir gün üzersem seni aşkın bana fazla gelmiştir ama yinede dönüp dolaşacağım yer senin yanındır . Şarkılarım var senin için diğer sesler yanıltmasın seni onlar bize zehir sevgilim Korkarım kaybolmaktan dedim kaybol bulurum seni dedi.Yalnızlık yorar beni dedim ne zaman yalnızdınki dedi .Yükseklik dedim uçurumlar onlar bizim evimizin olduğu yer dedi . Kalabalık dedim ben seni orda buldum dedi Peki aşk dedim en korktuğum biziz dedi ne güneş ne aydı nede gece hiçbiri biz değildi ama aşk evet o bizdik Aşık ve dengesizdik biz seninle sevgilim