Her insanın hayatı farklıdır; dertleri, hüzünleri, imtihanları... Benim imtihanım farklı değil aslında, daha önce çok kez girilmiş bu sınava. Kimisi geçmiş kimisi kalmış... Peki ya ben ne yapacağım? Dayanabilecek miyim, bana tamamen zıt olan birine? Rabbim dayanma gücü verecek mi, kalbinde gram iman olmayan biriyle yaşamama? Dini para, pusulası kız, içtiği su ise içki, her gece gittiği yer ise ev değil bar... Peki ya ben? Paradan nefret eden, içkinin adını bile anmaktan tiksinen, odasından çıkmayan bir kızdım. Hani bir söz vardır, "Zıt kutuplar birbirini çeker." Bu mıknatıslar gibi insanlarda da olan bir şey mi? Hiç sanmıyorum.. İlk zamanlar güzel olabilir, farklı görüşler ilgimizi çeker ama daha fazlası olamaz ki. Düşüncelerimiz, fikirlerimiz,hayallerim, duygularımız hatta gülüşlerimiz bile farklıyken ne kadar sürer ki bir zoraki evlilik? Tamam biraz gider; bir ay, iki ay belki bir yıl ama daha fazlası olacağını düşünmüyorum. Hayırlısı... ~ ~ ~ 18.07. 2018 tarihinde yayımlanmaya başlamıştır. 15.01.2019 tarihinde tamamlanmıştır.

Söze Ümmü Gülsüm başladı, kısık bir sesle seslendi. "Yusuf." Adını söylemesi bile Yusuf'un kalbinin ritmini değiştirmişti. Ancak sözlerinin devamı onu yaraladı. "Sen daha iyilerine layıksın." Ümmü Gülsüm devam etmek isterken Yusuf onu susturdu. "Hayır Ümmü Gülsüm, sakın... Sakın öyle bir şey söyleme." "Bak Yusuf, ben geçmişte çok hata yaptım. Bir erkek arkadaşım olmadı. El ele tutuşmadım, göz göze bakışmadım ama internette sürekli kendi fotoğraflarımı..." "Hayır!" diye susturdu onu Yusuf. Kızmıştı. "Bunları duymak istemiyorum." diye kaşlarını çattı. "Geçmiş geçmişte kaldı. Unut bunları. Benim yanımda bir daha asla bu konulardan bahsedilmeyecek." Ümmü Gülsüm başını eğdi. Ellerini peçesinin altına götürüyor yaşlarını siliyordu. "Sen benim eşim olacaksın Ümmü Gülsüm. Geçmişin, günahın... hiçbir şey umrumda değil. Rabb'imin bile sildiğini, unutturduğunu ben mi hatırlatacağım? Tövbe edeni niye hor göreyim? Bazı insanlar öyle günahlarla imtihan edilir. Hz. Ömer'i hatırla, kendi öz kızını diri diri toprağa gömmemişmiydi? Fakat ne oldu ömür boyu tövbe etti de cennetle müjdelendi." Ümmü Gülsüm yalnızca sustu. Yusuf devam etti. "Özür dilerim. Senin hakkında söylediğim sözler için. Asıl ben bunca hakaret etmişken sen beni affedebilecek misin? Hakkını helal eder misin?" "Geçmişimi hatırlamadan gözlerimin içine bakabilir misin?" diye ağlıyordu Ümmü Gülsüm. "Sen benim geleceğimsin, ezelden beri ömrüme yazılanımsın Kalubela'dan beri tuttuğum aşk orucumsun. Gözlerine baktığımda yalnızca sevda görür gözlerim, aheste ruhlu yüreğim. Daha... Daha ne diye seni suçlayayım Ümmü Gülsüm. Belli ki sözlerim seni çok yıkmış. Asıl sen beni bağışlayabilecek misin? Yüreğin küsmeden gözlerime bakabilecek misin?"

Bazen diller lal olur, tüm bilinenler bir sır olarak kalır. Geçmiş ise tozlu bir sandığa kaldırılarak her şey unutulur. Ya kalpler? Kalpten geçenleri de bu tozlu sandıkta unutmak mümkün müydü? ~ Kalpte yeri olmayanın gönülde yeri olur muydu hiç? Olmazdı... Olamazdı. Olmamıştı da. Ama anlatamadım, dinletemedim... Kendi sevdası uğruna benim sevdamı yok saydı. Bana bu gelinliğini giydirirken bir kefenden farkı olmadığını bile bile kabullendi. Sevda bu muydu? ~ Benim sevdam kimine göre hastalık, kimine göre saplantılı. En candan olanlarım bile karşımda bu sevdadan vazgeçmem için direttiler. Hep atladıkları bir şey vardı. Gönle gem vurulmuyordu. Bir ömür onun başka bir adama sevdalı olduğunu bilerek gönlümde bir gül yarası vardı artık.

Bir bey hikayesidir... "Beyim izlerini bulduk." Karısı hamile. " İşte bu iki cümle yüreğini söktü kanattı . O ki sevdiğini incitmemek için uzaktan sevmişti. Dokunamamışken sevdiği başka tende hayat bulmuş, sevdiğini yaban eller sarıp sarmalamıştı! O öldürnesinde kimler öldürsündü. Hüküm belliydi lâkin onlara kolay ölüm yoktu. Ölmeyecekler sürüm sürüm sürüneceklerdi...

[Kader düğümünü istesen de çözemezsin.] Adam yüreğinin demirden hudutlarıyla, yalnız bir adamdı.Kadın çaresizliğin kıyılarında, hüzünlü bir kadın. Ve hasbelkader adamla kadının, kadınla adamın hayatları düğümlenecekti.

"Hurma ağacı." "Efendim?" "İsminizin anlamı diyorum, hurma ağacı." "Ah, evet.Babannem koymuş. Bana bıraktığı en büyük miras benim için.İsmimi çok seviyorum.Ama ailem ve arkadaşlarım Buğlem ismimi kullanır.Lina'yı kullanan sadece babannemdi onu da kaybettim malesef." "Başınız sağolsun.Güzel bir miras bırakmış size.Benim artık çıkmam lazım.Allah'a emanet olun." Not: Bu, ilk hikayem, ilk deneyimim, ilk heyecanım. Dolayısıyla çok acemiyim. Başka platformlarda, hatta bir kağıda dahi bir hikaye yazmadım daha önce. O yüzden sabırla okumanızı tavsiye ediyorum.

Uygulama için yasak kalkana kadar kitap sizlere emanet. Silmek için girmiştim ancak kıyamadım. Belki bir gün yeniden devam eder. -16 Temmuz 2015- *** Sevmek diyorum, sevmek kötüyü iyi bilmek. Olmayan umut tarlasına mutluluk tohumları ekmek. Sonra da o tarlanın vereceği sevgi tomurcuklarını beklemek. Hiç bitmeyecek olan tomurcuklar... Ben de o tarlaya tohumlarımı ekmiş hiç olamayacak olan mahsüllerimin hesabını yapıyorum işte. Yorgunluk nedir bilmeden küsürat yazamadığım hesap makinemde hesaplamaya çalışıyorum kar payımı. Ama hep zarara uğruyorum. Ölçüyorum biçiyorum ama yinede kurtaramıyorum. Borç misali üzerime yığılan duygular belimi büküyor. Ne yapacağımı bilmiyorum. Bir yanda kim olduğunu bilmeden kalıbına hayallerimi kondurduğum adam, diğer yanda ideallerim. Ailemin zoruyla girdiğim bu çıkmaz yolda tek bir çıkar yolum yoktu. Kanadı kırık Arslan yuvasındaki kuş gibiydim. Ne gidebiliyor, ne kalabiliyordum. Tuğsem Elsa MAREN

Zengin bir playboyun ev kızını ezip, aşık olmasıydı; garip olan.. Onlar ne kadar dirense de nafileydi, kader ağlarını örmüştü çoktan.. Hayatında bir kez bile aşk nedir bilmeyen Nehir, kendinden üstün gördüğü adama nasıl oldu da aşık olmuştu? Olmazdı, birbirlerinin dengi değillerdi. O eve ancak hizmetçi olarak girebileceğini bilen Nehir, nasıl gözde gelin olarak girmişti? Her şey bir evlilik oyunu ile başlamıştı, nereden bilebilirlerdi ki gerçek olacağını... Saf ve masum bir aşk hikayesi..🍃 💙Bulutlar gider, sen gökyüzüm ol hiç gitme olur mu?💙