İLK HIKAYEM BEGENMENIZ DILEGIYLE. YAZIM HATALARI VE NOKTALAMA ISARETLERINDE SIKINTI YASANABILIR.+18 BOLUMLER BULUNMAMAKTADIR Hayat soluk aldığımız anlarla değil nefesimizi kesen anlarla ölçülurdü değil mi? Ama ne ölmek istiyorum ne de yaşamak ben bir kere mutlu oldum o da kardeşimle olduğum zamanlardı şimdi ne kardeşim ne de ailem var. Ailem benden nefret ediyorlar haklılar da çünkü ben daha beş yaşımdayken kardeşim daha yeni doğmuştu o aralar hastalığım yeni başladı NCL nöronal seroid lüpofüsinozi (inşallah doğru yasmışımdır) ailem benimle ilgilendikleri için kardeşim rüya ile ilgilenemiyorlardi. Rüya bir yaşına girdiğinde lösemi oldu ve beni bırakıp gitti. O gittikten ailem benden nefret eder oldu ve artık benimle ilgilenmiyorlar aslında haklılar kardeşim benim yüzümden bizi bırakıp gitti. Beni düşüncelerimden ayıran tatlı bir miyavlama sesiydi. Pencereden aşağıya baktığımda beyaz bir kedinin bacağı kanıyordu. Pencereden ayrılacağım vakit mesaj sesiyle telefonu aldım en yakın arkadaşım zeynep 'Damla neredesin sen yarım saatten beri seni arıyorum' demiş dudaklarımda bir tebessüm oluştu mesajına karşılık 'Kusura bakma uyuya kalmışım' dedim telefonu bırakıp annemin yanına gittim pek umursamaz ama yinede söyleyeyim dedim 'Anne ben dışarıdayım ' dedim acımasız bir şekilde 'Defol git umrumda değilsin 'dedi gözümden bi damla yaş aktı üzülerek bahçeye çıktım kediyi görünce tebessüm ettim aynı benim gibiydi kanadı kırıktı onun. Yanıma alıp pansuman yaptım. Sahile yürüdüm ve nöbet geçireceğimi anladığında geri doncektim ki gözlerim karardı en son hatırladığımız kediyle birlikte yere düşüsumuzu.