Lilia próbuje oduczyć Yakova i Jurija przeklinania, a każdy kolejny sposób jest bardziej absurdalny od poprzedniego... UWAGA! W tym opowiadaniu występują (w ogromnych ilościach) wyrazy powszechnie określane mianem „wulgarnych". Przed użyciem zapoznaj się z notką autorki załączoną do opakowania, bądź skonsultuj się z własnymi morałami i sumieniem, gdyż każdy fanfik niewłaściwie czytany zagraża twojemu życiu (towarzyskiemu) i zdrowiu (psychicznemu). W rolach głównych: Lilia Baranowskaya, Yakov Feltsman, (Jurij) Yuri Plisetsky W pozostałych rolach: Viktor Nikiforov, Yuuri Katsuki, Phichit Chulanont Fandom: Yuri on Ice Relacje: Victuuri, Otayuri, LiliaxYakov Ilość słów: około 17 000 Opowiadanie również w formie audiobooka (jak na razie nagrane zostały dwa rozdziały).

Lekki, słodki i zabawny romans dwóch nastolatków. Nie uświadczycie tu żadnej perwersji ani stereotypów. Opowiadanie jest w całości autorskie. Richard (znany też jako Dick, D i Dudziaczek) jest typowym leniwym nastolatkiem, który lubi słodycze, matematykę i książki. Nigdy nie rozważał tak skomplikowanych zagadnień jak własna seksualność, do czasu pojawienia się w jego życiu chłopaka o zielonych oczach i głębokim głosie. Opowiadanie korektowane przez @Astralna Autorem okładki jest @ThoughtHell, baaardzo za to dziękuję.

Podczas wycieczki do Detroit do Yuuriego wracają wspomnienia niefortunnego debiutu seniorskiego. W tym samym czasie wychodzi na jaw straszny incydent poprzedzający pobicie rekordu świata przez Viktora. Czy konieczność zmierzenia się z demonami przeszłości pomoże parze narzeczonych, czy też postawi między nimi mur? Yuuri jeździ w seniorach już pięć lat. Viktor był Mistrzem Świata pięć lat z rzędu, a w wieku szesnastu lat triumfował w juniorach. Ale co działo się z rosyjską legendą przez resztę kariery? Dlaczego Viktor zaczął nieprzerwanie wygrywać dopiero w wieku dwudziestu dwóch lat? Skąd wzięła się marna pewność siebie Yuuriego? I co WŁAŚNIE Detroit... ma z tym wszystkim wspólnego? Okładka, a także wszystkie obrazki pojawiające się w fiku to projekty mojego autorstwa. Jeżeli macie pytania (na przykład, pragniecie dowiedzieć się, kiedy wyjdzie nowy rozdział), zawsze możecie zagadać do mnie na Facebooku (figuruję tam jako Jora Calltrise). Fandom: Yuri on Ice Pairing: Viktor Nikiforov x Yuuri Katsuki ( Victuuri ) Przybliżona liczba słów: 180 000

Prawdziwe katastrofy mają dwie nogi, smartfon w ręku i chomika w kieszeni. I spontanicznie wsiadają w pierwszy dostępny samolot do Rosji. Uważajcie. Ostrzeżenie dla alergików: Rozdział zawiera bardzo duże ilości Phichita!

W jednym bloku mieszkać może zaskakująco wiele różnych osobowości. Na parterze gówniarz grający na flecie po ciszy nocnej, pod piątką dziwna para studencików hodujących podejrzane rośliny, a na samej górze zagorzały chrześcijanin i jego kundel. Wśród mieszkańców znajdziemy też obrażonego na świat Maćka, Zuzkę próbującą tylko przetrwać liceum oraz zagubionego Olka. Każdy z nich ma swoją rzeczywistość, z którą stara się walczyć. A czy im to wychodzi to już inna sprawa... 🐧 Okładka od Neoli 🐧 ©i_feel_so_stupid, 2019.

Znali się od tej przeklętej piaskownicy, gdy liczyło się jeszcze, kto ma lepszą łopatkę. Jakimś dziwnym trafem zaprzyjaźnili się i w tym stanie wytrwali. Tylko, czy to, aby na pewno była zwykła przyjaźń? ©i_feel_so_stupid, 2019. *Malunek z okładki to nie moja własność. Autor: Malcolm T. Liepke.

Praca WYRÓŻNIONA w konkursie Skrzydlate Słowa Edycja Świąteczna 2018 organizowanym u @LaylaWheldon~ Nicholas jak tylko mógł, odwlekał spotkanie w rodzinnym gronie. Gdy jednak w te święta jest ono nieuniknione, postanawia postawić wszystko na jedną kartę. Jednak jego rodzina jest dość... specyficzna. Czy pomimo napięć i niezgody panującej między rodziną, te święta staną się na tyle znośne, że nie tylko będą w stanie znieść swoje towarzystwo, bez żadnej kłótni i awantur, ale i może nastanie prawdziwy świąteczny cud i się pogodzą? Nicholas w to szczerze wątpił. Cudem dla niego nie będzie pogodzenie się, a fakt niepozabijania się przy świątecznym stole.

Wyjście z szafy nie należy do najprostszych zadań. Nie, kiedy rodzina na każdym kroku podkreśla, że odmienność jest zła; krzywdzące komentarze stale wywierają presję i odwodzą od potrzeby wygadania się nabliższym, tworząc niepotrzebny dystans. Clay, mimo to, lubi swoje życie, kocha swoją siostrę i od miesięcy wzdycha w ukryciu do starszego chłopaka, podziwiając go za całkoształt - za kuszącą beztroskę, godną pozazdroszczenia otwartość i ten cholernie zaczepny uśmieszek, przez który zapomina o bożym świecie. Chcąc odpocząć od codzienności, pozwala sobie na więcej niżby chciał, co skutkuje zwróceniem na siebie oczu zbyt wielu osób, w tym chłopaka, którego w życiu nie podejrzewałby o dobrowolne poświęcenie mu uwagi. Innymi słowy historia o tym, jak jedno spotkanie potrafi do reszty namieszać w życiu, a także o wpływie drugiej osoby, której bliskość jest w stanie pomóc podnieść się z samego dna. Powiązanie z "Dniami, które nie wrócą".

"- Mogę cię o coś spytać, Iwa-chan? - wymruczał, siąkając cicho nosem i zaciskając mocno powieki, aby się nie rozpłakać. - Dajesz. - Ty mnie nie zostawisz, co nie? - jęknął drżącym tonem. - W końcu mieliśmy się przyjaźnić zawsze i... - Co ty, na tej wsi z krową na rozum się pozamieniałeś? - burknął, wzmacniając uścisk na koszulce rówieśnika. - Durny jesteś, w ogóle rozważając taką opcję. - Pokręcił lekko głową. - Zresztą, nawet jakbym chciał, mówiłem już, że nigdy nie mogłem się od ciebie uwolnić. Będę musiał z tym żyć do końca mych marnych dni, ale nie, Oikawa. Nie zostawię cię. Na twarzy Tooru, pierwszy raz od dawna, zawitał szczery, niewymuszony uśmiech." ∘ ───────── ♡ ───────── ∘ Krótka historia o przyjaciołach, którzy, mimo przeciwności losu, zawsze starają się trzymać razem. Łączą ich podobne przeżycia oraz marzenia. Obietnica, jaką złożyli sobie za dzieciaka, zaplątała ich w czerwoną nić, której żaden nie jest gotów przerwać. ∘ ───────── ♡ ───────── ∘

Mam na imię Elliot i wiem, że jestem tylko bohaterem opowiadania. Wiem, że w rzeczywistości nie istnieję, a wszystko wokół to czysta fikcja. Problem w tym, że z mojej perspektywy wcale tak to nie wygląda.