''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."

Çok sevdiği Emir'in onu terk etmesiyle başladı bütün hikaye. Aslında ne güzeldi onunla yaşadığı şeyler. Ama öyle bir an geldi ki bir daha hiçbir şey eskisi gibi olmadı. Zaten hayat böyle değil miydi? Eğer bir kere yüzüne gülüyorsa, bin kere ağlatıyordu. Bu da hayatın bize oynadığı bir çeşit oyundu. Onların birbirlerine verdikleri birbirinden güzel ve eğlenceli sözleri vardı. Çınar Ağacı ise bunların hepsine şahitlik etmişti. Ne güzel anılardı öyle... Hayatının dönüm noktasını yaşayan Derin, Barış'ı tanıdıktan sonra hayatının belli bir düzene girmesine izin verdi. Peki bu düzen ne kadar sürecekti? Derin istediği mutluluğu bulacak mıydı? Yoksa hayat onunla oynamaya devam mı edecekti? Hadi o zaman okuyup görelim:D