Nurdan Esma sıradan hayatı olan, zamanının çoğunu ablasıyla ve kendilerine çok yakın olan teyzesinin çocuğuyla geçiren biriydi. Hayatında en çok değer verdiği bir diğer kişi de dedesiydi. Dedesi imam olan Nurdan Esma zamanla çevresinde ve okulda imamın torunu olarak anılmaya başladı. İlk ne zaman başladı bilmiyordu veya niye diğer kuzenlerine ve ablasına değilde ona söylendiğini, umursamıyordu da çünkü onunda hoşuna gidiyordu. Ta ki ona bilinmeyen bir numaradan gelen saçma bir mesaja kadar... 🎈🍃🎈🍃 0553* : Sana gerçekten imamın torunu mu diyorlar? Esma: Evet, ne var bunda? 0553* : Bundan rahatsız olmuyor musun? Esma : Neden rahatsız olayım, imamın torunu olmaktan mı? 🎈🍃🎈🍃 Wattpadte bu isimle yayınlanan ilk ve tek kitaptır ✓ Yayınlanma tarihi: 14 Kasım 2020 Kitap kapağı: @Utelipss Bu kitapta bana ilham kaynağı olan dedeme teşekkür ederim. İYİ OKUMALAR

Arkadaşlarınızla neredeyse her gün yaptığınız bir aktiviteyi yaparken kendinizi hiç bilmediğiniz bir yerde bulsanız ne yapardınız? . 📌🔗📌🔗 "Tamam buraya kadar her şeyi anladım ama..." "Ama?" "Ben buradan nasıl çıkacağım?" Sorduğum soru üzerine yüzü birden düştü ama sonra kendini toparladı "Buradan çıkmanın tek yolu son kapıya ulaşmak ama..." "Ama?" Az önce yaşadığımız dejavu ile yüzüne bir sırıtma geldi fakat suratı tekrar düştü. "Son kapıya ulaşmak için önümüzdeki kapılardan geçmen gerekecek ve bu hiç kolay değil." "Sen nereden biliyorsun, sen de ilk defa geçmeyecek misin?" diye sordum tek kaşım havada "Bak" dedi sıkmış olduğu dişleri arasında "Bu gemiye binmeden önce bize gemi boyunca olanları anlatıyorlar ve ben bu gemiye binmek için beklediğim sürede her şeyi adım kadar ezberledim. Anladın?" Bu sefer o bana tek kaşı havada bakıyordu. Sinirlendiği belliydi çünkü buraya geldiğimden beri durmadan soru soruyordum ve cevaplarından emin olamıyordum. Emin olunacak gibi değildi de! "Tamam ama niye böyle bir şey olsun ki zaten ölmedin mi?" Dediğim şeyin farkına varınca dona kaldım. Zaten ölmedin mi? Korku ile yüzüne baktım "Yoksa..." "Sonunda küçük beynin çalıştı bakıyorum" dedi alayla "Ama nasıl olur ben da-" "Kim sana bir mezarlığın içine saklan dedi ki?" "Hâlâ anlamıyorum beni nasıl öldü sanırlar" diye çıkıştım, sinirim hat safhaya yükseliyordu "Bende mezarlıkta öylece hareketsiz yatan birini görsem ölü zannederim. Seni de ölü sanıp hüp diye ruhunu çekmişler işte" dedi umursamaz bir şekilde "Ne yani biz ruh muyuz?" dedim şaşkınlık ve şok içinde "Ne sandın dedi" aynı umursamazlıkla. Tamam bu konu yarıda kalabilirdi daha önemli şeyler vardı. "Peki tekrar nasıl canlanırım?" diye sordum belki bir umut. "Son kapıda" dedi ve bana bakarak devam etti "son kapıya ulaşan tek kişi tekrar düny