Kanlı ellerin suçunu üzerime atarlarken kimse beni düşünmedi. Bu sorgu odasında tir tir titreyerek otururken onca polisin suçlayıcı bakışları adı altında sorularını cevaplamaya çalışırken kimse beni umursamıyordu. Daha bir iki saat önce sevgilimi o evde cansız bedeniyle görmüşken şimdi ise onun katili sıfatıyla bu sorgu odasında oturuyordum. Onların gözünde sevgilimin tek seferde canını alan kanlı bıçağı tutan kişiydim ben.

Ben hala altı yaşımda, yanan evimizi izleyen o çocuktum. Ailesinin yanmış cesetlerini görüp, korkudan tir tir titreyen o çocuk. Hiç büyümemiştim. Ya da tam tersi. Ben o günden sonra o kadar hızlı büyümüştüm ki... elime bir daha tek bir oyuncak bile almayıp, hiç bir masalı bir daha dinlememiştim. Küçük bir çocuk için fazla öfkeli ve kinliydim. Öfkemi ve kinimi kullanıp beni bir silaha dönüştürdüler. Bir kuğ gibi süzülebilmeyi değil, bana dövüşmeyi öğrettiler. Hepsi ailemin katilini yakalamak için. Hepsi 1372. dosyanın sonunu getirmek içindi.