İçinde kabul edemediği yönlerini bastırmaya çalışan Yağız Egemen, Amerika'ya gittiği tatil döneminde, tedavi olmak adına bir psikologa danışmak ister. Fakat olaylar beklediği gibi gelişmez, aksine kendisini zora sokacak bir tehdit unsuruyla karşı karşıya kalır. Hayatını, sırlarını ele geçiren kendisine takıntılı bir kadının ağzını kapalı tutmak adına, yok sayar. Her şey üst üste gelirken, İstanbul'u beşik gibi sallayan bir deprem tüm dengeleri alt üst eder. Kurtulduğunu zanneden Yağız, en az onun kadar ağır bir psikolojik savaşın içerisine düşer. Nefreti büyüdükçe kendisine kalkan olur, beklenmedik bir duyguya, beklenmedik bir kadına kucak açar. Geçmişi peşini bıraktığını sanarken, keşfedemediği derin girdapların içerisinde bulur kendini. Kaçacakken, takılı kalır bir kadının ruhuna. Daha da tutsak, daha da güçsüz...

Ya her şeyi en başından yaşıyor olsaydık, aynı tercihleri yapar mıydık? Ne kadar gitmek zorunda olsak da yine de yeniden kalır mıydık? Hazan, en başa dönerken, hatırlamadıkları ve hatırlayacak oldukları zamanla hayatına yön verirken, diğerleri onun hiçbir şey hatırlamamasını tercih ediyorken, bu bilinmezlikte daha ne kadar yaşayabilir?

"küçükken hep öğretmen olmak isterdim. ama ortaokulu bitirdikten sonra liseye başlayamadım. notlarımda iyiydi ama durumumuz yoktu. o yüzden Ece için çabalıyorum bu kadar. sonu ablası gibi olsun istemiyorum."

"Sana benden kaçış yok!" 🖤

A one-shot inspired by the elevator moment in the 38th episode of a Turkish tv series called Fazilet hanim ve kizlari.