Edebi buhranlarla dolu zihniyle yaşayan, içine kapanık bir yazardı Orhan. Baskılanan psikolojiyle yetişen genç bir sınıf öğretmeniydi Gözde. Saygıyı baş köşeye koyup sevgiyi ihmal ettikleri mantık evliliğinde kalpleri bir başkasına çarparsa ne olurdu?

Hiç söndürülemeyecekmiş gibi bir yangın başladı gece yarısı. O yangın bir okyanusun ortasına düştü, kopan fırtınada bir kadını öldü. Denizlerin tanrısı ölümden bir can verdi, yüreği okyanusta sönüş kadın başka bir dünyada uyandı. Ama kim bilebilirdi? Ya o, uyandığı dünyanın felaketi olacaktı ya da yeni dünya onun felaketi olacaktı.

Canşikar, bu yapayalnız bir aşk. *** "Seni sevmek kaburgama sert tekmeler yiyormuşum gibi. Üstelik aldığım her solukta... Ama seviyorum seni, etim ezilse de kocaman tekmeler altında. Seni, evimizi, kedimiz Münevver'i, birlikte inşaa ettiğimiz ütopyamızı ve bizi biz yapan her şeyi... Ah, bu arada. Sanırım ismini yine unuttum. Ama söyleme, sana Canşikâr demek, ellerimle inşaa ettiğim bu ütopyada çiçeklerin açmasına yetiyor. Seni can avcım kılmak, bu eşsiz sonbaharda darağacımı gökkuşağından renklere boyuyor." Yayım Tarihi: 08/06/2018