I można powiedzieć, że była to jeden z wielu sytuacji, gdy chciałam zatrzymać czas. Podziwiałam nierówną, lecz piękną teksturę jego skóry, która załamywała się przy lekko zmarszczonych brwiach. Podziwiałam rzęsy, które w obliczu ciepłego światła rzucały cień na jego policzki i zaróżowione usta, po których delikatnie przesunęłam palcem. A wtedy otworzył oczy i nasze usta złączyły się w pocałunku. [Używane wulgaryzmy, czasem i inne brutalizmy. Treści dla dorosłych, to według mnie, kwestia sporna; zalecam ostrożność. Niczego sobie nie przywłaszczam i nie kradnę - w szczególności tekstów piosenek chłopaków, na których książka jest oparta. Wszystkie modyfikacje, które w nich wprowadzam, także są na potrzeby ksiązki. Jeśli chodzi o moją zgodność z aktualnymi timeline'ami, to staram się je zachować w dużej mierze np. przy chronologii albumów, ale większość rzeczy również jest pozmieniana ze względu na fabułę. Zalecam więc dystans, a konstruktywna krytyka jest zawsze mile widziana. Peace out!] literarynarcissism; 2020/21

- Jesteś słodki, Luke. - Słyszałem żałosny, beznadziejny, irytujący, prawa ręka diabła... Ale słodki? Uderzyłaś się w tę piękną główkę? - Nie. Skąd. Jesteś słodki jak Eklerka. I wszystko byłoby w porządku gdyby nie fakt, że Margaret Langford nienawidziła eklerów bardziej niż zmarszczek, niekompetecji i wytrawnego wina. Może zacznę jak w AA? Cześć, jestem Luke Hemmings, nie piję dużo wódki, ale Mike z recepcji szepnął, że tutaj mnie wysłuchają. Zatem mam na głowie ślub siostry, marudzącą z tego tytułu mamusię, sprawę rozwodową ze zdradzającą żoną i ośmioletniego syna. W pracy robią restrukturyzację, to znaczy po prostu zwalniają ludzi, mój szef właśnie wyleciał. Na jego miejsce natomiast wsadzili jakąś bucowatą angielkę ze zbyt wysokim ego, która prawko znalazła najpewniej w chipsach. Jeśli ona mnie wyleje, skoczę z Brooklyn Bridge. Żartuję, zapewne zniszczę jej Hondę, a potem będę uciekał przed NYPD śmiejąc się histerycznie w rytm Guns'n'Roses. Ja mam się spowiadać? Nie mam się z czego spowiadać! No już... Siedzę. Dobry wieczór, moje imię: Margaret Langford, dyrektor kreatywny, przełożona nowojorskiego zespołu kopiowania projektów w Hood&Dunning. Ta, kogo to obchodzi. Niedługo stuknie mi trzydziestka, jestem zaręczona z nudnym prawnikiem i codziennie rano buudzę się skacowana moralnie widząc szczęście mojej siostry, jej cudownego mężą i dzieci, a potem muszę oglądać te kanalię, Hemmingsa. Och, chciałabym go zrestrukturyzować, ale im bardziej rozpiera mnie taka ochota, tym bardziej on udowadnia, że jest na to za dobry. W którym Luke nie radzi sobie z dorosłością, a Margaret zapomniała już jak to jest się śmiać. napisane: czerwiec 2018 - wrzesień 2019

Tom i jego nieszczęsna narzeczona, Taylor, wybierają się do teatru, aby w Broadwayowskich fotelach obejrzeć balet ,,Giselle". Największą uwagę aktora zwraca jednak utalentowana baletnica, która, poza sceną, staje się upartą i pozornie skomplikowaną kobietą, o czym Hiddleston sam się przekona.

"Papieros jest doskonałym przykładem doskonałej rozkoszy. Sprawia przyjemność, a nie zaspokaja." Oscar Wilde