Σε προκαλώ
"Σε απεχθάνομαι!" ούρλιαξα δυνατά. "Χθες ούρλιαζες το όνομά μου όμως..." κάγχασε.
"Σε απεχθάνομαι!" ούρλιαξα δυνατά. "Χθες ούρλιαζες το όνομά μου όμως..." κάγχασε.
"Γιατί καταστρέφεις τον εαυτό σου καπνίζοντας Noel?" της λέω με όσο θάρρος μπορώ να βρω αυτή την στιγμή. "Γιατί ο πόνος είναι όμορφος, Jack" μου λέει κλείνοντας μου το μάτι και φεύγει. Ετσι απλά το κορίτσι που εχω ερωτευτεί απο τα 12 μου έφυγε και με άφησε μόνο μου. Α/Ν Λοιπόν αυτή είναι μια 100% διαφορετική ιστορία...
"Τώρα γιατί το έκανες αυτό;" "Γιατί μόνο εγώ θα βλέπω τις sexy φώτο σου και το tattoo σου! Και κάποια στιγμή θα πηδιόμαστε όντως όπως έλεγα και στον σερβιτορούλη" Το τελευταίο το ψυθιρίζει στο αυτί μου και μου δαγκώνει τον λοβό. Ανατριχιάζω ολόκληρη. Πώς έχει τέτοια επιρροή πάνω μου; ΚΑΙ ΠΩΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΜΕ ΤΟ ΜΠΟΞΕΡΑΚ...
Η Ζωή, μια νέα κοπέλα, σπουδάζει εδώ και λίγο καιρό σε μια μεγάλη πόλη. Η ζωή της είναι ήρεμη μέχρι τη στιγμή που γνωρίζει τον Μάρκο. Όμορφος, άκρως επικίνδυνος και ο μεγαλύτερος φόβος όλων, κανείς δεν τόλμησε να του αντισταθεί. Κανείς... Εκτός από τη Ζωή. Ανακοίνωση: έχουν γίνει αλλαγές στα κεφάλαια, λόγω γερής δόσης...
"Και αν χάσεις..."πλησίασε και άλλο κοντά μου , μικραινοντας την απόσταση μεταξυ μας. "Τι θα γίνει τότε?"ρώτησα σηκώνοντας ειρωνικά το φρύδι μου , προς το μέρος του. "Δεν θες να μάθεις."ψιθύρισε αισθησιακα μηδενιζοντας το κενό που μας χώριζε. Cover : me All rights reserved.Please don't copy.
1° Ανεξάρτητο βιβλίο της σειράς. 'Τι πας να κανείς;'ρώτησε εκνευρισμένος καθως ήρθε δίπλα μου. 'Να καπνίσω;'είπα το αυτονόητο και πήγα να το βάλω στα χείλη μου.Τελευταία στιγμή ήρθε και το πήρε απο τα χέρια μου.Τον κοίταξα θυμωμένη. 'Μην δοκιμάσεις ποτέ.Ειναι οτι χειρότερο να καπνίζει ενα κορίτσι,και μετα να μυρίζουν...
Κάθε μέρα την έβλεπε να κάθεται μοναχή της στο ίδιο παγκάκι.Αυτός και οι φίλοι του της έκαναν τη ζωή κόλαση με την πρώτη ευκαιρία... Και γιατί;Επειδή απλά μπορούσαν.. Την θεωρούσε ξενέρωτη και βαρετή μόνο και μόνο επειδή ήταν διαφορετική.Η τουλάχιστον έτσι νόμιζε στην αρχή. Γιατί εντελώς ξαφνικά αρχίζει και την βλέπ...
'Και από εδώ ο γιος μου ο Στέφανος! Εύχομαι να τα πάτε καλά αυτούς τους τρεις μήνες.' γυρίζω το κεφάλι μου με περιέργεια προς τις ξύλινες σκάλες για να δω το αγόρι που τις κατεβαίνει. 'Δεν είναι δυνατόν.."λέω τρομοκρατημένα σχεδόν από μέσα μου για να μην με καταλάβουν.Κάποιο κρύο αστείο πρέπει να είναι. Ναι ένα αστεί...
"βγάλε τα ρούχα σου δεσποινίς" τον άκουσα να λέει. "Είναι αναγκαίο αυτό;" τον ρώτησα. "Μην ντρέπεσαι, δεν θα σε πειράξω" Είπε με πονηρό χαμόγελο. Ωχ.... ΈΛΑ ΠΆΜΕ ΝΑ ΔΙΑΒΆΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΊΑ ❤