Εδώ μιλάμε για δύο σώματα σε ένα σύμπαν που αρνούνταν να βρεθούν στον ίδιο γαλαξία. Εδώ μιλάμε για δύο ζευγάρια μάτια που ντρέπονται να βρουν το ένα το άλλο στο ίδιο δωμάτιο. Εδώ μιλάμε για δύο ψυχές που ουρλιάζουν λυσσαλέα μπας και μπει απόσταση μεταξύ τους. Εδώ μιλάμε για το γέλιο του ουρανού και το χέρι του πάνω στον λευκό λαιμό της. Εδώ αγάπη μου μιλάμε για την Ιόλη, τον Λουκά και το κενό ανάμεσά τους που μικραίνει και μικραίνει και μικρ- Ώπα ώπα, πάνε ένα βήμα πίσω σε παρακαλώ. Αυτό είναι καθαρά ενήλικο περιεχόμενο. Άκρως ερωτεύσιμο.

Δαλιδά, για τους λιγοστούς φίλους. Λίδα με γιώτα για τους πελάτες που κατατρώνε την ψυχή και το κορμί της. Δάλια, σύντομα και γρήγορα για τους γονείς της που λείπουν. Και στα χέρια εκείνου... Νεράιδα και φώς, αγάπη και έρωτας. Από την κοσμική Αθήνα και τις εκδηλώσεις στα πανάκριβα εστιατόρια, στα σοκάκια των Εξαρχείων. Το αγαπημένο του Armani κουστούμι, μπερδεύεται με τα αγαπημένα της κίτρινα all star. "Όνειρα χρόνια μετρημένα, σε ένα κρεβάτι ξεχασμένα. Και μια υπόσχεση εκείνου, που έμοιαζε με έξοδο κινδύνου."

Και στέκεσαι εκεί. Ακίνητη. Ακροβατείς σε μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στην τρέλα και την κόλαση και φοβάσαι. Φοβάσαι. Γιατί δεν είσαι σίγουρη ποιό από τα δύο σε δελεάζει και σε ελκύει περισσότερο. Το σκοτάδι σου κλείνει το μάτι.Έχεις αρχίσει να χάνεις το μυαλό σου. Εσύ κρατάς την καρδιά σου στα χέρια και κάποιος κρατά ένα πιστόλι στο πίσω μέρος του κρανίου σου. Το σώμα σου ριγεί. Φοβάσαι. Γιατί αντί για σωτηρία, εύχεσαι να μπορέσεις να γυρίσεις το κεφάλι και να αντικρίσεις ακόμα για μια φορά κατάματα τον δολοφόνο σου.

«Γιατί η ελευθερία ήταν κάποτε, λένε αυτοί οι παλιοί, δείγμα πολιτισμού και δικαίωμα αναφαίρετο του ανθρώπου. Θα μου πεις, η ελευθερία σαν αεράκι μπορεί κάποια στιγμή να σε βρει και με μορφές που δεν φαντάζεσαι, να πάρει και να σε σηκώσει στον διάολο. «Φαντάζομαι όμως, πως για να είσαι εδώ, θες να το προσπαθήσεις πολύ. Είσαι νέα, το μυαλό σου τρέχει. Ένα αγρίμι μέσα στο πλήθος που πάει αντίθετα με εσένα. Για πες μου όμως, πώς έφτασες μέχρι εδώ; Μόνη; Αποκλείεται. Η βάση στην οποία στηρίχτηκες είναι ίδια με εμένα Ηλέκτρα. Όλοι έχουμε αφήσει το ίχνος σε αυτή τη σάπια ζωή, αυτό το ίχνος που ουρλιάζει και καίει τώρα τα δάχτυλά σου. Τους εμπιστεύεσαι, μα εγώ ξέρω. Εγώ τους δημιούργησα και κάθε εγώ θα τους δίνει ελπίδα και θα την παίρνει μακριά. «Μιλάς για ελευθερία του λόγου, μιλάς για δικαιοσύνη για ένα έγκλημα και πού είναι αυτό; Πότε έγινε; Ποιοι οι θύτες, ποια τα θύματα; Ποια η απόδειξή σου; Τώρα καταλαβαίνεις; Η δικαιοσύνη όπως τη νομίζεις πέθανε, εκείνη τη μέρα και κάθε προηγούμενη και κάθε επόμενη. Απλά, προχώρα όπως οι υπόλοιποι, στην ίδια σελίδα της ιστορίας.» Πολιτικό-κοινωνικό.

Επειδή έχει πλάκα Επειδή είναι εύκολο Επειδή δεν υπάρχουν συναισθήματα στη μέση. Επειδή δεν θα το μάθει και κανεις. Η Φαιδρα Πολίτη και ο Ιάκωβος Νικολαϊδης ήρθαν κοντά για όλους τους λάθος λόγους, και θα χωρίσουν για όλους τους σωστούς. Η συναντηση τους δεν εκρυβε κανενα συμπαντικο παραδοξο. Αντιθετως, θα την ελεγε κανεις σχεδον...προμελετημενη. Εκεινη χρειαζοταν συμβουλες, για το πως να προστατευσει νομικα τα εργα της, κι εκεινος ηταν δικηγορος με εξειδικευση στο εμπορικο δικαιο. Η αδελφη της και ο αδελφος του ζουσαν έναν από εκεινους τους ερωτες για τους οποιους γραφονταν βιβλια. Εκεινοι οι δυο...δεν θα το λεγα. Για αυτό και δε θα σου γραψω κεφαλαια ατελειωτα για την Φαιδρα και τον Ιακωβο. Κι αυτό, γιατί τα παντα συνεβησαν πολύ... πολύ πιο απλα. Και καπου εδώ, ενεκα της οικειοτητας που εχουμε, θα μου πεις πως δεν με πιστευεις. Και καλα κάνεις.

Ηταν αρχές Νοέμβρη όταν ο κόσμος της 17χρονης Σμαράγδας γκρεμίστηκε σε μερικές λέξεις. Ο αδερφός της, ιπτάμενος της πολεμικής αεροπορίας, υπέγραψε αιώνια τιμή με τον θάνατο εν ώρα υπηρεσίας, αφήνοντας της κληρονομιά το όνειρο να ακολουθήσει την πορεία του. Πέντε χρόνια μετά, η Σμαράγδα μάχεται στο 3ο έτος της Σχολής Ικάρων για την αρχηγεία, καταφέρνοντας όσα ο αδερφός της είχε ήδη χαράξει. Και όλα φαίνονταν στρωτά μέχρι που μια νέα μετάθεση στην σχολή έρχεται και υπόσχεται μονάχα αναταράξεις. //Σμαράγδα και Αντώνης// 2022

Εγώ, εσύ και ένα καλοκαίρι. ⭑･ﾟﾟ･*:༅｡.｡༅:*ﾟ:*:✼✿　　✿✼:*ﾟ:༅｡.｡༅:*･ﾟﾟ･⭑ Η Αμάρυλλις, μια ζωγράφος που άλλοτε έβλεπε τον κόσμο μέσα από τις πιο φωτεινές αποχρώσεις του, επιστρέφει στη Γαύδο αναζητώντας γαλήνη· μια γαλήνη που η ζωή της στέρησε με τρόπο κατακλυσμιαίο. Ο Μιχάλης, ένας άνδρας που είχε μάθει να θριαμβεύει, βλέπει τον κόσμο του να διαλύεται, μόνο και μόνο για να καταλάβει πως δεν του ανήκε ποτέ. Στρέφεται ξανά στη δουλειά του, στο επόμενο μεγάλο έργο του -κι αυτό το έργο τον φέρνει στη Γαύδο. Εκείνη είναι το λευκό, εκείνος το μαύρο. Και το μαύρο, πάντοτε, μοιάζει ικανό να καλύψει το λευκό. Εκτός κι αν το λευκό προλάβει να λάμψει, να το διαπεράσει, να το μεταμορφώσει. Και τότε... γεννιέται το γκρίζο. Shoutout στην @kastadiaverse για το εξώφυλλο.