"Kiranın yarısı" derken gülmeye başladı: "Yok yok! Bu kiranın yarısı değil! Can Mehmed'imin geçen ayki masraflarının parası." derken şeytanları nasıl da çatlattığını hayal etti. Düdüğü daha hızlı üfledi...

Seksen darbesi sonrasında, ülke harabeye dönmüş, siyasi ve dini çalışmalar ağır darbeler yemişti. Cumhuriyetten bu yana askeri darbeler ve zulüm kanunlarıyla baskı altına alınan halk, bu darbeyle can çekişir olmuştu. Siyasi, dini çalışma yapmak ateşten gömlek giymek, dünyayı üç talakla boşayıp, ölümle evlenmek demekti. Üç kişi bir araya toplansa, siyasi örgüt diye baskın yapılıyordu. İşkence merkezlerinde, insanlık dışı muameleye tabi tutuluyordu insanlar. Yurt dışına kaçanlar, göçmen kamplarında perişan olmuş, kalanlar cezaevlerinde tahayyül edilmesi zor eziyetlere maruz kalmıştı. Cumhuriyetin ilk hedefi dindi. İslama ve Osmanlı bakiyesi sayılan her şeye medeniyet adı altında savaş açılmıştı. Koca altmış yıl... Bir neslin tükenip, yeni nesillerin yetiştiği altmış yıl. Dinden uzak kalmış bir halk... Dinini öğrenmek veya öğretmek isteyenlere daha altmış asır unutulmayacak işkence, sürgün, hapis, açlık ve idam... Bu enkaz karşısında gayret ehli Müslümanlar çalışmaya başlamıştı. Yeni bir İslami uyanış, İslami hareket tüm dünyada olduğu gibi Türkiye'de de canlanmıştı.

"Allah diyordu ama nasıl bir Allah? Hayret! Şimdiye kadar kendisi de dahil olmak üzere evdeki herkese "Bana Allah'ı anlat" denilse aşağı- yukarı şöyle bir cevap çıkardı: "Bizi, dünyadaki her şeyi yaratan, yağmuru yağdıran, güneşi doğudan doğurup, batıdan batıran..." Sonra? Ne sonrası!?

Öyle ya! Beden gıda ile, ruh da Allah ile beraberlikte ayakta durur. Yiyeceksiz çok gün geçirmişti Hanne. Takatten düştüğü anlar olmuştu. Ama hepsine dayanan Hanne, zikir olmadan yapamıyordu.

Doğru ve kesin bilgi, kalbi marazlı olanlara ulaştığında onlara ıstırap verir. Çünkü bilgi acıtıcıdır. İlim, değerini bilenin konforunu bozar. Tevhid'in hiza ve istikametine çeker ve çekmelidir de.

Başını tekrar cama dayadı. Otobüs bir durakta durdu. Bir çok yolcu indi. Mehlika sessizce mırıldandı... Kendi kararlarımı verdim de ne oldu! Özgürlüğüm pişmanlığım oldu...

Fatime Hanım ise öyle derin düşüncelere dalmıştı ki eşinin ona baktığının farkında dahi değildi. Zihninde tuhafiyeci kadının söyledikleri yankılanıyordu....

Zaman yine su gibi akıp geçmişti. Eve gitmek istemiyordu. Hele akşam yaşananlardan sonra Remzi Bey'in suratını dahi görmek istemiyordu. Herkes dağılınca Fatime Hanım da eve doğru yol aldı. Yavaş yavaş yürüyor, oyalanıyordu. Tuhafiyeye uğramaya karar verdi. Ancak sokağa girince kepenklerin kapalı olduğunu gördü. Eve gidecekti, başka çare yoktu.