Yakalayamamıştım. Ne onu ne de umudumu.. Ellerimden kayıp gidişini fütursuzca izliyordum. Sert betona çakılan bedeni beni kendime getirmişti. Yok muydu? Uzakta da olsam varlığını bilerek yaşayabiliyordum. Peki ya şimdi? İçimdeki acının tarifi yoktu. Adeta tüm kemiklerim aynı anda kırılmıştı. Çocukken olan dizlerimdeki yaraların acısını özlüyordum. Herşeyim gözümün önünde çürümüştü, yok olmuştu. O sönmüştü ama ben kendimi onunla son kez yakabilirdim.

"Çiçekler ve güller bir araya gelerek duygularımızın birer ifadesi olurlarmış." Annemden sonra aklıma kazınan en anlamlı cümleydi bu.. "Hayatla savaşmaktan bitap düşmüş, aşktan yoksun olan ruhumda açan lavanta gülüsün sen. İçimin en derin yerlerinde saklısın, gizemli büyümsün..." Yosun gözlüm.. Kim bilir nerelere dalmıştı yine? Denizin dinginleştirici kokusundan derin bir nefes çekti içine ve konuşmaya başladı. "Sen de benim mavi gülümsün." İmkânsızlık... Gülün mavisinde hayat bulmuş hali...