16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

Uyarı: Bu kitap 18 yaşından büyük okuyucular için uygundur. *** Onun kafasına sıkacaktım. Bitecekti her şey. Sonrasında kimsenin beni öldürmeyeceğini de söylemişti. Onu öldürmemek için hiçbir nedenim yoktu. Öyle sandım... Öyleymiş gibi yapmaya çalıştım. Sonra birden ona "Beni seviyor musun?" diye sordum. Dudaklarımdan kopan soru başta onu şaşırttı, dağılan şaşkınlığının akabinde sıkıntıyla iç çekti. "Zorlaştırma Tutku. Buna vereceğim cevap işini kolaylaştırmayacak." Silahı avucum içinde sıkarken taviz göstermedim. Tekrar sordum. "Reha, beni seviyor musun?" Birkaç saniye sessizce gözlerime baktı. Orada ne aradı ne buldu bilmiyorum. Ölümü kabullendiği gibi bu sorunun cevabını da kabullendi. "Evet." Ateş ettim. Evet der demez, namludan çıkan mermi onu buldu. Omzuna aldığı yarayla yalpalanarak geriledi. Bembeyaz kesilen parmak boğumlarım, siyah demirle tezattı. Bir zamanlar bende böyle şeylerle tezat düşecek bir kadındım. Susmadım, silahımı da indirmedim. Yine sordum. "Beni seviyor musun?" Aldığı derin nefesin ardından bağırdı. "Evet!" sesi gürleyen gök gibiydi, kulaklarımda yankılanırken beni korkutuyordu. Nefes nefese kanayan yarasına bakarken sakinleşebilmem imkansızdı. Bu defa silahın hedefini bilerek ıskalayıp yeniden ateş ettim çünkü ona ateş etseydim, ölümcül bir yara alacaktı. Amacım neydi? Silah zoruyla ona beni sevmediğini söylettirmek mi? Ne kadar dayanabileceğini ölçmek? Beni sevdiğinden mi öldüremiyordum onu? Hâlâ neyi bekliyordum kafasına bir kurşun sıkmak için? Reha'nın yüzündeki ifade sabrının taşmak üzere olduğunu sinyallerini veriyordu. "Eğer beni öldürmeyeceksen indir o silahı!" 🖤🗝️ Karanlığın Aç Çocukları Serisi; Akılbaz (1.kitap) ve Canbaz (2.kitap) olmak üzere iki kitaplık bir seri ve bütün bölümleri burada tamamlandı.

Benimle Yan Wattys 2014 adlı bitmiş olan hikayenin özel bölümlerinin toplanacağı kitaptır. Kapak yapımı; @RUROGRIME

'' Dolunay...'' diye fısıldadı Okyanus, gözleri gözlerimde gölgelenirken. '' Yakamozum olur musun? ------------------------------ Okyanus Aslan; deniz gözlü gece adam. Kısa bir sürede hayatımda kocaman yer edinmiş olan, ancak bunu bana bile fark ettirmeden yapan, yalın ve bir o kadar karmaşık olan; doğru ve bir o kadar da yanlış olan adam. Merhametli bir şeytan gibi içime işleyen, nakışlarının izini ise tenime kazıyan; şiir adam. Satırları atlarken nefes almayan, noktalarını çoktan ünleme çevirmiş olan; cesareti yüreğinden taşan, şair adam. Yokluğu rüzgârın nefesi olan, varlığımın en derinlerine esen; soğuk adam. Varlığıyla her bir duvarı yakabilecek olan, külleri korlandırabilecek kadar sıcak; ateş adam. Gri adam ve mavi adam. Siyah adam ve beyaz adam. Okyanus kadar derin ve bir o kadar berrak olan adam. Okyanus kadar tehlikeli ve bir o kadar huzur veren adam. Okyanusun ruhu olan adam. Bir yüzü gerçek olamayacak kadar rüya; diğer yüzü rüya olamayacak kadar kabus olan adam. Varlığıyla titreten, yokluğuyla inciten, inleten adam. İçinde yüzlerce Dolunay Görkem taşıyan ve bundan habersiz olan; tüm gürültüsünün içinde sessiz adam. Okyanus Aslan... Cennetine yükselmek için önce cehennemiyle dost olmayı gerektiren ve cehennemi de en az cenneti kadar çekici olan adam... (YAKAMOZ'UN TÜM HAKLARI TARAFIMCA SAKLIDIR. HERHANGİ KOPYALAMA VEYA BENZETME İBARELERİNDE YASAL İŞLEM BAŞLATILACAKTIR!) 01.02.2015

Hüzünlü Aşklar Serisi 1 Delfin tüm kalbiyle tutunduğu öfkesi ve gururu ile yıllar boyunca kendi kabuğunda kalmıştı. Bu öfke ve gurur ile sarmaladığı kabukta yalnız değildi tabii. Hayatındaki tek güzel duygu olan sevginin tek sahibi olan oğlu Merih de vardı. Her ne kadar oğlu en sevgisiz hissettiği anında dünyaya gelse de geri kalan her gün sevgiye boğmuştu Delfin oğlunu. Karısından yıllardır bir haber bekleyen ünlü oyuncu Derin Uçar'ın kulağına ise magazinin karısı olduğunu öğrendiği haberi çalınır. Ne yapacağını düşünürken bir de üstüne karısının ülkeye döndüğünü öğrenir ve soluğu onun yanında alır. Ona sırrının açığa çıktığını söylediğinde Delfin de ona kendi sırrını, yani öldü sandığı oğlunun yaşadığını söyler. Derin bu şok edici haber üstüne öfke ve mutlulukla kavrulurken ne yapacağını bilemez ama mutluluk duygusu ağır basar. Çünkü hâlâ sevdiği karısı ile tekrar bir aile olma şansı vardır. Ne yaparsa yapsın karısını sevmektedir. Ve Delfin'in de kendisini her şeye rağmen sevdiğine emindir. Aşklarına duyduğu güvenle Delfin'e tekrar birlikte yaşamalarını söyler. Canı yanmış bir kadından daha korkuncu daha tehlikelisi daha kötüsü daha paramparçası yoktur...