Yağmura hasret çimen gözlerin var senin, Benimse senin gözlerine esir hayallerim, Sen başkasına hasret, Ben sana. Sen onsuz nefessiz, Ben sensiz.. Peki , ölü yeşilim geçer mi bu ömür , biter mi bu acı , unutulur mu hatıralar, yarım kalan satırlar , sana adanmış şarkılar. .. Hayallerim vardı benim , parçalı bulutlu. Şimdi o bulutlar yağmur dolu, Gökkuşağı sanki küs bana sen yokken, Yağmur yağıyor içimden sen giderken. Sevemem seni , Yasak bana o gözler, Renklerin hepsine kör benim gözlerim. Tek görebildiği derin bakan Yeşiller. Çiçek toprakta hayat bulur, Ben senin ormanında, Orman yeşili gözlerinde, Gittin, bir veda busesi bile bırakmadan, Sevgimi umursamadan, Yaktın o yemyeşil ormanı, Gözlerime dahi bakmadan... Bu onların hikayesi idi, gece bakışlı kızın , çimen gözlüsüne duyduğu sevgi idi. ÖLÜ YEŞİLDİ..

Kanı bitene kadar içti dudaklarımı. Kanım bitene kadar içtim dudaklarını. Omuzlarından göğsüne doğru inen avuç içlerim tenindeki yaraların kabarıklıklarına çarpıyor, parmak uçlarımdan bir zehir gibi akarak zihnimin içine sızıp canımı yakıyordu. Güney dudaklarımızı ayırdığı an belimdeki elini gevşetti fakat beni bırakmadı. Aralık ağzından sızan nefesi tenime çarmaya başlamıştı. "Eğer bir gün beni buna pişman edersen..." derken gözlerindeki vahşet ağır bir şekilde önüme serildi. Oralar şimdi hep yangın yeriydi. "Önce dudaklarımızı, sonra kalplerimizi söküp atarım." Bu bana söylediği bir sözden ziyade kendine ettiği apaçık bir yemindi. "Bizden geriye ne bir iz, ne de mühürler kalır..."