''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."

Algın'a annesi hep yenilikler için hayatında bir yer açmasını söylerdi. Yenilikler gerçekten insanı yalnızlığından kurtarır mıydı? Yeni bir okul, yeni arkadaşlar gerçekten iyi gelir miydi? Yeni okulunda her şeyin normale dönmesini beklerken hayatını altüst edebilen birine aşık olacağını düşünmüş müydü? Elbette hayır. Bir gün keşke İzmir'e taşınmasaydım diyeceği aklına gelir miydi? Daha çok zor şeyler bekliyordu onu. Ama en önemlisi: "Denizine algın* mıydı artık?" Ya Deniz? Gerçek hissediyor muydu kendini? *Algın: tutkun, vurgun, sevdalı kimseye denir.*