16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

Bu bildiğiniz hikâyelerden değil. Bu yalanlarla mutluluğu aşılamaya çalışan hikâyelerden değil. Bu adeta bir yaşam savaşına benzeyen bir hikâye. Bu iki gencin hayata tutunabilme çabasının hikâyesi. Ayla Akar, on yedi yaşında, kendi halinde bir kız. O ulaşılmayacak bir insan değil, o içinizden biri. O acı duygusuyla tanışan, yaralarıyla büyüyen genç bir kız. Yalancı aşklardan tutun, arkadaşlarıyla geçtiği sınavlara kadar o her gencin çekebileceği acılara göğüs geren bir kız. Fakat içindeki boşluk onun peşini bırakmıyor. Ta ki bir gün biri ona, acılarını bulutlara fısıldamayı öğretene dek. O genç adamla birlikte öğrenir yaralarını sarmayı. Onlar birbirini bulamadan, acıları bulur birbirini. Acıları, birbirlerinin ruhlarına takılır ve orada tutsak kalırlar. Birtakım olaylarla başa çıkmak zorunda kalırlar. Taşlar, ihanetler, geçmiş ve ardı ardına gelen darbeler... En çok geçmiş bırakmaz peşlerini, en çok geçmişin pençesinde takılı kalırlar. Bu olaylar onların yangını körükler fakat onlar birlikte, en çok birbirlerinde yanarlar. Rüzgâr onları savurur fakat onlar birlikte savrulurlar. Hayata tutunamazlar belki de fakat onlar birbirlerinin ellerinden tutarlar ve gökyüzüne uzatırlar ellerini. Onları yıkmaya çalışırlar fakat onlar birlikte inanılmaz güçlüdürler, bilemezler. Bu genç kadın ve genç adam, yaralarını birlikte sararlar. Birbirlerinde bulurlar tek umutlarını, diğerlerini yitirmişlerdir çünkü. Masmavi umutları siyaha çalar fakat kaybetmezler onları. Çünkü onlar, umutlardan beslenerek nefes alan umutsuz birer vakadırlar. Ne dersiniz? Ruhu yaralı iki insan bir araya geldiğinde, ruhlarını ve yaralarını sarabilirler miydi veyahut daha fazla yaraya mı sebep olurlardı savaşmaktan bitap düşmüş bedenlerinde ve ruhlarında? Sevmek yeter miydi birlikte olmaya?

gökyüzündesallananruhlar: Hala emin misin? siyahabulanmışhayatlar: Niye, kim olduğunu söylemeye mi karar verdin? gökyüzündesallananruhlar: Hayır. siyahabulanmışhayatlar: O zaman eminim. gökyüzündesallananruhlar: İyi o zaman, ben mesaj atarım, sen cevap verme. siyahabulanmışhayatlar: Manyak mısın, kendinle mi konuşacaksın? gökyüzündesallananruhlar: Neden olmasın? Mesajları okuyacağını biliyorum zaten. Dinlersin ama susarsın bazen. siyahabulanmışhayatlar: Sen ciddi misin, yoksa benimle oynamak mı istiyorsun? gökyüzündesallananruhlar: Güven sorunun mu var? siyahabulanmışhayatlar: Soruya soru demek. Tanımadığım birine güvenmeli miyim? gökyüzündesallananruhlar: Bana güvenebilirsin demeyeceğim. siyahabulanmışhayatlar: Desen de güvenmeyeceğim. * bitiş: 9 Nisan 2020

Sağlam ve sıradışı bir hikaye okumak ister misin? Cevabın evetse bu hikaye tam sana göre. **** Tertemiz bir hayatı olmasına rağmen feci halde bela arayan asi bir kız. Çünkü yaşadığını hissetmesi lazım. Belalı bir hayatı olmasına rağmen tertemiz bir hayatın hayalini kuran bir çocuk. Çünkü uğruna çabaladığı şeyler var. Peki bu ikisinin yolları kesişirse neler olacak? ***küfür ve olumsuz örnek oluşturabilecek davranışlar içerebilir***