Sanırım en başından beri korkuyordum. O tuhaflığın gerçekten bittiğine ve herşeye yeni baştan,normal bir başlangıç yaparken herşeyin ters gitmesinden. Birine aşık olmaktan ve onu yüzüstü bırakmaktan. Yaşadığım soluk renklerle dolu geçmişimin içinde ne bir gülümseme ne de bir kahkaha yaşıyordu. Ruhsuz,soğuk ve kalbimin özgürlük için çırpındığı o zamanlarda gerçekten acıdan başka birşey hissetmek imkansızdı sanki. O oda üzüntü,kin,acı gibi hislere bürünerek soğurken, hisleriniz de gerçekten uzaklaşarak giderek donuk ve cansız bir varlığa bürünüyor hatta yok oluyordu güneşin bile girmek istemediği o soğuk hücrede. Tek bildiğiniz şey,bir süre sonra alışabildiğiniz tek şey,beyninizde anlatılamayacak bir acı ve bu acının getirdiği burun kanamaları. Ve diğer hayatı riskler ile dolan masallara ait uçan eşyalar. O odadan çıkaran doğaya attığınız ilk adımlar eşliginde o taşlı yolların ayaklarınıza verdiği o garip acı ve gıdıklanma hissi,giderek sele dönüşen ve hızlanan yağmur eşliğinde karşılaştığınız insana duyduğunuz tuhaf yakınlık ve bu yakınlığın müsade ettiği bir aşk ve ilk öpücük. İşte hayatımın başlangıcının en kelimelere sığan özetidir bu yaşananlar. Ve sonra herşeyin bir kelebeğin kanat çırpışı kadar normal olmaya başlaması,birine sırılsıklam aşık olarak onun gözlerinide yeni bir yaşama ufku ile dolmak. Ve onu kalbinize davet ederek,sizi sahiplenmesi. Teninize her dokunuşu,her dudaklarının dudaklarınızı değişinin verdiği aynı ama tuhaf histir yaşadığım. Ve bunda sonrası bu kitabın içinde saklıydı. Sadece okumak,hissetmek ve bitirmek birkaç adım uzağınızdaydı. Ve bunu okumak,sanıyorum ki size birşey kaybettirmeyecekti... *** Bu kitabı benim için değeri ve önemi biçilemeyen , harika insana armağan ediyorum. Fakat isteyen herkes okuyabilir...

@hardster: Noah'ı sevdiğine inanamıyorum. Daha iyileri varken neden Noah? | yarı texting |

UYARI: Hikayeyi okurken sakın henüz okumadığınız bölümlere bakmayın. Gizem/Gerilim olduğu için spoiler yiyebilirsiniz! Yetenekli olmak. Her defasında imrenilen bir olgu. Başınıza bela açacağını asla düşünmezsiniz; Öyledir ki yetenekli insan belaya rastlamaz. Aksine bunun bir deli saçması olduğunu düşünürsünüz. Ama bir kez daha düşünün. Zira genç bir kız olan Maya'ya göre hiç de öyle değil. Hele ki kızımız doğuştan telekinezi yapabiliyorsa, kendisini belanın, bildiğimiz belanın içinde bulması kaçınılmaz olacaktır. Düşmanı yakaladığını zannettiğin anda çember daha da genişler. *Her bölümde gizemin dozu artarken, entrikalar doruklara ulaşacak.*

Kafama çarpan turuncu topla dengemi sağlamak için hafif öne eğildim ve yavaşça arkama dönüp topun geldiği yere baktım. "Üzgünüm o kadar kısasın ki göremedim." Pişkin pişkin söylenip tekrardan atış yapmak için arkasını döndüğünde içimdeki Naz'ın bilerek frenlerini patlatarak az önce kafama gelen topu aldım ve iki elimle tutarak tam Sinan'ın arkasında durdum. "Sinan." Gülerek bana döndüğünde hiç beklemeden kollarımı iterek sert topu kasıklarına fırlattım. O kıpkırmızı yüzüyle yavaşça yere çökerken yaptığımdan memnun olmuşcasına arkamı dönüp tersten ona el salladım. "Üzgünüm, kafana atacaktım ama boyum yetmedi." Müdür Yardımcısının bile dize getiremediği ben, yaptığım küçük bir hata yüzünden basketbol takımının 1 senelik kölesi oldum. Şimdi, 12 dev gibi şımarık adamla 1.57 lik boyumla nasıl başa çıkacaktım? Not: Bu kitaba şöyle bir göz atmaya karar verdiyseniz ilk bölümün ilk 2 paragrafını okumadan bırakmayınız. *Küfür içerir.* 22.06.2018