Labirent gibi sokaklarda gördüğüm her kapıyı ittirerek saklanabileceğim bir yer arıyordum. Açılmıyordu kapılar. Ardımdaki adamın bakırcıların çekiç seslerini anımsatan ayak sesleri her an daha da yaklaşıyordu. Dar sokaklardan birine daha girmiştim ki bir anda yol bitti. Bu bir çıkmaz sokaktı. Kapısız, penceresiz yüksekçe bir duvar önümü kesiyordu. "Seni öldüreceğim!"dedi korkunç ses. Çaresizce dönüp sesin sahibine baktım. Nevfel etrafımı çeviren üç duvardan daha geçilmez görünen cüssesiyle karşımdaydı. Yarım bir gülümsemeyle baştan aşağı süzdü beni. Ayaklarımın buz kestiğini hissettim. Beton zemine çıplak ayaklarla basıyordum. Ölülerin de önce ayaklarının soğuduğu geldi aklıma. "Leyla..." Nevfel korkunç suratında alaycı bir ifadeyle bana doğru geliyordu. Sanki onun her adımında ruhum biraz daha çekiliyordu. Korkudan sıklaşan soluğum boğazımda düğümlendi. O yaklaştıkça ölüm de yaklaşıyordu. "Gelme! Aradığın kişi ben değilim!"diye bağırdım geri giderek. Sırtım duvara dayanmış, ölüm burnumun ucuna kadar gelmişti. Kaçacak yerim yoktu artık. Nevfel şeytanı hatırlatan ateş gibi elleriyle kolumu yakaladı. "Sen Leyla'sın!" ... ✔️Bütün kurgularım, içindeki ufak hikayeler, sözler, varsa şiirler dahil bana aittir. Alıntı yaptığım durumlarda bunu belirtiyorum. Öncesi de sonrası da çalıntı ihtimaline karşın (her bir değişikliği dahil) çeşitli yollardan korunmaya alınmıştır. Benzer kurgularla karşılaşırsanız lütfen bana bildirin. Bütün kurgularım özgündür. ✔️ Başlama: 27.11.2016 Final: 18.02.2018 Kelime sayısı: 78.095

Uçak Kahire havaalanına indiğinde saat 19.30'u geçiyordu. Üzerimde kan olmuş saks mavisi bir elbise, elimde, içinde telefon bile olmayan bir çantayla, numarasını bile ezbere bilmediğim O adamı görmeye gelmiştim. O'nu nasıl mı bulacaktım? Ben O'nu bulmayacaktım. O'nun beni bulacağını biliyordum. Havaalanının gelen yolcu kapısından işlemlerimi yaptırıp içeri girdim. Etrafa bakındım. Acele edenler, beklemekten yorulmuş sıkıntılı suratlar, anneler, çocuklar, sevgililer... O neredeydi peki? Oradaydı işte! Bana doğru geliyordu. Neden, neden... Bir saat önce ağlamaktan tükendi diye düşündüğüm yaşlar gene dökülüyordu gözümden. Bana doğru attığı her adımda biraz daha nefret ediyordum O'ndan. Artık ayakta duracak takatim kalmamıştı. Başım dönüyordu. Dizlerimin üzerine düştüm. O korkunç siluet koşarak geliyordu. ... Bir yalan ancak bu kadar sürükleyici olabilirdi... 👑 DUALARIMIN PRENSİ 👑 (Pinokyo Prens) ✔️Bütün kurgularım, içindeki ufak hikayeler, sözler, varsa şiirler dahil bana aittir. Alıntı yaptığım durumlarda bunu belirtiyorum. Öncesi de sonrası da çalıntı ihtimaline karşın (her bir değişikliği dahil) çeşitli yollardan korunmaya alınmıştır. Benzer kurgularla karşılaşırsanız lütfen bana bildirin. Tekrar belirtiyorum 2016'dan beri buradayım ve bütün kurgularım özgündür. ✔️ Başlama: 16.03.2016 Final: 04.04. 2017 Kelime sayısı: 143.963