"Tama nga sila, walang pangmatagalan na kasiyahan, mayr'ong panandalian pero kahit iyon ay ipinagkakait pa sa iyong makuha. Gano'n ba talaga kasaklap ang kahihinatnan ko?" *** Ang tanging gusto lang naman ni Keilla ay palaging maging masaya, kasama ng mga mahal niya sa buhay. Ngunit bakit kailangan na ipagkait ito sa kaniya ng tadhana? Kung bakit kailangan niyang danasin ang mga bagay na iyon kung ma'ari naman siyang sumaya tulad ng iba? May pag-asa pa kayang sumaya si Keilla? Iyung tipo ng saya na walang katapusan, o baka naman magpatuloy lang sa pagtulo ang kanyang mga luha dulot ng sobra-sobrang pasakit sa kaniya ng kapalaran? Iyung tipo ng luha na walang katapusan... Never Ending Tears.